Cupcake mania

De cupcakerage heeft eindelijk ook bij mij aansluiting gevonden. Jawel, er is een heuse hype gaande binnen de huiskamers van jonge meisjes, twintigers, en huisvrouwtjes allerhande. Een echte keukenprinses ben ik niet, maar van een uitdaging ben ik nooit vies. Daarenboven wordt het versieren van cupcakes zowaar tot kunst verheven. Daar wil ik wel eens van proeven.

Het plezier begint al in de winkel: welke versiersels neem ik mee om mijn cupcakes te voorzien van een prachtig laagje frosting? Ik ga - om te beginnen - voor een 4-packdoosje sterretjes, 2 soorten gekleurde bolletjes en hagelslag. Eenmaal thuis stal ik mijn kookwaar op het aanrecht voor mij. Er valt mij meteen iets op: dit zijn ingrediënten die normaal niét op mijn eetlijstje staan. Maar een goed experiment is niets zonder het juiste recept, dus volg ik braaf de regels van de kunst.

Twee uur mixen, melk koken en suiker mengen later zijn mijn cakejes klaar om gegeten te worden. Ze zijn heerlijk - al zeg ik het zelf - en bovenal Heel Erg Zwaar. Ik lig die nacht wakker. Niet van krampen in mijn maag - het had gekund - maar van de gedachte dat dit ook anders kan. Om 4u in de ochtend zoek ik naar het recept voor veganistische cupcakes: zonder boter, melk en eieren. Zo is niet elke cupcake een hapje 50 gram boter + een berg suiker. Het proberen waard!

Samen met bestie Valerie begin ik weer aan een rondje cupcakes maken. Dit keer gaat alles beduidend sneller - ligt het aan het ontbreken van de boter of aan de hulp van mijn vriendin ? - en uit de oven komt even later eenzelfde aangename koekjesgeur. Afgezien van de frosting die iets dunner is dan de vorige, zien de cupcakes er werkelijk om op te eten uit. Zelf zijn V en ik tevreden, we eten er zonder twijfel twee - ja hoor, twee keer minder calorieën dan de niet-veganistische koekjes - en mijn Superman vindt ze lekkerder dan de vorige keer. Geslaagd en voor herhaling vatbaar!

 Niet-veganistische cupcakes

Veganistische cupcakes

Recept veganistische cupcakes

Ingrediënten cupcakes

350 ml sojamelk

345 gr zelfrijzende bloem

10 gr maizena

2,3 gr baking soda (bicarbonate)

2 gr zout

200 gr suiker

120 ml zonnebloemolie

5 ml vanille-extract

1. Oven voorverwarmen op 170°C. Papieren cupcakehoudertjes klaarzetten

2. Meng bloem, suiker, maizena en baking soda

3. Mix in een andere kom de sojamelk, de olie en het vanille-extract

4. Mix de inhoud van beide kommen tot een gladde massa

5. Vul de papieren cupcakevormpjes tot ongeveer de helft (ze gaan in de oven omhoog komen)

6. Zet de cupcakes 20-25 minuten in de oven, op 170°C. Afhankelijk van de oven kan dit korter of langer zijn, dus ga af en toe even checken

7. Laat de cupcakes afkoelen

8. Breng de frosting aan, en versieren maar!

Ingrediënten frosting

180 gram poedersuiker

60 gram sojamelkpoeder (ik gebruikte amandelpoeder, dat ging prima)

klein beetje zout

57 gram soja yoghurt (vb van Alpro, ik had er van Provamel) + 2 theelepels extra apart

5 ml vanille-extract

1. Meng het poedersuiker met het sojamelkpoeder/amandelpoeder en het zout

2. Mix de 57 gram yoghurt tot een gladde massa

3. Voeg de overige twee theelepels yoghurt en het vanille-extract toe en mix tot alles glad en redelijk dik is

4. Zet in de koelkast tot het mengsel klaar is om als frosting te gebruiken (koud en dik genoeg)

5. Voeg voedingkleurstof toe, je kan kiezen voor twee verschillende kleuren - of meer - maar dan moet je de frosting over verschillende kommetjes verdelen

6. Gebruik een spuitzakje om de cupcakes te versieren.

TIP: ik maakte zelf spuitzakjes van diepvrieszakjes. Vul een diepvrieszakje met de frosting, maak een knoop bovenaan en knip een mini-puntje uit het dievrieszakje. Klaar om de cupcakes te versieren.

