Dior [part 2]

De tweede draaidag voor het accesoire- en schoenenfilmpje voor Dior liep ietwat anders dan de eerste. Ik werd om 13u verwacht op locatie 1, waar ze mijn tegenspeelster al van 's morgens aan het filmen waren. Ik kwam terecht in het bureau/appartement van een advocaat die blijkbaar wel hele goede zaakjes deed. Een gigantische ruimte - naar Parijse normen - vlak naast de Opera stond vandaag ter onzer beschikking. Het appartement was stijlvol gedecoreerd met wittinten in combinatie met strategisch geplaatste Aziatische prullaria. Ik plofte van zetel in zetel en kwam twee uur later te weten dat we van locatie zouden veranderen om de rest van de scènes te draaien. De scènes waar mijn lichaam de gedaante zou aannemen van... De bazin van Elite Models Management.

Samen met Elena, het andere model, en de crew namen we een taxi richting de mondaine Rue du Montaigne waar Elite Models gevestigd is. Die taxi strikken ging bovendien niet zonder slag of stoot, het leek wel onmogelijk om een taxi te vinden die ons daarheen wilde brengen. Om een mij nog steeds onbekende reden weigerde de eerste taxichauffeur onze rit, en vervolgens ook degenen die achter hem stonden gestationeerd. Uiteindelijk nam de eerste chauffeur ons toch mee en gaf hij ons daarbij gratis een miniconcertje in de auto. Prachtig, dankuwel. 

Eén van de managers van de entertainmentsectie van Elite - zij staat mee in voor het filmpje - liet ons binnen in het imposante Parijse bureau van 's werelds grootste modellenagentschap. Zij had voor een kleine lunch gezorgd, dus zat ik even later een met geitenkaas belegd pitabroodje te verorberen op een plaats waar dagelijks de lintmeters worden uitgerold om elke milimeter van de heupjes te ontdekken. Ach wat, modellen moeten ook af en toe eten. Na de lunch mat ik mij het voorkomen van een strenge, maar sexy bazin aan: een strak zwart maatpakje, lichte nylonkousen met verticale streep achteraan en wederom killerboots met ditmaal zwarte en pauwkleurige veren.

Eerst werden er nog enkele beelden genomen van mijn zogenaamde werkneemster die binnenkwam via de trap, via het bureau, via de deur en om 18u - ja, 5 uur na mijn aankomst - was het mijn beurt. Ik stond zogenaamd streng en verveeld te wezen tegen mijn bureau en roffelde geërgerd met mijn vingers op het eikenhouten tablet. Er werden details genomen van mijn schoenen apart, mijn schoenen in combinatie met die van Julia - het personage van Elena - en van haar schoenen apart. Vervolgens werden al die details vanuit alle mogelijke hoeken geschoten en leek het wel of we in een pornofilm voor voetfetisjisten waren terechtgekomen. De producer vond het lichtjes bewegen van onze voeten fantastisch en liet dat duidelijk merken door een uur lang elke mogelijke positie op beeld vast te leggen. Vrouwen met een zwak voor schoenen, opletten, dit wordt een zéér gevaarlijk filmpje. 

Voor de laatste scène trok ik een skin tight leather pants aan en speelden mijn benen model tijdens een fotoshoot. Om half 9 zat de draaidag er eindelijk op en haastte ik mij naar huis - een halve straat verder - om daar te beseffen dat de koelkast leeg was. Ik sprintte naar de overkant van de straat en bestelde Indisch (biryani legumes + nan). Op bed at ik mij een ongeluk aan de rijst met groentjes, die vergezeld was van een tzatziki-achtige saus. Na een gezellig skypesessietje met mijn geliefde viel ik uitgeput in slaap. Zondag word ik opnieuw verwacht bij Dior, voor enkele taxishots.

Dior [part 1]

Ik sluit de week goed af met twee draaidagen voor Dior. Vandaag werd het eerste deel gefilmd van een ongeveer drie minuten durende filmpje over de nieuwe collectie accesoires en schoenen van Dior. Place to be: Hotel Le Meurice (http://www.lemeurice.com/), gelegen aan het prachtige park Tuileries en voorzien van alle (on)nodige luxe.

Mijn dag start met een mani- en pedicure. Voor mij geen sinecure, ik gruwel ervan als mensen mijn handen aanraken. Ik heb van kinds af aan namelijk last van overtranspiratie aan mijn handen (lees: soms stromen de druppels van mijn armen). Het is zo erg dat ik er af en toe onzeker van word en, zoals in dit geval, nooit naar de manicure ga. Maar dat terzijde. Mijn vinger- en teennagels krijgen een mooi lichtroze kleurtje en even later worden ze bloedrood geverfd. Totally Dior. 

 Het verhaal van de commercial gaat als volgt... Ik ben Trisha, een sterke selfmade vrouw die alles zal doen om haar doel te bereiken. Het andere personage, Julia, is verlegen en extreem nerveus over ons afspraakje. Zij wordt vertolkt door - wat een toeval ! - één van mijn roommates. De schoenen en accesoires spelen de hoofdrol in het filmpje, ze leiden als het ware een eigen leven met mijn lichaam. Mijn gezicht zal dus niet in beeld komen, maar mijn benen zullen - voor de experts - zeer herkenbaar zijn.

