Happy birthday Maasmechelen Village!

Maasmechelen Village. Een stukje Disneyland, dicht bij huis. Geen rollercoasters, maar een enorm aanbod van hebben-hebben-hebben luxemerken aan kleine prijsjes. Mijn favoriete outlet shopping adresje is tien jaar geworden: PROFICIAT!

Verjaardagen moeten uiteraard gevierd worden. En Maasmechelen Village deed dat - hoe kan het ook anders - volledig in stijl. Onder het motto "10Years Of Style" organiseerde MMV op 21 oktober een bruisende late night shopping met aansluitend een gezellige receptie waarbij de prosecco'tjes rijkelijk vloeiden.

Tijdens het feest - en gedurende de voorafgaande Fashion in Style tentoonstelling - waren de pronkstukjes van 10 jonge ontwerpers te bewonderen. De eigenzinnige accessoires werden aan het einde van de avond geveild. De opbrengst gaat naar Kageno, een organisatie die gemeenschappen in Rwanda en Kenia ondersteunt. Anouck Lepère - ambassadrice van MMV én meter van Kageno - mocht een mooie cheque van bijna 10.000 euro in ontvangst nemen voor het project in Afrika. Liefdadigheid kan ik alleen maar toejuichen!
 
Ikzelf vertoefde die avond in goed gezelschap, no doubt. Glaasje in de ene hand, hapje in de andere. Er waren cupcakes (joepie!), international & fashionable people (altijd spannend) en fijne muziek in de achtergrond. Maasmechelen Village kan binnenkort weer een bezoekje van mij verwachten want... Michael Kors en Uggs openen eind november een winkel in het leukste dorpje van Limburg! 

Hiep hiep hiep... HOERA!! 

Pretty Girls, Risky Business

Ik botste onlangs op een interessant filmpje van ABC News: "Pretty Girls, Risky Business". Sounds familiar? 

De reportage toont de donkere kant van de modellenwereld. Het is een eerlijke perceptie van wat leeft in en vooral rond de business. Al bij al blijft het een vaag, niet erg diep uitgespit verhaal met de getuigenissen van drie meisjes. Twee tandenstokers en een oude rot in het vak, dat is duidelijk. 

Filmpje 1: Promotors/PR's
Filmpje 2: Do whatever it takes

Dit doet mij nadenken over hoe ik zelf mijn plan trok op fotoshoots en shows toen ik amper 16 was. Wat deed dat met mij? Waar dacht ik over na? Kwam het in me op om iets te weigeren moest ik ooit in een "noodsituatie" beland zijn?  Tot zover ik me kan herinneren is het altijd redelijk braaf gebleven, maar ik heb dan ook een selectief geheugen en veel relativatievermogen.

Op mijn 15e kwam ik terecht bij een modellenbureau in Brussel - nadat ik de publieksprijs van de Flairmodellenwedstrijd gewonnen had - en werd vanaf dan geregeld naar castings gestuurd. Ik had werkelijk geen flauw idee wat ik daar ging doen, laat staan wat ik moest aantrekken voor zo'n casting, wat ik moest zeggen en hoe ik me moest gedragen. Er bestonden "in die tijd" namelijk nog geen programma's als "Topmodel", aangezien ik op mijn 18e aan de eerste editie daarvan heb deelgenomen.

Je leert met vallen en opstaan, zeker in de fashion industry. Je wordt dunner, dikker, weer dunner, weer dikker, je lichaam verandert, je leven verandert, and so on. Ik heb braaf mijn middelbaar diploma behaald, en ben daarna modellenwerk blijven combineren met mijn studie Communicatie. Als ik op mijn 17e naar Milaan was vertrokken, zoals ik vurig van plan was in die periode, was ik ongetwijfeld een ander mens geweest nu. Bovenstaande reportage toont dat er veel verrassingen op de loer liggen. Toen ik in mei aankwam in Milaan was ik lichtjes gechoqueerd van de gang van zaken aldaar. Korte rokjes, gescheurde nylonkousen, blote buiken, zware make-up. Ik had daarvoor wel twee maanden in Parijs gewoond, ditmaal was het anders. De mannen, de feestjes, de castings, de meisjes. Alles lijkt in Milaan opdringeriger. Ik weet niet of ik dat had kunnen plaatsen toen ik 17 was. Of op welke manier.

Ik ben blij dat ik zo lang gewacht heb om mijn vleugels uit te slaan en de wijde wereld in te trekken. Mijn leven hangt er niet van af, ik heb een diploma, ik heb een bepaalde achtergrondkennis die de gemiddelde meid van 16 gewoonweg niet kan hebben. Ik voel foute dingen vrij snel aan, en maak daar dan ook gebruik van op jobs. Vóor er zelfs gedacht kan worden aan gebruik maken van míj. Do whatever it takes? Hm.

Vliegende modellen

Als er ooit een wereldrecord aan- en uitkleden georganiseerd wordt, weet ik een plek die ongetwijfeld met de pluimen zal gaan lopen. Guinness mag hiervoor gerust een georganiseerd kijkje gaan nemen bij Fashion Club in Antwerpen. Door sommigen smalend "Fashion Factory" genoemd, is het precies in deze showroom dat ik mijn sobere augustuszomerdagen doorbracht.