Margarita Frosting

Omdat ik wel hou van een beetje drank, en dit goed gecombineerd gaat met cakejes; hier ook het recept voor margarita frosting!

57 gram soja margarine (gevonden in de almatheek, waarschijnlijk ook verkrijgbaar in grotere supermarkten)

1 eetlepel sojamelk

3 eetlepels citroen/limoensap

1 eetlepel tequila (ik gebruikte in mijn enthousiasme bijna 3 eetlepels)

250 gram poedersuiker (afhankelijk van de verkregen dikte, iets meer toevoegen)

een paar druppeltjes gele/groene voedingskleurstof

1. Plet de margarine tot deze zacht is

2. Voeg de sojamelk, het citroen/limoensap, de tequila en de voedingskleurstof toe. Het geheel mixen

3. Mix het poedersuiker door het mengsel tot een gladde, creamy massa

4. Zet in de koelkast tot de frosting klaar is om te gebruiken

5. Gebruik een spuitzakje om de cupcakes te versieren (zie hierboven).

HAVE FUN!!!!!! :)

Fastest Fashion Show On Earth

The Fastest Fashion Show On Earth. Als je je hierbij over de catwalk spurtende, rolschaatsende, of zelfs vliegende modellen voorstelt, ben je eraan voor de moeite. Backstage was het inderdaad een drukte van jewelste - zoals gewoonlijk - maar de naam van dit uitzonderlijke event slaat eerder terug op de ándere modellen die over de catwalk schreden: de meest exclusieve wagens ter wereld. De FFOE - om het kort te houden - bleek een unieke combinatie van mannelijke smacht en vrouwelijk kwijl dat over de tribunes naar beneden liep.

Dertig modellen toonden de nieuwe zomercollecties van nog meer designers, en zorgden daarmee dat het vrouwelijke gezelschap van de veelal mannelijke genodigden eens wat anders te doen had dan nagelpulkend en geeuwend te wachten tot het ritje terug naar huis. Auto evenementen; het heeft dezelfde reputatie als voetbal-op-tv en Playstationspelletjes. Vrouwen kunnen er doorgaans weinig enthousiasme voor opbrengen. Er zijn uitzonderingen, en dat is prima, maar zelf hou ik ook niet zo van ronkende motoren, en snelle sportwagens. Zonder twijfel was the Fastest Fashion Show On Earth een interessante samensmelting van twee dingen waar het gemiddelde bourgeoisie koppel - de kaarten waren naar verluid redelijk prijzig - van houdt: mooie wagens en mooie mensen. Goede bal van de organisatie!

 

Sneeuwstorm in mei

Mijn volgende langdurige verblijfplaats ligt vast: begin mei start mijn avontuur in Milaan. Na Parijs volgt dus opnieuw een locatie in Europa. Omdat de Thalys richting Italië geen optie is, zit ik in no time te surfen op de hyperkinetische website van Ryanair. "Uitverkoop!" schreeuwt een oerlelijke, in groen-roze opgestelde aandachtstrekker linksboven. "Auto's, hotels, de goedkoopste roaming in Europe, PRIORITY BOARDING !!".

Alleen heb ik dat allemaal niet nodig. Ik vind het niet erg om als 65e persoon het vliegtuig te betreden, ik heb geen roaming, ik ga slapen in een modelappartement en een auto lijkt me alleen maar onhandig in het drukke Milaan. Enkele klikken later overzie ik de totale kosten van mijn vlucht. Er komen plusjes bij voor een verzekering, voor extra bagage - nee, ik krijg mijn spullen voor minstens een maand niét in mijn handbagage! - en voor het betalen met een creditcard.

