Back to Belgium

Mijn terugkeer naar België verliep iets moeilijker dan ik had verwacht. Nadat ik eindelijk een ticket had bemachtigd, wederom via de goedkoopste luchtvaartmaatschappij in heel Europa, moest de boarding pass nog geprint worden. Aangezien mijn appartement in Milaan wel bemeubeld was, maar niet uitgerust met nuttige elektrische toestellen, ging ik een printje scoren bij mijn agentschap.

Mijn booker was helaas al vertrokken - gelukkig kon ik het gebouw, euh kasteel, nog binnen. Daar raakte ik in mijn welbekende gevecht met de printer. Ik en printers, dat is vragen om problemen. Op mijn kot in Antwerpen werkte het kreng ook nooit, zodat ik steeds in allerijl moest gaan printen in het EMI – of kortweg wel de schoolbibliotheek. Bene, daar sta ik dus, met een boarding pass in negatief. Alles wat zwart hoorde te zijn was wit, en alles wat wit hoorde te zijn was zwart. Er stond een streepjescode bovenaan het blad, dus je begrijpt mijn ergernis. Omdat internetcafés onvindbaar zijn in Milaan, en omdat ik nog in een aperitivo - mmm vers fruitsap en hapjes! -  sukkelde, waardoor ik zéker geen tijd had om er één te zoeken, liet ik het maar zo.

Mijn laatste avond in de mode/modellen/partyhoofdstad moest uiteraard gevierd worden. De kleine probleempjes stapelden zich op: mijn roommates bleken nog in Florence voor een show, ik had niets om aan te trekken, en moest nota bene de volgende ochtend om 5 uur opstaan. Gelukkig loste dat probleem zichzelf op toen ik, in een felroze jurkje dat ik al eens aan had in Milaan - horror! -, een passion fruit vodka sour achterover sloeg en mij in het zeer aangenaam gezelschap van andere modellen bevond die ik door de weken heen al had leren kennen. Alle zorgen verdwenen als sneeuw voor de zon, al bleef ik mij druk maken in mijn mislukte boarding pass.

Toen om 3 uur werd beslist om naar huis te gaan - oeps, ik had gepland twee uur eerder te vertrekken – bedacht ik mij dat een dutje doen geen verstandig idee was. Op mijn appartement aangekomen bleken mijn roommates net gearriveerd uit Florence. We babbelden nog wat, namen afscheid, en ik ging douchen. Om 4 uur ’s nachts. Vervolgens pakte ik mijn zaakje, en verdween als een dief in de nacht. Met rode ogen van vermoeidheid - niet van de drank, ik ben gestopt na die cocktail, want was eerst nog van plan een printer te zoeken - stapte ik op de bus naar Bergamo, de luchthaven die Ryanair aandoet als “Milaan”, al is het een uur daar vandaan.

Ik moet in slaap gevallen zijn, want ik werd plots met een ruk wakker en zag nog een laatste groepje mensen uit de bus stappen. Ik klampte mij vast aan een donkere man, die bij nader inzien ooit een vrouw was geweest, of andersom. Hij - of zij – bevestigde dat we aan de luchthaven waren gearriveerd. Omdat ik zo’n tweeënhalf uur te vroeg was - voor de zekerheid; die verdomde printer! - kon ik mijn bagage nog niet kwijt bij de incheckbalie. Er zat niets anders op dan mij te installeren naast de andere zwervers op de ongemakkelijke luchthavenstoeltjes. Daar viel ik in slaap - exact een uur - tot ik mijn spullen veilig kon opbergen én ontdekte dat mijn boarding pass - hoera! – tóch gescand kon worden. Omdat Bergamo zo’n gezellig klein plekje is, liep ik niet verloren deze keer en nuttigde ik een ontbijt dat best goed smaakte. Mac Donald’s was open maar serveerde nog geen cappuccino milkshake. Chiusa chiusa! Enkel in het Italiaans, en dat om half 6 ‘s ochtends.  

Op het vliegtuig viel ik als een blok in slaap. Mijn hart bonkte als een bezetene toen ik mijn Superman de parking van Charleroi zag komen oprijden. Happy fun joy: terug thuis! Mijn hele week staat al vol met werk, dus het wordt nog spannend hier in België! Tot laterrrr…

Alle wegen leiden naar Rome

Ik probeer al anderhalf uur een rondetrap te beklimmen - probleem: trage castingdirectors en 25 meisjes voor mij op diezelfde trap - als mijn agentschap belt. Ik vertrek de volgende dag naar Rome! De dag daarvoor deed ik blijkbaar een goede casting bij de mensen van L’Oréal, waaruit een volledig weekend Rome volgt. Nooit gedacht dat ik die dag nog prima castings in de wacht zou slepen, want ik had mijn eerste en gelijk ook laatste kater in Milaan. Tequila, iemand?