Samen met een vaste groep modellen kleedde ik me gemiddeld zo'n 150 keer per dag om, extra drukke dagen buiten beschouwing gelaten. Waar het begrip "vliegend model" tot hiertoe enkel gebruikt werd voor modelbouwvliegtuigjes, volgt hier een nieuwe betekenis van het woord. Aangezien FC70 zijn merken verdeelt onder verschillende gebouwen, verdiepingen en "modellenkotjes", vloog ik naar boven en beneden met steeds een paar hakken in de hand, een haarborstel en eventueel een lipglossje. Tijdens "het seizoen" lijkt de wereld stil te staan, of op zijn minst beperkt door te gaan binnen de muren van FC. Versace, Liu Jo, Guess, Sonia Rykiel, Moschino, Michael Kors, Pinko, Jill Sander, ... De kledingsstijlen lopen er uiteen van sexy tot voor-vrouwen-zonder-man-maar-met-kat, van braaf, stout, lief, hip and happening naar extravagant en haast-niet-draagbaar. Sommige merken bleken voor mijn lijf te groot, sommigen te klein, en sommigen zaten dan weer als gegoten.

Of ik die kleren aan het einde van het seizoen mee naar huis kreeg? Ik moet u teleurstellen, liefste bloglezer(es). Net als alle andere stervelingen moet ik ze met mijn zuurverdiende centjes gaan kopen. Ik krijg echter wel een mooie kans enkele stuks goedkoper op de kop te tikken, tijdens de tweejaarlijkse sale van Fashion Club. Hoewel ik elk stuk zo ongeveer 30 keer per dag over mijn eigen lichaam of dat van een collega zag glijden, heb ik tot zover geen lievelingsselectie kunnen maken. Ik durf zelfs beweren dat ik de collectie van Spring-Summer 2012 al spuugzat ben! (nee, dat is niet helemaal waar. Ik heb nog wel wat plaats in mijn dressing voor dat ene prachtige jurkje van Guess, die zit-als-gegoten broek van 7 For All Mankind, en een over the top bikini van Missoni)

Vijf weken lang deelde ik lief en leed met de meisjes op Fashion Club. Na enkele weken waren onze voeten chronisch vermoeid, en even later was ons hele lijf dat. Maar kleren dat we aan-en-uit trokken, een doorwinterde shopaholic zou er jaloers van worden. En dat wereldrecord, dat halen we ooit wel!

Vakantie!

Na twee weken van pure ontspanning is het binnenkort weer werken geblazen. Mijn vakantie begon met een weekendje Milaan-met-de-meisjes. Ik trok met twee vriendinnen terug naar de stad waar ik zo'n zes weken heb gewoond, gewerkt en - ja, oke - gefeest. Het werden drie zonnige, prettige winkel/sightseeingdagen aangevuld met losbandige feestjes - what else. De solden begonnen bovendien, wat mij een aantal koopjes en een probleem met mijn handbagage opleverde - die zat immers al vol toen ik vertrok uit België. Een tip voor andere vrouwen met een klein gat in de hand tijdens de solden in het buitenland: vermijd de aankoop van schoenen, je kan namelijk maar één paar aantrekken. Ik stapte wel het vliegtuig in met 4 t-shirtjes aan, een jurk, een hemd en een leren jasje. Warm: check. Belachelijk: check. Alles in één stuk handbagage: check. 

Vervolgens maakte ik mij klaar voor een ultraroadtrip met mijn Superman. Tijdens mijn verblijf in Milaan besefte ik dat ik nog zo goed als niets van Italië had gezien. Tijd voor een tochtje langs de bekendste en minder bekende Italiaanse steden! Booking.com stuurde mij in drie dagen tijd twintig-of-wat mailtjes en de reis was gepland. Er werd nog wat gewisseld van auto's binnen de familie - hoe veilig en milieu/portemonneevriendelijk kan een auto zijn? - en tassen werden volgepropt.

Doordat ik de voorbije maanden haast elke week met enkel handbagage op het vliegtuig sprong, weet ik precies wat mee te nemen en wat thuis te laten. Omdat we nu met de auto gingen kon dit keer wel mijn waterpistool mee - om vriendje te overvallen met mijn watergevechtkunsten - en sleurde ik wat hoge hakken en één paar sandalen mee. Deze laatsten begaven het volledig doorheen de reis, wat resulteerde in losse stukken gesp en afhangende zooltjes. Dat heb ik nu altijd - tot grote ergernis van mijn Superman, de held, en tevens beste schoenmaker van Hasselt. Ik word altijd tot over mijn oren verliefd op mijn schoenen, sandalen of iets daartussen en weiger ze te laten herstellen tot ze nog in stukken aaneen hangen. Ondanks dat Italië bekend staat om zijn mode en schoenen, vond ik geen nieuw paar. Zo kieskeurig ben ik dan weer wel.

Om drie uur 's nachts vertrokken we richting Pisa. Met de auto, en een zelfgemaakte minipicknick, zoals dat hoort bij een roadtrip. Op de tonen van onze inmiddels letterlijk grijsgedraaide roadtrip CD's - Partyrockers in the house toniiiiiigggghhhttt - vlogen prachtige Zwitserse en Italiaanse landschappen aan ons voorbij. Voor we het wisten - ahum, veertien uur later - stonden we voor de deur van onze eerste Bed&Breakfast. Onderweg naar Italië beslisten we toch maar niet naar Napoli te gaan - onze bedoelde derde bestemming. Ik hoorde vlak voor vertrek wat rare verhalen over de stad en volgens Rough Guides dien je daar wettelijk tien jaar een rijbewijs te hebben om er te mogen rondrijden. Gevaarlijk, quoi?