Lichtjes geshockeerd door het gemak van het reserveren van vliegtuigtickets waarbij voor elke luxe euro's worden bijgeteld, toont enig vergelijkend onderzoek aan dat Ryanair by far toch de goedkoopste in zijn sector is. De andere luchtvaartmaatschappijen líjken geen louche praktijken uit te voeren, maar uiteindelijk tellen zij ook voor elke dienst extra centjes. Na een wirwar van op en af klikken, samenvoegen van vluchten, apart optellen van heen-terug-en weer heen reis, ga ik voor de combo heen-terug (ik dien eind mei op een niet te missen feest aanwezig te zijn, vandaar de complicaties) en apart heen. Ik bid voor geen sneeuwstorm in mei, en boek mijn terug heen vluchtje zonder reisverzekering. Als het vliegtuig daarnaast niet neerstort, is die verzekering nergens voor nodig. Terug ga ik sowieso.

Drops of Jupiter

Now that she's back in the atmosphere

With drops of Jupiter in her hair

She acts like summer and walks like rain

Reminds me that there's a time to change.

                                                                                - Train

Het leven zit vol uitdagingen. De tijd kan je niet stilzetten, laat staan terugdraaien. We worden elk jaar een beetje ouder, en gewoonlijk wijzer. Je moet je droom leven en niet je leven dromen. Gewoon doen. Mijn beslissing om naar NYC af te reizen was één van de beste die ik de laatste tijd al gemaakt heb.

Ideeën heb ik te over, maar waar wil ik naartoe in mijn leven? Het is makkelijker iemand met de vinger te wijzen dan je eigen leven in handen te nemen. Sit back and relax; het lukt mij moeilijk. Al ben ik positief over de toekomstige uitslag van mijn modellenbureaumarathon, ben ik nu al blij dat ik mezelf erheen heb gerept. Ik had namelijk niets te verliezen.

Tijdens de nachtelijke conversaties met Molly in haar eenpersoonsbedje, tijdens mijn zwerftochten door de straten en tijdens het uitgaan, ontdekte ik waarom je het overal kan maken, als dat lukt in New York: het is er verdomd hard werken. Je krijgt niets voor niets, en zeker niet in de stad. Het is er een aaneenschakeling van mensen die werken voor hun toekomst, gevuld met dromen, de eindjes aan elkaar knopend, vaak gecombineerd met twee of drie verschillende jobs. Je moet sterk zijn, volhouden, en leven.

In de club waar ik zaterdagnacht welgeteld twee verschillende shots, een glas champagne en twee glazen wodka-cranberry achterover sloeg, kwam ik tot het besef dat een club vullen met modellen een goed idee is. Vooral voor de modellen, laat dat duidelijk zijn. Een belletje naar de juiste promotor levert namelijk een gratis ritje heen en terug van de club, free entrance, geen wachtrij, drankjes en een groep aantrekkelijke mensen op. Voeg daar nog een partner in crime aan toe - in mijn geval Molly – en het plaatje is compleet. What else to wish for!

In het groepje arme modellen zijn er weinig die zich drugs kunnen veroorloven. Openlijke snuiverijen heb ik dus niet gadegeslagen. Verder dan een enkeling die een jointje deelde met 5 anderen en erna heftig oogdruppels stond te druppelen in de club, ging het vooralsnog niet. De modellen die ik ken gaan allemaal graag uit, alleen is het doodzonde om er de volgende dag de gevolgen van te zien. Dus gratis ritjes en drankjes ten spijt, de volgende dag moet er toch geïnvesteerd worden in verse sapjes – altijd duur, waar je ook bent -, katerverminderend water – gewoon water volstaat, iets als Aquarius of Vitamin Water Zero is altijd beter –, goede hydraterende crèmes – Kiehl’s! -, en veel slaap – gratis, doet meestal de grootste wonderen.