Mijn eerste outfit bestaat uit een hooggetailleerde oudroze kostuumbroek, een zwart topje en sandalen maat 37. Hmm... Ik bezit voeten van twee maatjes meer, dus ik wurm en pers mijn pasgelakte teentjes in een miniscuul schoentje en blijf braaf op mijn plekje aan de bar zitten. Niet om mij tegoed te doen aan de duizelingwekkend dure cocktails, maar om de eerste beelden te schieten. Na een dik uur kunnen mijn voeten bijna door als lotusvoetjes en zit de eerste scène er gelukkig op. Over naar mijn volgende uitrusting. Ook hier krijg ik een kostuumbroek, een grijs topje en een Marie Antoinneteroze leren trenchcoat. En een paar killer heels. Geen gewone killer heels, maar heuse korte laarsjes met een serieuze plateauzool en een hak van zeker 16 centimeter. Deze zijn op hun beurt twee maten te gróot, maar moeilijk gaat ook zullen ze bij Dior gedacht hebben.

Voor dit filmgedeelte moet ik van buiten komen aanwandelen, op weg naar mijn fictieve afspraak met Julia. Als een echte bigfoot flaneer ik zo sexy mogelijk naar binnen en breek ik gelukkig geen van beide benen met de bijna levensgevaarlijke schoenen. Een duo bejaarde Parijse bonvivantjes gaan wel bijna van hun stokje bij het zien van mijn onderste ledematen, maar soit, de jeugd van tegenwoordig zeker. Na miniscuul elk detail - tasje, armbandje, ringetje, schoentje - perfect in beeld te hebben genomen wordt het tijd voor mijn favoriete outfit van de dag: een beeldig roodroze jurkje en prachtige, wat zeg ik, TO-DIE-FOR hoge hakken. Van die perfect afgewerkte schoentjes met gele en donker- en lichtoranje pluimen aan de schenen. Het eerste uur wandel ik zonder moeite take na take naar het 'afspraaktafeltje'. Het uur daarna specialiseer ik mij in het gaan zitten op een stoel in combinatie met het zo elegant mogelijk mijn benen over elkaar te leggen.  Ik vond mezelf altijd best vrouwelijk - of toch de laatste jaren, euh, of toch af en toe - dus steek ik het maar op het licht dat we best lang over deze scène deden. Alles moet in één shot ook keurig in beeld komen. Bijvoorbeeld: op het moment dat ik mijn ene been over het andere zwierde, moet Julia haar benen terugtrekken en gelijkstijdig stoppen met vingerroffelen. Op dat moment moet ik nog zo natuurlijk mogelijk over mijn handtas strelen, om wat achtergrondbeweging te hebben en terwijl moet het licht op zowel de juwelen als de schoenen als de handtas als onze lichamen goed zittten. Geen makkelijke opdracht, maar wát een effect, ongelofelijk. Zó Dior.

Het heeft de hele middag sprookjesachtig gesneeuwd in Parijs. Toen de vlokken gingen liggen, besloot de producer om enkele shots buiten te nemen. We spreken hier immers over de lente/zomercollectie 2011. Hoewel de realiteit wel degelijk 0°C schreeuwt. Maar geen probleem voor modellen: die kan je gewoon buiten zetten in een zomerjurkje, trenchcoat, en blote benen! Zo kwam het dat ik daarstraks sans soucis op mijn steltjes over Rue de Rivoli wandelde. Ik moest zelfs lópen met de schatjes (vraag me niet waarom, maar het zal er ongetwijfeld fabelachtig uitzien in het filmpje). 

De laatste scène van de dag bestond uit het The Devil Wears Prada-gewijs mikken van mijn roze trenchcoat richting één van de doormen van het hotel. Daarvoor haal ik de bitch in mezelf naar boven, verbijt de kou en de laatste pijn in mijn voeten en smijt met de jas alsof ik nooit iets anders deed. It's a wrap. For today. Morgen wordt het filmpje aangevuld met nog enkele taferelen. Dan speelt mijn lichaam twee andere Diorpersonages. Waarom modellen mèt hoofd gebruiken als het ook zonder kan?

Om de dag in alle rust en stijl af te sluiten begeef ik mij naar de Spa van het hotel. Ik neem mijn badpak overal mee naartoe, je weet nooit waar je terecht komt. Deze keer had ik beaucoup de chance. Het hotel beschikte over een reuzegrote jacuzzi en een stoombad waar ik gebruik van kon maken. Mijn getergde voetjes (schoenen! pedicure!) genoten met volle teugen van het warme water en de bubbeltjes. Helemaal ontspannen keerde ik weer terug naar het appartement. Dit is het leven!