On the way passeerden we de scheve toren van Pisa, het Colosseum in Rome, een paar mondaine stranden, een handvol prachtige havens en heel wat toeristen. De pizza's waren geweldig, de cappuccino's rijkelijk, en dan zwijg ik nog over mijn nieuwe grote liefde buffelmozzarella. What a shame, die viezige plastic mozzarella in supermarktpakjes! Om het even duidelijk te stellen: we reden van Noord-Italië naar toch wel een stuk zuiderser in Sorrento en in stukjes weer terug. Het was een fantastische trip, ongezien, onevenaarbaar en waarschijnlijk once in a lifetime. En volgende week... Back to modelling!

Sapph on the beach

Het is al het derde jaar op rij dat ik op het strand in Knokke verwacht wordt voor een vurige show van bikinimerk Sapph. Net als de voorbije jaren voorspelt Frank op voorhand niet veel goeds en worden we op de dijk verwelkomd door een stevige vlaag wind die zelfs de beste wet look buiten de lijntjes doet kleuren. Omdat verkleumde modellen met blauwe knieën en klappertanden geen zicht zijn is het tijd voor plan B.

Erik van Sapph komt mij tegemoet gelopen met de boodschap dat de show dit jaar niet in de Blue Marlin Beach Club doorgaat, maar in de recent geopende Blue Marlin Café-Lounge. Dat klinkt als muziek in mijn oren. Bij de gedachte aan een knusse inside strandbar gaan mijn armhaartjes prompt weer liggen. Ik was iets te voorbarig, merk ik algauw. In de loungebar is inderdaad beschutting, voor het geval de hemelpoorten wijd open gaan, maar de show gaat zonder twijfel buiten door. Gelukkig zijn er windschermen die ervoor zorgen dat wij vederlichte modellen niet van de catwalk worden geblazen.

Na een uitgebreide make-over - hair, make-up, nagellakjes in snoepkleurtjes - zijn we er helemaal klaar voor. Als vaste Sapph-modellen weten we wat ons te doen staat. Dit keer komen er geen paardenhelmpjes en zweepjes aan te pas, maar de collectie laat zoals altijd net genoeg aan de verbeelding over. Als bronstige deernes schrijden we over de geïmproviseerde catwalk - een typisch strandweggetje gemaakt uit witte latjes. Thank god voor de sleehak, getuige de vele valpartijen en omgeslagen enkels van twee jaar geleden.

Na een eerste geslaagde show is het lunchtijd. Kwestie van voldoende energie te hebben voor de volgende ronde. Lunchtijd betekent een hapje en vooral een drankje. Laat de roze champagnes en Martini Rosato Royals maar aanrukken! Professioneel als we zijn, drinken we altijd maar net genoeg om een klassiek feestje op de catwalk te bouwen. Op de foto’s die later op Missitems.be verschijnen kan je makkelijk aan mijn ogen zien welke kiekjes de eerste en welke de laatste show zijn genomen. Ik heb de gewoonte meteen dromerige ogen te krijgen bij het eerste slokje alcohol dat mijn lippen raakt.

Sapph is altijd dolle pret in combinatie met hard werken. Acht schaarsgeklede modellen in een duister strandhuisje is misschien wel de ultieme natte droom van menig jongeman, ze negeren - zo zijn mannen nu eenmaal, als ze fantaseren - de minpuntjes van het hele gebeuren. Vleeskleurige strings - iehk!? -, spinnenwebben - dat vindt toch iedereen akelig!? -, en vuile praat - je moest eens weten - zijn niet weg te denken uit het hutje waar we allemaal naarstig het volgende bikinisetje aantrekken. Maar er wordt - zoals steeds - gegoocheld met ex-Miss Belgiës, P Magazine- en Ché modellen, dus ik begrijp de mannelijke bevolking wel. Ik moet zelfs toegeven dat ik soms zelf stil word van al die goddelijke lijven rond mij. Hard werken, the key to succes! 

Omdat we steeds met dezelfde groep zijn, is het altijd lachen geblazen. On- én backstage. Let’s get wet!

Column Het Belang van Limburg

Hierbij mijn zevende en voorlopig laatste column in Het Belang van Limburg. Voorlopig, want zodra ik weer in het buitenland zit heb ik weer genoeg om een stukje krant te vullen. Hou de achterkrant dus zeker in de gaten!

Back to Belgium

Mijn terugkeer naar België verliep iets moeilijker dan ik had verwacht. Nadat ik eindelijk een ticket had bemachtigd, wederom via de goedkoopste luchtvaartmaatschappij in heel Europa, moest de boarding pass nog geprint worden. Aangezien mijn appartement in Milaan wel bemeubeld was, maar niet uitgerust met nuttige elektrische toestellen, ging ik een printje scoren bij mijn agentschap.

Mijn booker was helaas al vertrokken - gelukkig kon ik het gebouw, euh kasteel, nog binnen. Daar raakte ik in mijn welbekende gevecht met de printer. Ik en printers, dat is vragen om problemen. Op mijn kot in Antwerpen werkte het kreng ook nooit, zodat ik steeds in allerijl moest gaan printen in het EMI – of kortweg wel de schoolbibliotheek. Bene, daar sta ik dus, met een boarding pass in negatief. Alles wat zwart hoorde te zijn was wit, en alles wat wit hoorde te zijn was zwart. Er stond een streepjescode bovenaan het blad, dus je begrijpt mijn ergernis. Omdat internetcafés onvindbaar zijn in Milaan, en omdat ik nog in een aperitivo - mmm vers fruitsap en hapjes! -  sukkelde, waardoor ik zéker geen tijd had om er één te zoeken, liet ik het maar zo.