Bij voorkeur is zaterdag dus dag bij uitstek om de wijde clubwereld in te trekken en dat is precies wat Molly en ik deden. Ik moest geen go-sees meer doen, zij moest niet werken op zondag. We aten zelfs – heel Leuvens – pizza bij thuiskomst. Geen aanrader voor alledag, de extra kilo’s vinden ALTIJD hun weg. Gelukkig weet ik dat je per halfuur snelwandelen ongeveer 400 calorieën per halfuur verbrandt. Na het kwijtraken van mijn metrokaartje - pas na 5 dagen, een record! – leek het mij vóor het uitgaan een goed idee om 70 blocks te wandelen: van 77th Street – waar ik ontdekte dat ik niet meer in het bezit was van het metrokaartje - tot het appartementje in 7th Street. Zo verbrandde ik ruw geschat 1600 calorieën, waarvan ik hoogstens 2/3^e weer heb aangedronken - en gegeten. Win-winsituatie, zonder twijfel!

Clue van het verhaal is dat wanneer je iets wilt, je ervoor moet gaan. Je leert alleen door fouten te maken, en door daaruit gekregen kansen ten volle te benutten. Ik citeer mijn Amazing Grace body wash-fles van Philosophy; “Life is a classroom. We are both student and teacher. … Being a humble person can guide you through your days with grace and gratitude.” Op weg naar de luchthaven - 4 keer overstappen - wees ik de verwarrende weg van JFK naar Manhattan aan een Aziatische moeder en dochter. Het leven kan zo ingewikkeld zijn, en soms zo simpel.

Go Go Go Sees

Om verschillende mensen in mijn omgeving gerust te stellen: ja, ik ben ook nog geïnteresseerd in andere dingen dan eten. Mijn foto's lijken soms het tegendeel te bewijzen, maar mijn tripje New York is niet enkel van culinaire aard. Al blijft voedsel één van mijn favorieten in het fotograferen van dingen (kleurrijk en daardoor altijd een beetje feest). Hoofddoel hier is echter een agentschap vinden. Mooi meegenomen zijn mijn snelle benen die me van plek tot plek brengen zonder veel heen en weer getsjees met de metro/trein. Gelukkig is New York één van de makkelijkste steden wat betreft oriëntatie. Gewoon de avenues en streets tellen en je komt gegarandeerd op de juiste bestemming terecht. De ideale plaats voor mij om te komen werken dus.

De voorbije drie dagen liep ik mij de benen onder mijn lijf uit, langs alle grote modellenbureaus in de stad. Opvallend was dat iedereen ontzettend vriendelijk was, mijn foto's nauwkeurig bekeek en mij niet - zoals in Parijs - voortdurend stond te meten rond de welgevormde heupjes. Na het strenge water- soep- fruit- en groentendieet van de week voor ik vertrok hóopte ik bijna dat de meetlint werd bovengehaald, maar helaas.

Ik vind het altijd een ontdekking hoe agencies er aan de binnenkant uitzien, en wat bleek? Dat liep heel erg uit elkaar. Bij het ene bureau kreeg ik het Futuramagevoel - denk ijzeren buizen all over -, bij anderen had de binnenhuisarchitect 5 jaar geleden al langs mogen komen - denk grasgroene accenten. Het meest indrukwekkende gebouw was dat van Women Management: een grote open ruimte met overal glas en binnenstromend zonlicht. Een loft als geen ander.

Mijn eerste bezigheid na het vinden van het agentschap is schoenen wisselen. Comfy combat boots - toch een klein blaartje, maar dat hoort zo bij nieuwe schoenen - worden ingewisseld voor pumps. Vervolgens gaan jas, sjaal, muts en trui uit. Deze winterse benodigdheden worden zo onzichtbaar mogelijk onder de arm gepropt, voor het geval dat de volledige booker board rechtstreeks uitkijkt op de opengaande lift. Doorgaans hoor ik mij dan netjes aan te melden bij de balie. Hier zitten meestal nors kijkende grietjes van 25 die dachten dat werken aan de balie van een modellenbureau hun droomjob zou zijn. Aan hun gezichten te zien blijkt dat bij de meesten nogal tegen te vallen.