Een ongewenste bewoner

Wie vroeger naar tekenfilms keek - en dat deden we allemaal geloof ik - kent dé oplossing om muizen te lokken: leg een blokje kaas klaar, liefst goed zichtbaar voor de muis in kwestie. Elke weldenkende ziel beseft dat dit fijne verzinsels zijn van de tekenfilmtekenaars, maar dat geldt niet voor mijn Russische flatgenoten. Zij zijn er rotsvast van overtuigd dat de muis die sinds een paar dagen het appartement "onveilig maakt" op dat blokje kaas zal afkomen, ervan zal eten, én daarbij nog eens trek genoeg zal hebben om te gaan knabbelen aan bijgerecht vergif.

Ik ben zelf ook geen grote fan van muizen of ongedierte in huis, maar ik vind het minder erg dan een kakkerlakkenplaag of een vliegende mierenzwerm. Ik heb zelfs ooit een muis als huisdier gehad, een rosse nog wel. Plezier dat ik daarmee heb gehad, echt een zalig beest. Tot de kat van de buren haar flink te grazen had.  Ik weet nog steeds niet hoe het precies gebeurd is, maar mijn kleine rakker ontsnapte uit zijn huisje en ging op verkenning uit. Meteen bewust van de kattenroedel bij de buren, ging ik bellen bij de wife next door. Zij had mijn huisdiertje wel zeker gezien zei ze. Of ik even kon wachten, ze ging haar halen. Ik, als 11-jarige dierenvriend, stond al te popelen om mijn schatje weer in mijn armen te kunnen nemen. De buurvrouw kwam 2 minuten later terug en verbrak mijn kinderlijke fantasie. Ze opende haar handen en daar was mijn muisje: nat, vies, en met een groot gat in het hoofd. Eén van de katten had de muis naar haar gebracht en zij had haar in de groentecontainer gegooid. Met tranen in de ogen keerde ik weer naar huis terug. Mijn papa en ik begroeven de muis vervolgens in onze tuin. Ik zal nooit de verbijstering van toen vergeten.

Maar nu zitten we nog steeds met een muis in huis. Ik weet bitter weinig van het wegjagen van dieren, aangezien ik als de dood ben voor insecten (schatje/papa/hond; help!) en nog nooit de confrontatie met grotere ongewenste beestjes als deze ben aangegaan. Volgens mijn Superman bestaat er een diervriendelijke val, maar probeer zoiets maar eens te vinden in Parijs. Ik ga het morgen eens vragen bij het agentschap, die hebben ongetwijfeld meer ervaring met muizen.

Dsquared²

Het rennen van casting naar casting heeft eindelijk zijn vruchten afgeworpen. Vorige week kreeg ik al te horen dat ik begin december naar Marrakech zou afreizen voor de Fashion Days aldaar. Hiphip, een goede afwisseling met het steeds kouder wordende Parijs (het gaat sneeuwen!). De details voor mijn weekje Marokko heb ik nog niet, maar dat ik zal verblijven in een poepchique hotel staat al vast. Je kan slechter aankomen.

Vandaag en gisteren deed ik de showroom van Dsquared (http://www.dsquared.com/). Ik deed in België al vaker showroomjobs, het zijn niet de meest spannende opdrachten die er bestaan, maar werk is werk. Zeker in Parijs, waar de concurrentie bijzonder hoog ligt. Dus hees ik mij de voorbije twee dagen in "ultrasuperslim" jeanskes en ingewikkelde jurken om ze vervolgens te laten keuren door de klanten van Dsquared. Ik ben op dat moment dus eigenlijk een beetje een levende paspop.

Ik heb bovendien een leuke showroomcollega uit Noorwegen. Dat maakt het werk eens zo leuk, want het modellenleven is vaak wachten, wachten en nog meer wachten. Nu wacht ik weer op morgen, mijn derde testshoot in Parijs!

Russian roulette

Is het een vooroordeel als ik zeg dat Russische meisjes luidruchtig zijn? Sinds vorige week wonen er twee nieuwe - Russische - modellen in het appartement. Ze hebben de gewoonte van, vooral 's avonds, heel druk en onverstaanbaar met elkaar te babbelen. Terwijl onderhouden ze om ter luidst hun sociale contacten via Skype en maken ze een zooitje van de keuken. Ik voelde mij na twee dagen zelfs geroepen om het keukentablet een heuse schrobbeurt te geven. En ik ben heus geen kuisfreak, echt niet. Maar een beetje orde en netheid is wel aangewezen als je met zes modellen in 1 appartement woont.

Terwijl ik gesmolten kaas uit de pannen krab, vraag ik mij af hoe het er aan toe gaat in de male model appartments... Moeilijk in te schatten, ik ken namelijk superordelijke en hygiënische mannenmodellen, maar ook hele slordige die het minder nauw nemen met kuisheid. In alle betekenissen van het woord. 

Niet alleen de keuken is een probleem, ook de badkamer moet eraan geloven. Nu we met 6 zijn, staat de douche én het schap naast de wastafel óvervol met meisjesproducten. Make-upjes, facial cleansers, haarspulletjes, ... Een paar producten gaven mij zelfs even een vermoeden van een zevende inwoner van het appartement. Of is het normaal dat meisjes van 22 een assortiment aan baby-artikelen bezitten? Oh well, whatever works, right?