Mijn laatste avond in de mode/modellen/partyhoofdstad moest uiteraard gevierd worden. De kleine probleempjes stapelden zich op: mijn roommates bleken nog in Florence voor een show, ik had niets om aan te trekken, en moest nota bene de volgende ochtend om 5 uur opstaan. Gelukkig loste dat probleem zichzelf op toen ik, in een felroze jurkje dat ik al eens aan had in Milaan - horror! -, een passion fruit vodka sour achterover sloeg en mij in het zeer aangenaam gezelschap van andere modellen bevond die ik door de weken heen al had leren kennen. Alle zorgen verdwenen als sneeuw voor de zon, al bleef ik mij druk maken in mijn mislukte boarding pass.

Toen om 3 uur werd beslist om naar huis te gaan - oeps, ik had gepland twee uur eerder te vertrekken – bedacht ik mij dat een dutje doen geen verstandig idee was. Op mijn appartement aangekomen bleken mijn roommates net gearriveerd uit Florence. We babbelden nog wat, namen afscheid, en ik ging douchen. Om 4 uur ’s nachts. Vervolgens pakte ik mijn zaakje, en verdween als een dief in de nacht. Met rode ogen van vermoeidheid - niet van de drank, ik ben gestopt na die cocktail, want was eerst nog van plan een printer te zoeken - stapte ik op de bus naar Bergamo, de luchthaven die Ryanair aandoet als “Milaan”, al is het een uur daar vandaan.

Ik moet in slaap gevallen zijn, want ik werd plots met een ruk wakker en zag nog een laatste groepje mensen uit de bus stappen. Ik klampte mij vast aan een donkere man, die bij nader inzien ooit een vrouw was geweest, of andersom. Hij - of zij – bevestigde dat we aan de luchthaven waren gearriveerd. Omdat ik zo’n tweeënhalf uur te vroeg was - voor de zekerheid; die verdomde printer! - kon ik mijn bagage nog niet kwijt bij de incheckbalie. Er zat niets anders op dan mij te installeren naast de andere zwervers op de ongemakkelijke luchthavenstoeltjes. Daar viel ik in slaap - exact een uur - tot ik mijn spullen veilig kon opbergen én ontdekte dat mijn boarding pass - hoera! – tóch gescand kon worden. Omdat Bergamo zo’n gezellig klein plekje is, liep ik niet verloren deze keer en nuttigde ik een ontbijt dat best goed smaakte. Mac Donald’s was open maar serveerde nog geen cappuccino milkshake. Chiusa chiusa! Enkel in het Italiaans, en dat om half 6 ‘s ochtends.  

Op het vliegtuig viel ik als een blok in slaap. Mijn hart bonkte als een bezetene toen ik mijn Superman de parking van Charleroi zag komen oprijden. Happy fun joy: terug thuis! Mijn hele week staat al vol met werk, dus het wordt nog spannend hier in België! Tot laterrrr…

Alle wegen leiden naar Rome

Ik probeer al anderhalf uur een rondetrap te beklimmen - probleem: trage castingdirectors en 25 meisjes voor mij op diezelfde trap - als mijn agentschap belt. Ik vertrek de volgende dag naar Rome! De dag daarvoor deed ik blijkbaar een goede casting bij de mensen van L’Oréal, waaruit een volledig weekend Rome volgt. Nooit gedacht dat ik die dag nog prima castings in de wacht zou slepen, want ik had mijn eerste en gelijk ook laatste kater in Milaan. Tequila, iemand?

Ik besluit die avond vroeg te gaan slapen en maak me klaar voor Rome. Een paar makkelijke sneakers, make-up remover, extra kleren, wat ondergoed, hier en daar nog wat prullaria waarvan vrouwen altijd denken dat nodig te hebben, en mijn tas is klaar. In de trein naar Rome - maar drie uur; dat scheelt met het ongemakkelijke ingecheck op luchthavens – ontmoet ik mijn collega’s-voor-drie-dagen. Een meisje uit Polen, eentje uit Zweden en eentje uit Londen. Met deze laatste zal ik het de komende dagen het best kunnen vinden want even slapeloos en nieuwsgierig als mij.

De eerste dag bestaat uit een fitting waarbij alle modellen - ongeveer vijftien - een outfit aangewezen krijgen en deze passen dat het geen naam heeft. Vijf lange uren later - gaat er nog iets gebeuren? - worden we naar ons viersterrenhotel geloodst. Een frisse afwisseling met mijn inmiddels half afgebroken modelappartement in Milaan (één van mijn roommates vond het nodig de wastafel te molesteren, enkele deurklinken liggen op de vloer verspreid en ik vind zelf overal houten plankjes van mijn kleerkast –euh?). Na een ruime maaltijd - voor- hoofd- en nagerecht – trekken Arlinda en ik de wijde wereld in.

Met een makkelijk mapje van Rome - tekeningen! - doorkruisen we de Italiaanse hoofdstad. We lopen honderden homo’s tegen het lijf - International Gay Pride Event - richting het Colosseum en missen nipt het mini-concert van Lady Gaga aan Circo Massimo. Vijf uur wandelen later zit Rome in my pocket. De Italiëreis van het college is er niets tegen!