Ik besluit die avond vroeg te gaan slapen en maak me klaar voor Rome. Een paar makkelijke sneakers, make-up remover, extra kleren, wat ondergoed, hier en daar nog wat prullaria waarvan vrouwen altijd denken dat nodig te hebben, en mijn tas is klaar. In de trein naar Rome - maar drie uur; dat scheelt met het ongemakkelijke ingecheck op luchthavens – ontmoet ik mijn collega’s-voor-drie-dagen. Een meisje uit Polen, eentje uit Zweden en eentje uit Londen. Met deze laatste zal ik het de komende dagen het best kunnen vinden want even slapeloos en nieuwsgierig als mij.

De eerste dag bestaat uit een fitting waarbij alle modellen - ongeveer vijftien - een outfit aangewezen krijgen en deze passen dat het geen naam heeft. Vijf lange uren later - gaat er nog iets gebeuren? - worden we naar ons viersterrenhotel geloodst. Een frisse afwisseling met mijn inmiddels half afgebroken modelappartement in Milaan (één van mijn roommates vond het nodig de wastafel te molesteren, enkele deurklinken liggen op de vloer verspreid en ik vind zelf overal houten plankjes van mijn kleerkast –euh?). Na een ruime maaltijd - voor- hoofd- en nagerecht – trekken Arlinda en ik de wijde wereld in.

Met een makkelijk mapje van Rome - tekeningen! - doorkruisen we de Italiaanse hoofdstad. We lopen honderden homo’s tegen het lijf - International Gay Pride Event - richting het Colosseum en missen nipt het mini-concert van Lady Gaga aan Circo Massimo. Vijf uur wandelen later zit Rome in my pocket. De Italiëreis van het college is er niets tegen!

De volgende dag worden we ultravroeg verwacht aan de receptie van het hotel. Samen rijden we naar de showlocatie. Het wordt een lange dag van make-up, opnieuw kleren passen, en uiteindelijk het afwerken van de kapsels. Mijn kapper kreeg duidelijk inspiratie van Sideshow Bob en zette mijn haar in drie gigantische pieken de lucht in. Vervolgens dacht ik dat hij nog een lading haarspray ging spuiten - “close your eyes!” -, bleek dat even kleurspray te zijn! Met een ontploft rood-goud kapsel liep ik die avond de catwalk op. L’Oréal was ver te zoeken, maar bij afloop kreeg ik enkele lekkere productjes mee om de hele wirwar uit mijn haar te spoelen. Maskertjes van de voorbije weken ten spijt, mijn haar zag serieus af die avond. Het is dringend tijd voor weer een bezoekje aan De Beste Kapper In De Wereld. (ja, nog steeds Toni Kalin in Antwerpen! Vreemdgaan is niets voor mij - ook niet in kappers).

De volgende ochtend worden we weer in de vroege ochtend op de trein gezet richting Milaan, waar ik meteen “ne cola” ga drinken met Chade, al jaren vaste mannelijke collega als het op modellenwerk aankomt. Door de Men Fashion Week lijkt het wel mannen in plaats van water geregend te hebben in Milaan. Misschien is dat ook wel zo, het regent namelijk al enkele weken elke dag - heel vervelend om castings te doen trouwens, geef mij maar 30°C en een goede deodorant. Samen met mijn bureau beslis ik dan ook om terug naar België te vliegen, waar voorlopig al twee weken vol shows en showroom op mij wachten. Hierover snel weer een update!

Levi's - the making of

Net na mijn shoot voor het gezondheidsmagazine - ik stond nog te trillen op mijn benen door de lichte zonneslag van een hele dag zon en water - kreeg ik een aangenaam telefoontje van Jill Models, mijn Belgisch agentschap. Ik was geselecteerd om de zomercollectie 2012 van Levi's te shooten. Dat is heel gek gegaan trouwens. Ik hoorde van mijn booker dat ze een casting zouden doen in Nederland. Maar aangezien ik in Milaan ben, en hier tien castings op één dag zijn, ging ik daarvoor niet heen en terug vliegen. Dus kwamen we op het fantastische idee enkele stiekeme foto's te nemen in de pashokjes van een Levi's winkel. Samen met Dora - mijn roommate die intussen weer in Hongarije is - voerde ik het geheime plan uit. In winkels houden ze naar mijn weten niet van geniepige jonge meisjes die foto's in de paskamers maken. Net of we bekwaam zouden zijn de kleren na te maken. Of iets anders, ik weet niet precies wat het is.