Ik kijk het nog eventjes aan, maar als het volgende week nog niet duidelijk is dat lange zwarte haren all over de badkamervloer niét op prijs gesteld worden, zal ik maar eens de vervelende zeurtante spelen. Ik ben heel viezig van haren, alle soorten, ook als ze van mezelf zijn. Dus neeee danku aan de vreemde lange haren die ongewenst tussen mijn tenen kruipen na het douchen!

La piscine à Paris

Tijdens mijn verblijf in Parijs ontdek ik stukje bij beetje wat ik het meest mis als ik van huis ben. Op vlak van eten is dat niet veel. Een goed pak Belgische frieten met mayonaise gaat er bij mij niet in - nooit gelust - dus de drang om Belgische frituurtjes te spotten heb ik niet. Ik vind voldoende vervanging en aanvulling aan gezonde voeding in Parijs, wat maakt dat ik mijn uitgekiende hoe-hou-ik-mijn-lijf-in-de-juiste-maten levensstijl makkelijk kan aanhouden. Ik kan me - thank god - goed van de croissantjes houden.

Nee, de dingen die ik in Parijs mis zijn mijn Superman (lovelovelove), mijn vriendinnen (om diepgaande gesprekken mee te houden en, vooral, nachtjes mee uit te gaan) en het zwembad in Hasselt. Voor veel mensen is dit onbegrijpelijk. Zwemmen. In putje winter. Ik ken véél mensen die griezelend en schouderophalend reageren bij de woorden "Ik ga even zwemmen". Vrouwen die niet houden van natte klevende haren, mannen die het zwemgen niet hebben meegekregen en dat ten alle koste verborgen willen houden. Mij niet gezien, ik huppel elk seizoen minstens 2 keer per week even vrolijk richting zwembad voor een dik halfuur stevig doorzwemmen. In Parijs mis ik dus... Het zwembad.

Een zoektocht door Google leert mij dat er in Parijs maar liefst 38 (openbare) zwembaden ter beschikking staan om mijn sportieve lusten op te botvieren. Kwestie van kiezen dus. Omdat het al donker is, ga ik voor Piscine Suzanne Berlioux, zij is immers gelegen in de uitgestrekte metrohallen van  - jawel - Les Halles (aka winkelcentrum). Voorbij een resem kledingwinkels, Starbucks, verse sapjes en smoothies vind ik het zwembad. De chloorlucht komt mij al tegemoet waaien en voor ik het weet sta ik te douchen in een strikt gescheiden (man-vrouw) openbare douche die uitkijkt op het zwembad. Het nut hiervan ontgaat mij volledig, aangezien iederen inkijk heeft op de douches en iedereen uiteindelijk toch in hetzelfde zwembad plonst. Het principe van voedsel netjes scheiden waar het in de maag toch weer samenkomt.

Ik verlies mij even in mijn gedachten tot ik plots een bord zie staan: "OBLIGATOIRE: BONNET DE BAIN". Met een zeer duidelijke tekening bij van een zwemmertje mét badmuts op het hoofd. Ieh, hier had ik niet op gerekend. De enige badmuts in mijn bezit dateert van toen ik nog aan competitiezwemmen deed - daar heb ik dus mijn 'brede' schouders van - en zou hoogstwaarschijnlijk stante pede ontbinden bij aanraking met water. Alors, ik heb er geen. Uit ervaring weet ik dat redders lieve en behulpzame mensen zijn (ik stond drie zomers geleden zelf als redder langs het zwembad), dus waag ik bij hen mijn kans. "Euh excusez-moi, je n'ai pas un bonnet de bain...". De hoop dat ze mij gingen laten zwemmen zónder dit superoncomfortabele ding neemt snel weg wanneer ze een brandweerautorode badmuts tevoorschijn toveren. Dat ik hem wel moet terugbrengen na het zwemmen. Euh ja, liefst. Bon, ik ben al blij dat ik mag zwemmen met mijn gewoon Belgisch badpak, want naar het schijnt zijn daar ook specificaties over. Ik vraag mij af of in dit zwembad ook - zoals in Antwerpen - aparte uurtjes zijn afgehuurd voor moslima's met badpakken-van-veel-meer-stof-dan-de-mijne.

Het is drukdrukdruk in het zwembad, dus ik trek snel de voorafgeplande baantjes en haast mij maar weer naar huis. Onderweg naar de metro - ondergronds, opnieuw langs de winkeltjes en Starbucks en verse fruitsapjes - word ik lastiggevallen door een (dronken?) man. Of ik naar de cinema ga. Of ik Frans spreek. Of ik een Amerikaanse ben. Of ik altijd mensen zo negeer. Als ze een stinkende adem in mijn gezicht blazen, ja, dan negeer ik altijd mensen op die manier. Ik zet mijn iPod aan en bij de tonen van "Take it off" neem ik de metro richting eindstation. In mijn achterhoofd hoor ik mijn kapper zeggen dat ik conditionner moet gebruiken na het zwemmen, maar ik val uitgeput in slaap op bed. Castings + sporten = een vermoeiende combinatie.