De volgende dag worden we ultravroeg verwacht aan de receptie van het hotel. Samen rijden we naar de showlocatie. Het wordt een lange dag van make-up, opnieuw kleren passen, en uiteindelijk het afwerken van de kapsels. Mijn kapper kreeg duidelijk inspiratie van Sideshow Bob en zette mijn haar in drie gigantische pieken de lucht in. Vervolgens dacht ik dat hij nog een lading haarspray ging spuiten - “close your eyes!” -, bleek dat even kleurspray te zijn! Met een ontploft rood-goud kapsel liep ik die avond de catwalk op. L’Oréal was ver te zoeken, maar bij afloop kreeg ik enkele lekkere productjes mee om de hele wirwar uit mijn haar te spoelen. Maskertjes van de voorbije weken ten spijt, mijn haar zag serieus af die avond. Het is dringend tijd voor weer een bezoekje aan De Beste Kapper In De Wereld. (ja, nog steeds Toni Kalin in Antwerpen! Vreemdgaan is niets voor mij - ook niet in kappers).

De volgende ochtend worden we weer in de vroege ochtend op de trein gezet richting Milaan, waar ik meteen “ne cola” ga drinken met Chade, al jaren vaste mannelijke collega als het op modellenwerk aankomt. Door de Men Fashion Week lijkt het wel mannen in plaats van water geregend te hebben in Milaan. Misschien is dat ook wel zo, het regent namelijk al enkele weken elke dag - heel vervelend om castings te doen trouwens, geef mij maar 30°C en een goede deodorant. Samen met mijn bureau beslis ik dan ook om terug naar België te vliegen, waar voorlopig al twee weken vol shows en showroom op mij wachten. Hierover snel weer een update!

Levi's - the making of

Net na mijn shoot voor het gezondheidsmagazine - ik stond nog te trillen op mijn benen door de lichte zonneslag van een hele dag zon en water - kreeg ik een aangenaam telefoontje van Jill Models, mijn Belgisch agentschap. Ik was geselecteerd om de zomercollectie 2012 van Levi's te shooten. Dat is heel gek gegaan trouwens. Ik hoorde van mijn booker dat ze een casting zouden doen in Nederland. Maar aangezien ik in Milaan ben, en hier tien castings op één dag zijn, ging ik daarvoor niet heen en terug vliegen. Dus kwamen we op het fantastische idee enkele stiekeme foto's te nemen in de pashokjes van een Levi's winkel. Samen met Dora - mijn roommate die intussen weer in Hongarije is - voerde ik het geheime plan uit. In winkels houden ze naar mijn weten niet van geniepige jonge meisjes die foto's in de paskamers maken. Net of we bekwaam zouden zijn de kleren na te maken. Of iets anders, ik weet niet precies wat het is.

Zo kwam het dus dat ik enkele foto's van slechte fotografische kwaliteit - maar met de mooiste skinny jeans ever - naar Mitch, mijn booker, stuurde. Hij zorgde er vervolgens voor dat de mensen van Levi's mij richting Amsterdam stuurden voor de shoot. Lekker onverwacht, en dicht bij België, dus ik pikte nog een gezellig dagje boyfriend mee. Ik kwam namelijk op zondagochtend al in Nederland aan, en moest enkel op maandag werken. (special thanks to Steven, die twee uur heen en twee uur terug reed!)

Zoals ik al in mijn column - hieronder - vertelde, verwachtte ik een pure lookbookshoot in een studio. Tot mijn grote verbazing reden we naar een gezellig, rommelig boerderijtje net buiten Amsterdam. Het internationaal gezelschap van Levi's (een groep Ieren, twee Nederlandse modellen en nog eentje uit Parijs overgekomen) maakte algauw de plek eigen door her en der kleren rond te strooien en de paardenstallen in te palmen voor de make-up. Ik ben niet zo'n paardenmens - tenzij van ver. Gelukkig stonden ze bijna de hele dag te grazen (zeg je dat zo bij paarden?) op de weide naast de stallen.

De eerste positie die mijn collega en ik aannamen was meteen op en tussen de strobalen. Met mijn allergie voor gras, berken, sommige dieren, sigaretten, verkeer, en uiteraard stro, zat ik de eerste momenten mijn best te doen niet te niezen - de make-up! Gelukkig had ik in mijn beperkte handbagage - EasyJet, you know - een paar anti-allergiepilletjes meegenomen. Die wonder boven wonder bijna onmiddelijk hun werk deden. Verder heb ik nog zitten slingeren op een vervallen bruggetje, een tractor, en enkele hekjes. Het weer zat gelukkig mee - het regende maar af en toe - wat maakte dat de foto's zonder al te veel poespas (gepruts met licht enzo) genomen konden worden. We deden elk ongeveer 7 of 8 outfits, wat op één dag best veel is voor op locatie. Ik bevond mij meer dan eens in een tuinbroek, met een geruit hemd eronder. Ik moet zeggen: zo'n rustig leventje op de boerderij spreekt me wel aan. Over een jaar of 30. Maar dan ook niet té ver van de bewoonde wereld, ik zie mezelf al krankzinnig worden van eenzaamheid.

De foto's zullen uiteindelijk verwerkt worden in een hard cover book. In eerste instantie worden de lookbook - euh - "boeken" verdeeld onder de ver- en aankopers, maar misschien komen ze alsnog in de winkels van Levi's terecht. Dat zou een mooie plus zijn aan een schijnbaar ontspannend dagje shooten.