Zo kwam het dus dat ik enkele foto's van slechte fotografische kwaliteit - maar met de mooiste skinny jeans ever - naar Mitch, mijn booker, stuurde. Hij zorgde er vervolgens voor dat de mensen van Levi's mij richting Amsterdam stuurden voor de shoot. Lekker onverwacht, en dicht bij België, dus ik pikte nog een gezellig dagje boyfriend mee. Ik kwam namelijk op zondagochtend al in Nederland aan, en moest enkel op maandag werken. (special thanks to Steven, die twee uur heen en twee uur terug reed!)

Zoals ik al in mijn column - hieronder - vertelde, verwachtte ik een pure lookbookshoot in een studio. Tot mijn grote verbazing reden we naar een gezellig, rommelig boerderijtje net buiten Amsterdam. Het internationaal gezelschap van Levi's (een groep Ieren, twee Nederlandse modellen en nog eentje uit Parijs overgekomen) maakte algauw de plek eigen door her en der kleren rond te strooien en de paardenstallen in te palmen voor de make-up. Ik ben niet zo'n paardenmens - tenzij van ver. Gelukkig stonden ze bijna de hele dag te grazen (zeg je dat zo bij paarden?) op de weide naast de stallen.

De eerste positie die mijn collega en ik aannamen was meteen op en tussen de strobalen. Met mijn allergie voor gras, berken, sommige dieren, sigaretten, verkeer, en uiteraard stro, zat ik de eerste momenten mijn best te doen niet te niezen - de make-up! Gelukkig had ik in mijn beperkte handbagage - EasyJet, you know - een paar anti-allergiepilletjes meegenomen. Die wonder boven wonder bijna onmiddelijk hun werk deden. Verder heb ik nog zitten slingeren op een vervallen bruggetje, een tractor, en enkele hekjes. Het weer zat gelukkig mee - het regende maar af en toe - wat maakte dat de foto's zonder al te veel poespas (gepruts met licht enzo) genomen konden worden. We deden elk ongeveer 7 of 8 outfits, wat op één dag best veel is voor op locatie. Ik bevond mij meer dan eens in een tuinbroek, met een geruit hemd eronder. Ik moet zeggen: zo'n rustig leventje op de boerderij spreekt me wel aan. Over een jaar of 30. Maar dan ook niet té ver van de bewoonde wereld, ik zie mezelf al krankzinnig worden van eenzaamheid.

De foto's zullen uiteindelijk verwerkt worden in een hard cover book. In eerste instantie worden de lookbook - euh - "boeken" verdeeld onder de ver- en aankopers, maar misschien komen ze alsnog in de winkels van Levi's terecht. Dat zou een mooie plus zijn aan een schijnbaar ontspannend dagje shooten.

Ik werd ruim op tijd weer aan de luchthaven afgezet, maar toch slaagde ik erin mijn vlucht bijna te missen - Starbucksje, anyone? Schiphol is dan ook zo'n vreselijke moeilijke luchthaven! Gate M2 bleek onvindbaar. Nergens stond-ie aangeduid, en na drie vergeefse pogingen de luchthaven volledig uit te kammen, zat ik bijna in zak en as. Ik had al twee pascontroles gedaan, drie bagagechecks, en nog steeds bevond ik mij niet aan de juiste gate. Het zal de vermoeidheid zijn, en wederom mijn gebrek aan oriëntatie. Gelukkig had ik in Amsterdam nieuwe sneakers/sportschoenen gekocht. Die zaten aan mijn voeten, en gaven mij de kracht om de volledige lengte van de luchthaven in een rotvaart te doorkruisen, toen ik eenmaal wist waar ik heen moest - dankjewel lieve meneer van de infobalie! Toen ik om kwart over 9 het vliegtuig binnenstormde - de vlucht vertrok 5 minuten later, liepen de tranen en zweetdruppels over mijn gezicht; maar ik had het gehaald! Een rustig muziekje, een mini flesje rode wijn en uitblazen.

