Dress stress

Trouwjurken passen is een drama. Dat is gewoon zo, zeker als het voor jezelf is. Ik heb de afgelopen jaren al onnoemlijk veel bruidsjurken gedragen en geshowd, waarvan nog nooit eentje dat mijn hart werkelijk sneller liet slaan. 

Ik heb, zoals veel meisjes - mannen; rustig blijven, zo zijn we stiekem nu eenmaal - een vol Pinterestboard met "wedding dress inspo". Ik heb daarnaast nog een inspiratiemap met geprinte plaatjes voor de dag zelf, waar een volledige categorie gewijd is aan De Jurk. En toch. En toch heb ik 'm nog niet gevonden. 

In augustus ging ik al een dagje naar Londen, met één van mijn bruidsmeisjes. Een pop-up/trunkshow van mijn favoriete trouwjurkenmerk was daar neergestreken voor vijf dagen en ik kon een pas-afspraak vastkrijgen. Het geluk! Die all time favourite kleedjes van Australische makelij waren goddelijk, ik heb ze allemaal gepast - puffen en zweten in dat pashok bij 35 graden - maar toch zat hij er niet tussen. Grace Loves Lace zal dus blijven sluimeren als een liefdevolle droom, bij elke post op gelijknamig Instagramaccount zal ik eens zachtjes zuchten om de schoonheid van hun ontwerpen, maar ik zal er niet mee over ons geïmproviseerde altaar lopen. De kant was te zacht, de uitsnijding te diep, en - hellup! - er bleek vleeskleurig gaas aan te pas te komen die nergens eerder te bespeuren viel op de foto's. 

Het helpt ook niet om, als je zelf al zoveel jurken hebt gezien en daardoor kieskeuriger bent als de gemiddelde enthousiaste bruid-to-be, nog eens een mama meeneemt die recht voor de raap is en niet in zwijm valt zodra haar dochter het toneel in witte jurk betreedt. Nee is nee, dat weten we meteen. Tot ik met schitteringen in de ogen voor de spiegel sta, en mijn mama tot tranen bewogen de jurk goedkeurt, blijf ik zoeken. Naar die ene perfecte jurk-voor-één-dag.  

The question

Exact één maand geleden werd ik door de liefde van mijn leven ten huwelijk gevraagd. Na meer dan acht jaar als vrolijk koppel ging hij op zijn linkerknie en stelde dé vraag waar menig vrouw van droomt. Including me. Ik droom al jaren, sinds mijn kindertijd eigenlijk al, van een aanzoek als in de films. Als in de boekjes. Als in mijn eigen fantasieën. 

Toeters en bellen wilde ik niet per se. Ik hoefde er geen camera crew omheen, of dansende vrienden, zwevende zeppelins met een boodschap, een taart met een ring in. Ik wilde altijd al, voor 100% de liefde voelen op dat ene, perfecte moment. Het moment waarop je de soundtrack van je leven hoort spelen terwijl de man van je dromen met grote ogen om je ringvinger vraagt. 

Dus toen wij daar stonden, in de romantische straatjes van Cadaqués in Spanje, op een brede witgekalkte trap, voelde ik mij intens gelukkig. Ik werd meegezogen in fantastische emoties, liet de tranen over mijn wangen stromen en zei volmondig "ja". 

Voila. The journey begins. Wij gaan trouwen. En dat vraagt uiteraard een hele planning. Als Relation & Event Manager bij BeCommerce heb ik al enkele organisatiewatertjes doorzwommen, maar ons huwelijksfeest vraagt een volledig andere aanpak. Een hele leuke persoonlijke aanpak, helemaal Steven & Ine. Ik heb er alvast zin in. Keep you guys posted! 

Vroege lente

Je kent het gevoel wel: de eerste lentezonnestralen breken door de wolken. Verwarmen je gezicht. Ontnemen je het zicht, en nee, een zonnebril erbij halen is nog veel te vroeg. Gewoon genieten. 

Je trekt je nieuwste zomeroutfit aan, maakt een fris frambozendrankje - met een roze rietje erin, ofcourse - en ploft neer op je zonovergoten terras. Warm. Heet. Wederom, genieten. 

Maar omdat het gras altijd groener aan de overkant is, beslis je om je stoute schoenen aan te trekken en een lekker cava'tje buitenshuis te gaan drinken. Héérlijk, zo fladderen van het ene naar het andere terrasje. 

Alleen kom je er al snel achter dat die wind toch net iets guurder is dan verwacht. En blijkt dat ene plekje-waar-altijd-zon-is te verbleken naast je zomerse fantasieën erover. Ook het jasje dat je - "ik heb het niet nodig, maar voor de zekerheid" - nog snel meegriste, biedt amper bescherming tegen de bestaande winterse weersomstandigheden. 