Ik werd ruim op tijd weer aan de luchthaven afgezet, maar toch slaagde ik erin mijn vlucht bijna te missen - Starbucksje, anyone? Schiphol is dan ook zo'n vreselijke moeilijke luchthaven! Gate M2 bleek onvindbaar. Nergens stond-ie aangeduid, en na drie vergeefse pogingen de luchthaven volledig uit te kammen, zat ik bijna in zak en as. Ik had al twee pascontroles gedaan, drie bagagechecks, en nog steeds bevond ik mij niet aan de juiste gate. Het zal de vermoeidheid zijn, en wederom mijn gebrek aan oriëntatie. Gelukkig had ik in Amsterdam nieuwe sneakers/sportschoenen gekocht. Die zaten aan mijn voeten, en gaven mij de kracht om de volledige lengte van de luchthaven in een rotvaart te doorkruisen, toen ik eenmaal wist waar ik heen moest - dankjewel lieve meneer van de infobalie! Toen ik om kwart over 9 het vliegtuig binnenstormde - de vlucht vertrok 5 minuten later, liepen de tranen en zweetdruppels over mijn gezicht; maar ik had het gehaald! Een rustig muziekje, een mini flesje rode wijn en uitblazen.

Bij thuiskomst waren mijn roommates nog wakker. Ook al was ik doodop - na twee nachten weinig slaap, een dag intense shooting en een ergelijke situatie op de luchthaven - kletsten we nog tot ver na middernacht. Gotta love my roommates!

Column Het Belang van Limburg

Ik ben alweer vijf weken in Milaan, dus bij deze mijn vijfde column in Het Belang van Limburg! 

Modellen eten ook²

Hier ga ik dieper in op mijn laatste column in Het Belang van Limburg waarin ik mijn eigen eetgewoontes in het buitenland kort omschrijf, maar ook die van mijn collega's.

Ik krijg vaak dezelfde vraag van vrienden en familie: of ik wel gezond eet, of ik überhaupt zelfs eet. Ik geef grif toe: de weken voor mijn vertrek naar Milaan zat ik een beetje op droog zaad. Dat is nodig om de juiste omtrekjes aan de heupen te hebben. Niet dat ik meteen tot veelvraat ontpop na het meetmomtent op het agentschap, maar er valt dan toch een last van mijn schouders. Ik hoorde bij mijn bureau in België twee tegengestelden: "alle modellen komen aan in Milaan (denk pasta, pizza en uitgaan; aka alcohol)" en "alle modellen verliezen centimeters in Milaan (denk de godganse dag rennen van casting naar casting, het warme klimaat en daardoor veel water drinken)". Ik ben nu vier weken in Italië en ik denk dat ik mij bij de laatste groep kan aansluiten, of alleszins niet bij de eerste.

Mijn koelkast is doorgaans gevulder dan die van de meeste mensen die ik ken. Ik ga twee keer per week naar de markt in Hasselt - iets wat mijn vriendin uit New York hilarisch vindt, zeker omdat ik er met de fiets naartoe ga - en kom steevast thuis met 3 kilo appelsienen (mmmm vers fruitsap), een berg verse groenten en fruit en vaak nog wat Marokkaanse specialiteiten als olijven en dolma's.  Dat is in Milaan niet anders, mijn deel van de koelkast puilt uit met gezonde dingetjes. Daarnaast ben ik gek op corn flakes - het is bijna een verslaving (suiker zeker?) - en kaneel. 

Mijn roommates gaan nog een ongezond stapje verder met hele pakken koekjes, ijsjes en tweeliterflessen Coke Zero (wat, ondanks dat er geen calorieën in zitten, niet zo goed is voor de gezondheid). Zondigen moet kunnen, het is zelfs aangewezen vind ik. Niets zo heerlijk als thuiskomen en neerploffen op bed met mijn favoriete mixje fruit-yoghurt-corn flakes-kaneel en een goed boek. Mijn Superman is geen fan van mijn specialiteit die op elk moment van de dag kan gegeten worden, maar hij houdt van me, dus zegt er niets van. Als ik ooit aan kindjes begin, vrees ik wel voor de hormonen en de bijkomende spannende combinaties die ik ongetwijfeld ga maken. HMMMMM.

Bon, ik wijk af. Naast de grote voorliefde van modellen voor vers en gezond eten, tonen veel meisjes een afkeer voor de standaard met hormonen en antibiotica gevulde dode diertjes op een bord. Dat wil zeggen: veel modellen eten vegetarisch. Gezonder, en gewoon beter voor de maatschappij. We reizen dan wel de wereld af, maar compenseren ons gat in de ozonlaag met het niet eten van vlees. Prima. In Milaan is er gelukkig héél veel vegetarisch voedsel te vinden. Op de plekjes die ik 's avonds bezoek met een vaste groep van zo'n 20 modellen, is meer dan de helft van de menukaart vegetarisch. Met pizza als nationaal gerecht kan dat natuurlijk niet missen, je kan er eindeloos mee variëren.