Toni Kalin, een citytrip waard

Na twee weken in Parijs begon mijn haar de vreemde afgebleekte rosblonde kleur te krijgen die ik steeds probeer te vermijden. De kleur kwam in het verleden reeds af en toe opsteken in tijden van examens en andere drukke (zomer)periodes. Op dit moment was het zelfs zo erg dat ik op de website van Angels Model Management de haarkleur "Victorian Blonde" toegewezen kreeg. Niet meteen een prima handelsmerk, leek mij. Op verschillende castings zag ik al potentiële opdrachtgevers hun neus ophalen - of beelde ik het me in ? - zodra ze merkten dat mijn haar gekleurd was. Dus besloot ik samen met mijn bookers dat mijn haar weer back to basics ging.

Opnieuw naar mijn eigen honingbruine kleurtje dus, dat in aflevering 3 van Topmodel - inmiddels drie jaar geleden - werd omgemake-overt naar rood/ros. Deze terug-naar-naturel beslissing hield in dat ik naar de kapper moest, en vlug. Mijn afgewassen rosse haren gingen spontaan recht omhoog staan bij het idee aan een andere (Parijse?!) kapper dan mijn Kappersgod in Antwerpen. Hierboven hoorden ze gelukkig mijn gebeden en er werd gegooid met feestdagen in de vorm van een verlengd weekend (Wapenstilstand). Niet veel later kocht ik een Thalysticket richting België en maakte ik een afspraak bij mijn vaste kapper Toni Kalin. Roommate Molly wilde onmiddelijk mee om de Belgische cultuur op te snuiven.

Drie uur na ons vertrek in Parijs pikte mijn papa ons op aan het station in Hasselt. Aaahh it's great to be home. Mijn lieve mama maakte bij wijze van cultuurshock - van American food naar onze Belgian dishes is blijkbaar toch een groot verschil - enkele Belgische gerechten klaar. FEED THE MODELS zou ik zo zeggen! Het oerbelgische witloof met kaassaus, de stoemp en de vidée bleken een succes, mijn roomie spreekt er nog steeds over. 

De volgende ochtend waag ik mij nog eens op de baan richting Antwerpen. Lang leve feestdagen want er is geen kat op de autosnelweg. Toch wel met knikkende knietjes laat ik mijn haartjes onder handen nemen. Een beetje zilverpapier hier, een beetje verf daar, en even later sta ik buiten met een frisgewassen, gekleurd en gestijld kopje. Het is een verandering, van rood naar bruin, maar ik ben er supertevreden mee.

Tijd voor een kort tripje door Antwerpen/Hasselt. Ik neem Molly mee over de Meir, vertel over de Antwerpse handjes, verras haar met de mooie vintagewinkel op de Nationalestraat (gigabrillen! shortjes uit de jaren '60!) en neem haar mee naar Salad&Co. In Hasselt gaan we voor een authentieke Brusselse wafel bij Florian en drinken we cocktails bij Latino Café en Blue Olive. Helaas is de Sky Bar gesloten, om de ultieme skyline van Hasselt te tonen. New York is er niks tegen!

Test by Herminie Philippe

Hier de foto's van mijn testshoot met fotografe Herminie Philippe. Binnenkort werken we nog eens samen, dus meer foto's zijn op komst.

Frozen Yogurt

Parijs heeft een aantal plekjes die je móet bezocht hebben - ik heb het niet over de Eiffeltoren, Montmartre en het Louvre. Die laatsten zijn namelijk niet verkrijgbaar in een bakje met verse frambozen, Oreokoekjes en Smarties. En laat ik daar nu net zo'n fan van zijn.

Mijn roomie Molly, helemaal overgevlogen uit het verre New York, verlangde plots naar Frozen Yogurt. Ja, inderdaad: bevroren yoghurt. Maar let op: in de US is het een hype. Frozen Yogurt is hip, het is een cult, het product heeft zelfs groupies (check out http://www.pinkberry.com/). Dus, nieuwsgierig als ik ben, moest ik het geprobeerd hebben. Een beetje gegoogle later vond ik in Parijs een frozen yogurt-winkeltje/barretje/salonnetje. Hoewel het volgens verschillende blogs niet zo'n aanrader was (de schrijvers waren rasechte Amerikaanse frozen yogurt-eters, en verslingerd aan de lekkernijen van Pinkberry - de Pizza Hut onder de frozen yogurtplekjes zeg maar).

Ik schreef de locatie- en metrospecificaties op een post-it en we vertrokken richting MyBerry. We kwamen terecht in een Aziatisch getint "eethuisje" met veel roze accenten - I like. Naast frozen yogurt verkocht het happy couple achter de toonbank ook nog smoothies, fruitsappen en - vermoedelijk - kleine en grote Aziatische figuurtjes. Misschien was het gewoon decoratie, dat kan ook. Ik was helemaal aangedaan van de enorme keuzehoeveelheid en stond met open mond te staren naar alle verschillende soorten toppings. Er was - gelukkig - wel enkel keuze uit natural frozen yogurt, en eentje met een rodevruchtensmaakje. Ik koos voor een medium bakje naturel, met on top verse mango en blueberries. Molly ging voor witte chocoladevlokken, stukjes pretzel en blueberries.