Er zijn ook schrijnendere ontvangsten dan een trieste receptioniste. Bij binnenkomst op een niet nader te noemen modellenbureau kreeg ik reeds beneden aan de trap uitzicht op een onfris ogend Family Guy lichaam - wit t-shirt gepropt in te korte jeans - en kwamen mij boze woorden tegemoet. Als je dan al geen inkomsthal - zelfs geen deur - hebt, kan je toch wat subtieler omspringen met het berispen van een model die niet naar haar opgegeven castings gaat. Ontwijken kon niet, onderbreken leek onbeleefd, dus was wachten de boodschap. Na de stevige uitbrander kreeg Fat P mij uiteindelijk in de gaten. Ik ben meer een persoon van opbouwende kritiek, en kreeg al rillingen bij de gedachte mij aan dit agentschap te moeten binden. Bijna gelukkig vonden ze mij niet binnen hun bureau passen. Een model in latexpakje wuifde me uit. Slik.

De normale gang van zaken is een 15 minuten durende wachttijd, vervolgens een rondje portfolio kijken. Bij sommige bureaus bleef het bij één persoon die mijn foto's in handen kreeg, andere agencies stuurden hele manschappen en vragenvuren op me af. Doorgaans bleef het bij de Engelse taal; één keer ging de booker tegenover mij verder in het Frans zodra hij hoorde dat ik uit België kwam. Jep, de taalkwestie is hier duidelijk geen issue. Ik ben alvast tevreden over mijn New Yorkse bezoekjes, nu nog de resultaten afwachten. Hopelijk kan ik snel weer terug komen, ik ben helemaal gek op NY. En niet alleen om het eten.

Dylan's Candy Bar

Alles overtreft zichzelf in New York. Dingen die ik eerder al op internet vond en er toen al lyrisch over was tegen mijn Superman, blijken in het echte leven nog duizend keer zo leuk en lekker te zijn. Zo was ik vandaag bij Dylan, een must-do candy shop in de buurt van Bloomingdales. Die locatie is mooi meegenomen trouwens, want Bloomingdales is net als Lafayette in Parijs een niet te missen hotspot. Wel een beetje too much na een dagje van de ene go-see naar de andere spurten. Dus hield ik het op een frozen yogurt van Forty Carrots, naar verluid de beste in zijn soort. 

We - Molly en ik - gingen eerst naar Dylan's Candy Bar. Hetzelfde gevoel als met de M&M's shop die ik drie jaar geleden ten tijden van Topmodel bezocht, overviel mij. Mijn mond viel open. Na een margarita van zo groot als mijn hoofd - serieus - in een Mexicaans restaurant waar roomie en ik de schamele maaltijd van twee minitortilla'tjes deelden, had de winkel hetzelfde effect op mij als het eten van paddo's bij Cirque du Soleil. Mix snoep met kitsch en veel kleurtjes en je hebt mij helemaal mee. Als ik een onuitputbare portefeuille had, en een lichaam dat vet - en zoetstoffen in no time in spieren of water omzette, had ik alles meegenomen. Nu bleef ik braaf bij een gesprekje met de fudgebarman en een groot stuk fudge, wat dat ook moge wezen. Smaak chocolade-pecan, voor de kenners. Ik zal er mij in moeten specialiseren zodra ik niet meer de kans loop gemeten te worden op de modellenbureaus waarvoor ik hier ben.

Ik vind alles even prachtig hier, van de vele tweedehands uitziende winkeltjes dat uiteindelijk 200 dollar-voor-een-topje winkels blijken te zijn, tot Eataly waar je alle soorten Italiaanse specialiteiten kan kopen en zowel ter plekke kan opeten als het veelgevraagde "to-go" kan laten inpakken. Van eettentjes waar alles onder de 500 calorieën blijft tot vegan pizzatentjes. Van gekke dingen als popcorn met kaassmaak tot shoegasms - echte, maar ook de gelijknamige winkels.

Ik moet duidelijk voor langere tijd terug komen, er is teveel te zien en te doen. De toeristische trekpleisters ga ik aan mij laten voorbijgaan deze reis, ik loop liever door elke buurt op zoek naar spannende plekjes. Alleen Times Square kan zich zéker aan een bezoekje van mij verwachten, it's been too long.