Na een langgerekt feestmaal volgt nog het dessert. Gelato, koekjes met nutella, het kan niet op. Dit betekent dat deze calorietjes er even later weer af moeten, of je moet er van af blijven - maar dat vind ik geen optie. Dus het is ofwel shaken op de dansvloer tot in de vroege uurtjes met een watertje in de hand, of... Gebruik maken van de gratis fitness die mijn modellenbureau aanbiedt. Dat laatste is een plan voor zaterdag, na een hevig nachtje in de Beach Club. Ik benieuwd voor de verschillen met mijn fitness in Hasselt. Ik loop namelijk liever met een grote boog om toestellen die ik niet ken heen, dan mezelf te bezeren in een poging ervan gebruik te maken. Snel meer daarover...

Column Het Belang van Limburg

Column Het Belang van Limburg

Mijn derde column in Het Belang van Limburg!

Santa Margherita

Als echte Milanezen trokken mijn roommates en ik dit weekend weg uit Milaan. De bewoners staan erom bekend tijdens deze twee vrije dagen de drukte van winkelende toeristen te ontlopen. Massaal wordt er richting betere oorden getrokken, lees: naar het strand. Na twee weken castings en feestjes, hebben mijn vriendinnen en ik ook nood aan wat ultieme ontspanning. We spreken af met een grote groep modellen en vertrekken veel te laat - iedereen verslaapt zich, na het knallend feestje van de avond tevoren – naar Santa Margherita.

De naam alleen al doet mijn mondhoeken omhoog krullen. In volledige beach outfit, instant klaar voor het strand springen we in de auto. Een moeizame tweeënhalf uur later arriveren we met kleine oogjes op een eerst wel zeer Costa del Sol aandoend plekje. Waar zijn de cocktails, de hangmatten, het blauwe water? Een kleine wandeling later, waarbij we volle stranden en een kakofonie aan parasols en handdoeken passeren, komen we aan op onze eindlocatie.

Een wuivende palmboom, een aanlokkelijk blauw watertje en comfortabele spierwitte hemelsbedden. Yes, this is life! We installeren ons op de witte kussens en nemen ons voor de eerste uren niet op te staan, behalve voor een drankje en een plonsje. Wat een zaligheid, zo een stranddag met een groep katerende modellen! Gezellig nietsdoen, watertje, fris ice tea’tje, geen zorgen. We sluiten de dag af met een aperitivo - kleine Italiaanse hapjes en een drankje - en keren enkele uren na aankomst weer terug naar Milaan. Volgende keer blijven we zonder twijfel voor een nachtje. Zo krijg ik mijn weekends wel gevuld!

Een ramp in de badkamer

Het was te denken. Zes meisjes op één appartement, het moest uit de hand lopen. Nee, er zijn geen handdoekengevechten gebeurd in de badkamer, en er werd ook geen eten van elkaar gestolen. Zo braaf zijn we nog wel. Het probleem was van grotere omvang, een ramp, een nachtmerrie. Ik trof een kakkerlak aan in de badkamer. Weliswaar dood, met zijn pootjes gekruist en liggend op zijn rug. Mijn nekhaartjes gingen van paniek omhoog staan en ik vluchtte de badkamer uit. Ik weet namelijk wat dit betekent: één kakkerlak = meer kakkerlakken.

Mijn eerste en zeer belangrijke reactie was vragen aan mijn roommates of iemand hem had doodgetrapt. Dat mag immers niet, want dan laat het beest zijn eitjes los en zijn er binnen de kortste keren meer van die afschuwelijke, doch volgens kenners onschuldige insecten. Niemand had het diertje al gezien, hoewel het ostentatief tussen bad en gootsteen lag. Alsof het een laatste liggende ovatie wilde maken. Mijn hart ging nog steeds als een razende te keer toen ik besliste dat we een poetsvrouw nodig hadden. De afspraak van zelf alles netjes te houden kunnen we duidelijk niet naleven. Zo getuigt de keuken niet van optimale schoonheid, wat volgens mij dan weer beestjes oplevert.

Omdat niemand aanstalten maakte actie te ondernemen, en omdat een poetsvrouw regelen in een Zuiders land waarschijnlijk nog weken kost, stak ik zelf de handen uit de mouwen. Op handen en knieën schrobde ik de keuken - en badkamervloer met een groen schuursponsje tot hij blonk. Geen etensresten te bespeuren, geen plakkerige ondergrond meer. Zweet druppelde van mijn voorhoofd toen ik mijn handdoek nam voor een welverdiende douche.

Oeps, wacht even: mijn Russische roommate wordt net wakker. Met de woorden “Just a second!” glipt ze voor mij de badkamer binnen en gooit de deur in het slot. Ik voel woede in mezelf opborrelen. Rustig, ademhalen. Wanneer mijn roommate uiteindelijk de keuken binnenschrijdt, zonder op te merken dat deze proper is, zet ze schaamteloos slechts één van de drie stoelen in de gang terug aan de tafel en gaat gezellig skypen met haar familie. Je hebt twee soorten Russische modellen. Aan de ene kant heb je de graatmagere, afgeleefde meisjes die een volledig gezin proberen te onderhouden met hun schamele modellenloon. Aan de andere kant heb je meisjes die moeders mooiste zijn en in eigen land een butler achter zich aan hebben lopen. Mijn roommate is 100% van het laatste soort. Ergerlijk, en zonder respect. Nu maar hopen dat de kakkerlakken niet terugkomen, of ik weet al waar ik ze kwijt kan…

Column in Het Belang van Limburg

Hierbij mijn tweede column in Het Belang van Limburg!