We namen plaats op kleine rieten plofstoeltjes en dan volgde De Eerste Hap. Zuurzoet, een aangename textuur. Lijkt-op-een-ijsje-maar-dan-gezonder. En oh god, die topping! Ik moet toegeven dat ik een beetje onder de indruk was. En dan vooral omdat ik dit nooit eerder ergens zag en proefde. België heeft geen zulke bevroren yoghurtplaatsen (correct me if I'm wrong). Mij lijkt Antwerpen of Gent - Vlaamse voorlopers in het verse sapjesconcept en vegan food idealisme - dé ideale plaats om zo'n tentje te openen. Geïnteresseerden mogen zich altijd bij mij melden, ik ga zéér graag mee op uitstap voor tastings en interieurideetjes (kraaknet, en toch een beetje weird). Mijn verlangen naar een Belgisch frozen yogurthuisje lijkt op mijn ongezonde passie voor Starbucks 5 jaar geleden. Tot dan doe ik mij nog even tegoed aan de Parijse versie!

Marie Claire en Lagardère

Als model krijg je de kans om op plaatsen te komen waar je anders niet meteen zou verzeild raken. Ik heb niet over feestjes - quoi? - maar over de hoofdbureaus van grote (mode)bladen-imperia.

Tijdens mijn studie Public Relations kwam ik al in contact met de namen van overkoepelende bedrijven van kranten, tijdschriften en andere vormen van geschreven pers. Het is niet meer dan logisch dat we geen internationale schoolreisgewijze uitstapjes maakten naar deze gigantische moneymakers, maar het had toch interessant gewezen.

Zo kwam ik deze week terecht bij zowel Marie Claire (voor Cosmopolitan) als Lagardère (voor Version Femina). Beide bureaus hadden aan de balie franstalige en engelstalige corporate magazines liggen. Nu ik erover nadenk, ik had er misschien een paar kunnen meenemen voor mijn ex-klasgenoten waarvan sommigen nog steeds hun tijd in de Plantijn Hogeschool doorbrengen. Mijn stiekeme boekjesweggefoefel had toch raar geweest tegenover de andere modellen die één voor één hun schoenen wisselden, nog wat lipgloss opdeden of gewoon verveeld voor zich uit zaten te staren. Ik had hen echt niet kunnen boeien met een corporate magazine van één dezer multinationals. Dus bladerde ik er even door, zag mezelf - met de mond vol tanden - weer zitten bij mijn leerkracht Frans, en legde het 6 pagina's tellende magazine weer terug op zijn plaats.

Het is fijn om te zien hoe deze tijdschriftenmagnaten werken, hoeveel mensen er rondlopen, hoe zij gekleed zijn. De meeste vrouwen waren om door een ringetje te halen (hippe outfitjes, hoge laarzen met hak, lippenstiftje, recht-van-de-kapper kapsels). De mannen waren of oud en gekostumeerd, of jong en een tikje nonchalant. Het eerste soort zat waarschijnlijk voortdurend mooi zijn maandloon te verdienen achter een bureau, het andere soort zag ik eerder als stagiair-achtigen. Eens naar de printer lopen, plaatjes bij elkaar zoeken, enveloppen etiketteren, frankeren en op de post doen. Ik heb overigens een prachtige stageplaats gehad, daar heb ik het niet van, maar heb wel wat anders gehoord tijdens mijn studie. 

Bij Cosmopolitan werd ik onmiddelijk vriendelijk ontvangen door een man tussen de twee types in: rond de 36, aan zijn bureau (maar misschien gewoon omdat ik eraan kwam), en leuk gekleed. Hij becomplimenteerde mijn hartjestrui en voelde aan mijn paarse handtas van bij de stockverkoop in het Hasseltse Modemuseum. Vervolgens keek hij in mijn book, nam er een kaartje uit, bekeek mij nog een zorgvuldig en gaf me een handdruk. Kletchh. Nee, niet mijn zweethandjes; electriciteit. Ik lachtte en mompelde iets van "Ha ha, il y a de l'électricité ici" en maakte me snel uit de voeten. Achter me hoorde ik hem gniffelen.

Version Femina daarentegen ontving 25 modellen op hetzelfde uur, wat maakte dat we al zittend op de grond een volledige verdieping bevolkten met onze tassen, portfolios, schoenen, en lange benen. Hier werd het een snelle passage: portfolio laten zien, fotootje nemen en weer vertrekken. Op weg naar buiten passeerde ik de grote imprimerie van Lagardère en met de geur van vers gedrukt papier stapte ik weer op de metro. Een corporate magazine had nu wel van pas gekomen.  

