De job was een vreemde combinatie van factoren. Ik werd volledig wit geschilderd (armen, benen, zelfs mijn gezicht en haren moesten eraan geloven), de omgevingslichten werden gedoofd en tegelijkertijd flikkerde een vloed van wilde projecties over mijn lichaam. Daarbij kreeg ik bij verschillende opnames een 3D-masker op, waarbij mijn zicht volledig belemmerd was.
Filmopdrachtjes zijn de meest veeleisende in zijn soort, en daarom soms ook wel de leukste. Ze zijn altijd heel veel en heel lang, het moet allemaal heel vaak opnieuw. Ik herinner me dat ook nog van mijn deelname aan Topmodel, waarbij hetzelfde gebeurde om de afleveringen in te blikken.
Bij deze opnames was het niet anders. Van dichtbij, van ver, uit een andere hoek, met masker, zonder masker, armen omhoog en weer omlaag. Ik kwam al snel op een punt dat ik naar de cijfertjes begon te staren waaruit het masker was opgebouwd. Het deed me denken aan iets van vroeger, maar dan ingewikkelder. Een architecturaal project, zo leek het aan de binnenkant. Ik focuste op het uiterste middelpunt en zag terwijl allerlei kleuren en vormen voorbijkomen vanuit mijn positie binnenin. Psychedelisch.
Ik hoorde mijn ademhaling, en voelde die steeds warmer worden. Na elk stukje dat opgenomen werd, moest het masker even uit om bij de realiteit te blijven. Om op adem te komen.
Bij afloop schalden de zware tonen van Studio Brussel door de ruimte en werd mij gevraagd te bewegen, langzaam, voorzichtig. Met masker, zonder masker. Als in trance bewoog ik mij door de donkere ruimte. Alles werd op camera vastgelegd.
De witte verf kreeg ik er ook weer af. Na vijf wasbeurten ontdekte ik mijn eigen kleur terug, en zag ik geen sterretjes meer.
Hierbij de link naar de filmpjes: http://www.farmboy.tv/production/stima. Enjoy!