Verkeerde afslag en een beetje schaamte

Soms maak je al eens rare dingen mee. Sommige dingen tarten alle verbeelding en sommige dingen zijn haast te stom voor woorden. De situatie waarin ik belandde vanavond zit ergens tussen beide. Omdat ik morgen een shoot heb, en daarbij strak in het pak wil zitten, is het tijd voor wat lichaamsbeweging! Op korte wandelafstand van mijn appartement is een zwembad. Zulke dingen maken mij gelukkig.

Met mijn badpak al aan, een handdoek, 4 euro en een haarborstel ga ik op stap. Bij het zwembad aangekomen, dien ik ook een badmuts te kopen. Oh. Badmutsen staan niet in mijn zwemwoordenboek, al werd ik er in Parijs ook al mee geconfronteerd. Aangezien de inkom precies mijn meegenomen cash geld bedraagt, en ik geen zin heb om terug te stappen naar het appartement - al is het maar 200 meter – krijg ik de baliemedewerker zo ver om mij een badmuts in bruikleen te geven. Hoe dat gesprek precies verliep, begrijp ik zelf niet zo goed, want hij sprak geen Engels. Anyway, eerste obstakel is al omzeild.

In het binnenzwembad van Hasselt staat duidelijk aangegeven vanaf welke plaats er blootvoets verder gewandeld moet worden, hier is het een beetje gissen. Ik spurt zonder omkijken naar het dichtstbijzijnde omkleedhokje en trek mijn kleren uit. So far so good. Nu het zwembad, en een lockertje voor mijn kleren, vinden. Ik schrijd met snelle passen door de kleedkamergang en het valt mij op dat er beduidend veel schaarsgeklede mannen zijn in deze ruimte. Omdat ik, zoals ik eerder schreef, de godganse dag al begaapt wordt door alles wat geen borsten heeft heb ik er niet meteen erg in. Pas wanneer ik een deur opentrek die volgens mij dient uit te geven op het zwembad ontdek ik dat ik in de mannenkleedkamer terecht ben gekomen. Mijn oog valt op een groepje nóg schaarsgekledener mannen dan de enkelingen die nu grinnikend achter mij staan. In pure paniek maak ik de afgang compleet en wandel ik - met mijn kleren en schoenen nog steeds in de hand - helemaal terug voorbij de halfnaakte mannen, door de mannenkleedkamer.

Onderweg naar buiten zoek ik koortsachtig naar de doorgang voor vrouwen, tot ik een zwembadmedewerker die enkel Italiaans spreekt kan tegenhouden. Hij wijst mij de goede richting uit en even later kan ik mijn pakketje kleren ergens achterlaten en mijn voor de gelegenheid gifgroene badmuts opzetten. Lekker opvallend, terwijl ik nu liefst de verdwijntruc zou doen. 30 baantjes later lever ik het plastic onding weer in en maak ik me snel uit de voeten.

All dressed up

Milaan is berucht en beroemd in de modellenwereld voor zijn goed georganiseerde feestjes, fitness en lunch. Feesten, sporten en eten kan ook in België; maar in de modehoofdstad is het veel verbruikt vertier onder modellen. Naar verluid verveelt het na een aantal weken, dus ik sla mijn slag meteen in de eerste weken van mijn verblijf. Sex, drugs and rock ’n roll. Zonder de eerste twee voor mij graag!

Ik hoorde al van promotors, jongemannen die betaald worden om “schoon volk” mee naar clubs en restaurants te nemen, en ging een keer uit met hen in New York. Hoe dat precies in zijn werk ging was voor mij één groot raadsel. Hoe kom je deze jongens tegen? Het antwoord werd mij snel duidelijk: zij zoeken zelf naar modellen die af en toe een stapje in de wereld willen zetten. Op de binnenplaats van een casting voor See By Chloé kreeg ik mijn eerste PR-kaartje. Hier wordt gesproken van PR’s als het gaat om promotors die garant staan voor gratis vervoer, drank en eten, met als bonus lots of fun en rechtstreekse kennismaking met andere modellen.

Op dit moment zit ik all dressed up op mijn bed. Rond 22u staat er een auto voor mijn roommates en mezelf voor de deur klaar om ons eerst naar een restaurant te vervoeren en vervolgens naar de club (Crazy Jungle in dit geval) – dit verschilt van PR tot PR. Je kan zelf kiezen waar je zin in hebt, en de bijhorende persoon bellen. Gisteren belandde ik in een fancy sushirestaurant, waar ik - samen met zo’n 20 andere modellen – mij tegoed deed aan allerlei Japanse lekkernijen. Rond middernacht betraden we een kerk. De tien geboden werden hier volledig anders geïnterpreteerd dan ons opgelegd door die ene persoon hier iets verder in Italië. De kerk was omgebouwd tot een megadiscotheek, een vrouwelijke DJ speelde de sterren van de hemel, en er stonden kommen met fruit klaar. Zoals het een braaf model betaamt - wat een zelfkennis! – ging ik niet te laat naar huis en haalde ik mijn make-up eraf voor het slapengaan. Door de espresso’tjes na het eten kon ik niet meteen de slaap vatten, wat resulteerde in een hilarisch gesprek met Neelle, die ook nog huppeldepup zat te wezen.

Er zijn naar het schijnt ook model lunches, maar die moet ik nog gaan nuttigen. Dan maak ik aansluitend meteen werk van het gratis fitnessabonnement dat mij wordt aangeboden door mijn agentschap, en alles zit snor. Misschien een ideetje voor in België?