Ladurée

Angels Model Management ligt op één van de duurste/mooiste winkelstraten van Parijs (denk Jimmy Choo, YSL, en het magische warenhuis Colette). In één van mijn eerste pogingen om het agentschap te vinden, bots ik op Ladurée.

Ik kende de macaronhemel al uit modeblad Elle. Een bezoekje waard dus, maar liefst op hét juiste moment. Dat moment kwam er toen Molly, mijn roommate uit NY, en ik als verzopen katjes (it was raining cats and dogs and everything you can imagine) door de straten van Parijs liepen op weg naar het agentschap. We waren ruim een uur te vroeg en liepen rechtstreeks de beste macaron shop van de wereld binnen. Tijd om een beetje Franse cultuur op te snuiven.

Frambozentaartjes, artisanale croissants, roze cakejes, en een dertigtal verschillende macarons vielen ons aan in al hun prachtigheid. Soms zijn ogen groter dan de maag, maar deze keer was mijn maag te klein voor alles in mijn zicht. Ik liet me verleiden en kocht een mini macaron met hazelnotensmaak en een artisanaal chocoladebroodje. Ook al stonden we te eten in een verlaten deurportiertje en waren mijn voeten als sponsbadjes in mijn tijgerballerina's, IT WAS HEAVEN ON EARTH.

Elle had gelijk: "de lekkerste koekjes komen van bij Ladurée".

Friendly roomies

De dag na mijn aankomst in Parijs wordt het appartement aangevuld met een nieuw model. Ik sta net in de keuken de potjes en kastjes te ontdekken als er een slaperig meisje met warrige blonde haardos verschijnt. Ze excuseert zich dat ze er zo "awful uitziet" en vraagt of ze een bepaalde beker mag gebruiken. "Sure" zeg ik, en ik vraag me af of ik haar al eerder zag in het appartement. Molly verbreekt mijn diepe hersenspinsels en stelt zichzelf voor. Ze is net aangekomen en was onmiddelijk in slaap gevallen op het voor haar bestemde bed. "Jetlag, you know" mompelt de Brooklyn girl.  

Een vriendelijke roommate! Jihoe! :) Na een eenzame nacht en de hectiek van de metro's overdag ben ik blij dat er iemand zich net hetzelfde voelt: alleen en verward. Klaar voor een avontuur, maar het is even zoeken. We babbelen even en besluiten de volgende dag samen naar de castings te gaan: we moeten naar dezelfde plaatsen.

Ook Cristina, het meisje uit Roemenië dat samen met Molly op een kamer slaapt, komt een beetje los. 's Avonds gaan we samen naar de supermarkt en we kopen some model food: sla, verse groenten, appels, olijfolie, havervlokken en yoghurt. Een mini-schranspartijtje later ben ik weer klaar om te gaan slapen: Parijs is zo vermoeiend!

Cannelle, le nouveau tout

Ik weet niet of het aan de opkomende kerstperiode ligt of aan de lichtstad in het algemeen, maar alles wordt hier met kaneel gegeten en gedronken. In thuisbasis Hasselt word ik als het ware haast nooit met het welgeurende kruid geconfronteerd. Gelukkig weten mijn smaakpapillen het wel te appreciëren dat ik het ene moment slurp aan een cinnamon flavoured Starbucks Coffee en het andere moment havervlokken met yoghurt, sojamelk en kaneel naar binnen werk. 

Het heeft ook wel iets gezellig, die kerstgeuren. Het maakt het leven minder zwaar. Een kopje kaneelthee: je waant je als het ware aan een feestelijk gedekte tafel. Un macaron à la cannelle: ik dwarrel over een sfeerverlichte kerstmarkt. Soms heb je niet veel nodig om gelukkig te zijn.

Late Cinnamon flavoured Breakfast

Test... Test...

Om mijn portfolio nog een duwtje in de rug te geven, regelde mijn agentschap meteen de eerste dag een testshoot voor me. Hieronder enkele beelden.  

Het openbaar vervoer

De eerste dag in Parijs was hectisch, een beetje raar ook. Mijn roommates waren niet vriendelijk, eentje zelfs ronduit bitchy. Ik had keuze uit verschillende slaapkamers en nam mijn intrek in de geïmproviseerde eenpersoonskamer zonder deur en dak. Mijn grote kleerkast (joehoe, I like!) zorgt voor een beetje privacy en ik heb handige inkijk op de trap schuinboven me. De eerste nacht ga ik vermoeid van alle indrukken vroeg slapen.

De volgende dag is meteen een hele beproeving: ik moet met de metro op 3 verschillende plaatsen geraken, op tijd dan nog wel. Kleine anekdote: ik ben héél slecht met openbaar vervoer, ook in België. Zo heb ik eens 3 uur getreind tussen een klein dorpje in Antwerpen en Hasselt. Of dat was toch mijn bedoelde eindbestemming. Uiteindelijk is mijn Superman mij moeten komen halen in Aarschot omdat ik de laatste trein gemist had. Zo was ik dan ook heel blij toen ik in februari mijn rijbewijs behaalde. Lang leve de gps!

