Alle wegen leiden naar Rome

Ik probeer al anderhalf uur een rondetrap te beklimmen - probleem: trage castingdirectors en 25 meisjes voor mij op diezelfde trap - als mijn agentschap belt. Ik vertrek de volgende dag naar Rome! De dag daarvoor deed ik blijkbaar een goede casting bij de mensen van L’Oréal, waaruit een volledig weekend Rome volgt. Nooit gedacht dat ik die dag nog prima castings in de wacht zou slepen, want ik had mijn eerste en gelijk ook laatste kater in Milaan. Tequila, iemand?

Ik besluit die avond vroeg te gaan slapen en maak me klaar voor Rome. Een paar makkelijke sneakers, make-up remover, extra kleren, wat ondergoed, hier en daar nog wat prullaria waarvan vrouwen altijd denken dat nodig te hebben, en mijn tas is klaar. In de trein naar Rome - maar drie uur; dat scheelt met het ongemakkelijke ingecheck op luchthavens – ontmoet ik mijn collega’s-voor-drie-dagen. Een meisje uit Polen, eentje uit Zweden en eentje uit Londen. Met deze laatste zal ik het de komende dagen het best kunnen vinden want even slapeloos en nieuwsgierig als mij.

De eerste dag bestaat uit een fitting waarbij alle modellen - ongeveer vijftien - een outfit aangewezen krijgen en deze passen dat het geen naam heeft. Vijf lange uren later - gaat er nog iets gebeuren? - worden we naar ons viersterrenhotel geloodst. Een frisse afwisseling met mijn inmiddels half afgebroken modelappartement in Milaan (één van mijn roommates vond het nodig de wastafel te molesteren, enkele deurklinken liggen op de vloer verspreid en ik vind zelf overal houten plankjes van mijn kleerkast –euh?). Na een ruime maaltijd - voor- hoofd- en nagerecht – trekken Arlinda en ik de wijde wereld in.

Met een makkelijk mapje van Rome - tekeningen! - doorkruisen we de Italiaanse hoofdstad. We lopen honderden homo’s tegen het lijf - International Gay Pride Event - richting het Colosseum en missen nipt het mini-concert van Lady Gaga aan Circo Massimo. Vijf uur wandelen later zit Rome in my pocket. De Italiëreis van het college is er niets tegen!

De volgende dag worden we ultravroeg verwacht aan de receptie van het hotel. Samen rijden we naar de showlocatie. Het wordt een lange dag van make-up, opnieuw kleren passen, en uiteindelijk het afwerken van de kapsels. Mijn kapper kreeg duidelijk inspiratie van Sideshow Bob en zette mijn haar in drie gigantische pieken de lucht in. Vervolgens dacht ik dat hij nog een lading haarspray ging spuiten - “close your eyes!” -, bleek dat even kleurspray te zijn! Met een ontploft rood-goud kapsel liep ik die avond de catwalk op. L’Oréal was ver te zoeken, maar bij afloop kreeg ik enkele lekkere productjes mee om de hele wirwar uit mijn haar te spoelen. Maskertjes van de voorbije weken ten spijt, mijn haar zag serieus af die avond. Het is dringend tijd voor weer een bezoekje aan De Beste Kapper In De Wereld. (ja, nog steeds Toni Kalin in Antwerpen! Vreemdgaan is niets voor mij - ook niet in kappers).

De volgende ochtend worden we weer in de vroege ochtend op de trein gezet richting Milaan, waar ik meteen “ne cola” ga drinken met Chade, al jaren vaste mannelijke collega als het op modellenwerk aankomt. Door de Men Fashion Week lijkt het wel mannen in plaats van water geregend te hebben in Milaan. Misschien is dat ook wel zo, het regent namelijk al enkele weken elke dag - heel vervelend om castings te doen trouwens, geef mij maar 30°C en een goede deodorant. Samen met mijn bureau beslis ik dan ook om terug naar België te vliegen, waar voorlopig al twee weken vol shows en showroom op mij wachten. Hierover snel weer een update!