Bij thuiskomst waren mijn roommates nog wakker. Ook al was ik doodop - na twee nachten weinig slaap, een dag intense shooting en een ergelijke situatie op de luchthaven - kletsten we nog tot ver na middernacht. Gotta love my roommates!

Column Het Belang van Limburg

Ik ben alweer vijf weken in Milaan, dus bij deze mijn vijfde column in Het Belang van Limburg! 

Modellen eten ook²

Hier ga ik dieper in op mijn laatste column in Het Belang van Limburg waarin ik mijn eigen eetgewoontes in het buitenland kort omschrijf, maar ook die van mijn collega's.

Ik krijg vaak dezelfde vraag van vrienden en familie: of ik wel gezond eet, of ik überhaupt zelfs eet. Ik geef grif toe: de weken voor mijn vertrek naar Milaan zat ik een beetje op droog zaad. Dat is nodig om de juiste omtrekjes aan de heupen te hebben. Niet dat ik meteen tot veelvraat ontpop na het meetmomtent op het agentschap, maar er valt dan toch een last van mijn schouders. Ik hoorde bij mijn bureau in België twee tegengestelden: "alle modellen komen aan in Milaan (denk pasta, pizza en uitgaan; aka alcohol)" en "alle modellen verliezen centimeters in Milaan (denk de godganse dag rennen van casting naar casting, het warme klimaat en daardoor veel water drinken)". Ik ben nu vier weken in Italië en ik denk dat ik mij bij de laatste groep kan aansluiten, of alleszins niet bij de eerste.

Mijn koelkast is doorgaans gevulder dan die van de meeste mensen die ik ken. Ik ga twee keer per week naar de markt in Hasselt - iets wat mijn vriendin uit New York hilarisch vindt, zeker omdat ik er met de fiets naartoe ga - en kom steevast thuis met 3 kilo appelsienen (mmmm vers fruitsap), een berg verse groenten en fruit en vaak nog wat Marokkaanse specialiteiten als olijven en dolma's.  Dat is in Milaan niet anders, mijn deel van de koelkast puilt uit met gezonde dingetjes. Daarnaast ben ik gek op corn flakes - het is bijna een verslaving (suiker zeker?) - en kaneel. 

Mijn roommates gaan nog een ongezond stapje verder met hele pakken koekjes, ijsjes en tweeliterflessen Coke Zero (wat, ondanks dat er geen calorieën in zitten, niet zo goed is voor de gezondheid). Zondigen moet kunnen, het is zelfs aangewezen vind ik. Niets zo heerlijk als thuiskomen en neerploffen op bed met mijn favoriete mixje fruit-yoghurt-corn flakes-kaneel en een goed boek. Mijn Superman is geen fan van mijn specialiteit die op elk moment van de dag kan gegeten worden, maar hij houdt van me, dus zegt er niets van. Als ik ooit aan kindjes begin, vrees ik wel voor de hormonen en de bijkomende spannende combinaties die ik ongetwijfeld ga maken. HMMMMM.

Bon, ik wijk af. Naast de grote voorliefde van modellen voor vers en gezond eten, tonen veel meisjes een afkeer voor de standaard met hormonen en antibiotica gevulde dode diertjes op een bord. Dat wil zeggen: veel modellen eten vegetarisch. Gezonder, en gewoon beter voor de maatschappij. We reizen dan wel de wereld af, maar compenseren ons gat in de ozonlaag met het niet eten van vlees. Prima. In Milaan is er gelukkig héél veel vegetarisch voedsel te vinden. Op de plekjes die ik 's avonds bezoek met een vaste groep van zo'n 20 modellen, is meer dan de helft van de menukaart vegetarisch. Met pizza als nationaal gerecht kan dat natuurlijk niet missen, je kan er eindeloos mee variëren.

Na een langgerekt feestmaal volgt nog het dessert. Gelato, koekjes met nutella, het kan niet op. Dit betekent dat deze calorietjes er even later weer af moeten, of je moet er van af blijven - maar dat vind ik geen optie. Dus het is ofwel shaken op de dansvloer tot in de vroege uurtjes met een watertje in de hand, of... Gebruik maken van de gratis fitness die mijn modellenbureau aanbiedt. Dat laatste is een plan voor zaterdag, na een hevig nachtje in de Beach Club. Ik benieuwd voor de verschillen met mijn fitness in Hasselt. Ik loop namelijk liever met een grote boog om toestellen die ik niet ken heen, dan mezelf te bezeren in een poging ervan gebruik te maken. Snel meer daarover...

Column Het Belang van Limburg