Maar Parijs doe je nu eenmaal met het openbaar vervoer, dus brak ik mijn hoofd over de ingewikkelde structuur van de plaatselijke metrolijnen. Het cliché van de onvriendelijke Parijzenaar wil ik dan ook meteen ontkrachten; ik kreeg veel hulp angeboden en raakte op de twee eerste locaties (testshoot net buiten Parijs en het modellenbureau) mooi op tijd.

De laatste locatie (casting 1) was weer buiten Parijs dus ik nam de RER (trein). Ik neem hem netjes richting luchthaven - so far so good - en passeer de halte waar ik wil uitstappen. Maar de trein stopt niet. Hij rijdt door tot bijna aan de luchthaven! WHAAAAT?!

Ik sprint naar de overkant van het station en neem de trein weer terug. Gelukkig stopt-ie nu wél aan elke aangegeven halte. Ik loop mij de benen uit het lijf en kom schijnbaar kalm en rustig - snel schoenen wisselen! - nét op tijd aan op de casting. Een paar pola's later kan ik weer terug naar mijn appartementje. My feet are killing me en mijn lichaam eist dat ik stop met lopen. Ik vind de weg niet meteen naar mijn verblijfplaats en beland in Starbucks waar ik geniet van de rust en mijn cappuccino met een extra shot espresso. Na deze ultieme energiestop vind ik het niet erg dat ik nog anderhalf uur in de schemerdonker ronddrentel op zoek naar mijn appartement. AAAHH, éindelijk thuis. En ja... Het voelt echt al een beetje als thuis. 

Koffiepauze tijdens shoot

L'arrivée

Met een koffer vol kleren, schoenen, (schoonheids)productjes, beddengoed, handdoeken en meer van dat fraais kom ik in Paris Nord aan. Ik baan mij een weg naar buiten en snuif de ietwat vervuilde buitenlucht op. Een taxi brengt mij en mijn -echt!- dubbel zo zware compagnon naar Avenue du Faubourg St. Honoré.

Verschuild tussen de mooiste winkels van Parijs bevindt zich Angels Model Management, het modellenbureau waar ik de volgende weken voor ga werken. Dat werk bestaat uit castings en go-sees doen en de bijhorende opdrachten daarvan in de wacht slepen. Bij het modellenbureau worden mijn maten genomen, et c'était bien passé. Samen met Antoine, mijn booker, trek ik naar mijn appartement. 

Daar aangekomen blijkt mijn verblijfplaats een soort duplex-appartement met op de benedenverdieping 4 slaapkamers (één driepersoons-, één tweepersoons- en twee eenpersoonskamers) en een badkamer. Op de bovenverdieping is er nog een badkamer, een keuken en een leefruimte. Antoine maakt mij er snel wegwijs en laat me dan achter "om wat te wennen aan Parijs".

Ik laat al mijn koffers staan en besluit Parijs ook inderdaad te gaan ontdekken. Ik sla enkele willekeurige wegen in en besef pas een paar straten verder dat ik het adres van mijn appartement niet weet. Optimistisch als ik ben, denk ik: "Geen probleem, ik vind het wel" en wandel verder. Dat is dan buiten mijn bijzonder slecht oriëntatiegevoel gerekend want ik heb uiteindelijk 2 uur door de straten gezwerfd, weer op zoek naar mijn slaapplaats. Gewend aan Parijs ben ik nu wel, dat is zeker.  

Tijd voor iets nieuws

Na het behalen van mijn diploma Public Relations besloot ik mij nog niet meteen op de vaste werkvloer te begeven. Ik koos voor het onzekere, het spannende, het nieuwe. Ik koos voor het buitenland. 

 Al sinds het begin van mijn modellencarrière droomde ik van wonen en werken in één van de modesteden. De voorbije jaren passeerden verschillende modellenbureaus de revue, maar uiteindelijk vond ik het meest professionele agentschap op 500 meter van mijn oude kot in Antwerpen. In juli schreef ik me in bij het jonge, internationale modellenbureau Jill Models.

En laten we er niet flauw om doen: om te kunnen werken als model moet je uiteraard de juiste maten hebben. Zeker in het buitenland. Ik ben nooit "dik" geweest, maar begon intensiever te sporten en bleef daarbij mijn gezonde levensstijl aanhouden. Omdat "centimeters don't lie", stond ik niet voortdurend op de weegschaal, maar met een meetlint in de hand. De "perfecte maten" 90-60-90 zijn inmiddels achterhaald, maar een maximum van 90 voor de heupen is aangewezen voor een succesvolle carrière in het buitenland.

Samen met Jill en Mitch, de eigenaars van Jill Models, trok ik in september naar Parijs. We schuimden op één dag de belangrijkste modellenbureaus af op zoek naar een geschikt agentschap. Angels Model Management, een dochterbureau van het overbekende Elite Model Management, nam mij onder de vleugels. Zodra de pensioenleeftijdsgemoederen in Parijs en omstreken bedaard waren, sprong ik met een loodzware koffer op de Thalys. Mijn eerste langdurige internationale modellenervaring.