Verkleumd, dorstig en koppig moet je toegeven dat thuisblijven een betere optie was geweest. Daar waar de zon braaf gevangen zit tussen drie muren. Daar waar je 'putteke winter' in je bikini kan gaan liggen. Daar waar je heen rent en je neervlijt op de zachte warme kussens. Daar waar je, na het aantrekken van muts, twee truien en een deken, een berichtje krijgt van je nichtje: "Heb u juist met Steven zien wandelen. Zo een mooi koppeltje ;)".

Het leven is zo mooi in de vroege lente. En zeker vanop mijn terras. 

You are my home

Gemis, dat aanvoelt als liefdesverdriet. Iets dat ik de voorbije 8 jaar gelukkig niet meer heb moeten voelen. De laatste stapjes naar het thuisfront, en dan kan ik na 17 dagen mijn mannetje weer vastgrijpen. Hem zijn grote armen om me heen laten slaan. De laatste loodjes wegen het zwaarst, en ik voel steekjes van gemis en verlangen in mijn buik. 

Een fantastische tijd heb ik beleefd, en het nieuwe jaar ingezet in Thailand. Warm weer, lichtjes tipsy en op teenslippers. Een kleine week doorgebracht op het paradijs, Koh Ngai genaamd, op de grens met Maleisië. Bangkok is nu ook geen verre kennis meer voor mij, maar eerder een vriend waarvan ik zowel de mooie kantjes als de mindere kwaliteiten heb leren kennen. 

Tijdens deze reis heb ik een schat aan herinneringen opgedaan, momenten om nooit meer te vergeten. Ik ben gaan duiken (tot 10 meter diep!), ik heb fantastische Thaise vegetarische kooklessen gevolgd, heb meegereden achterop een taximoto (en dat met mijn angst voor snelle voertuigen), heb prachtige tempels gezien waarbij de buddhabeelden je om de oren geslagen worden maar waarbij je telkens weer vanop een afstandje staat te kijken hoe "schoon" het allemaal is, ik heb op een geïmproviseerde schommel met mijn ogen gesloten genoten van het gekabbel van de helblauwe zee onder mijn wiegende benen, ik heb duizenden smaken geproefd, geroken. Kortom: ik heb ontdekt. 

Mijn reisgenoten waren stuk voor stuk lieverds, en we hebben een heerlijke reis achter de rug. Er is echter één ding dat ontbrak tijdens mijn trip. Ik ben op een punt in mijn leven gekomen dat ik wil blijven ontdekken en genieten en liefhebben en me laten verwonderen door de schoonheid van de wereld. Maar ik wil dat graag doen samen met mijn mannetje, mijn rots in de branding. Ik wil samen met hem zien hoe de wereld aan onze voeten ligt als we schommelen op een stuk hout aan een boom. Ik wil met hem de maan uit de lucht kijken. Ik wil met hem dansen door de straten. Ik wil met hem gillend weglopen van alle mannen die toeristen proberen mee te lokken naar vunzige kelders met pingpongshows. Ik wil hem kussen op klokslag 12 uur op nieuwjaarsnacht. Want ik heb begin 2015 meer dan ooit beseft: 

You are my home. <3

Psychedelisch

Dagdromen, ik word er vaak van beschuldigd. Niet zo aandachtig. Soms varen mijn gedachten weg, en kan ik er niet eens de vinger opleggen aan wat ik dan wel denk. Ik maak toekomstplannen, heb hoogstwaarschijnlijk waanideeën, een binnenpretje. Onlangs had ik een modellenopdracht waarbij in mezelf keren de beste optie bleek. 

De job was een vreemde combinatie van factoren. Ik werd volledig wit geschilderd (armen, benen, zelfs mijn gezicht en haren moesten eraan geloven), de omgevingslichten werden gedoofd en tegelijkertijd flikkerde een vloed van wilde projecties over mijn lichaam. Daarbij kreeg ik bij verschillende opnames een 3D-masker op, waarbij mijn zicht volledig belemmerd was. 

Filmopdrachtjes zijn de meest veeleisende in zijn soort, en daarom soms ook wel de leukste. Ze zijn altijd heel veel en heel lang, het moet allemaal heel vaak opnieuw. Ik herinner me dat ook nog van mijn deelname aan Topmodel, waarbij hetzelfde gebeurde om de afleveringen in te blikken. 

Bij deze opnames was het niet anders. Van dichtbij, van ver, uit een andere hoek, met masker, zonder masker, armen omhoog en weer omlaag. Ik kwam al snel op een punt dat ik naar de cijfertjes begon te staren waaruit het masker was opgebouwd. Het deed me denken aan iets van vroeger, maar dan ingewikkelder. Een architecturaal project, zo leek het aan de binnenkant. Ik focuste op het uiterste middelpunt en zag terwijl allerlei kleuren en vormen voorbijkomen vanuit mijn positie binnenin. Psychedelisch. 

Ik hoorde mijn ademhaling, en voelde die steeds warmer worden. Na elk stukje dat opgenomen werd, moest het masker even uit om bij de realiteit te blijven. Om op adem te komen.

Bij afloop schalden de zware tonen van Studio Brussel door de ruimte en werd mij gevraagd te bewegen, langzaam, voorzichtig. Met masker, zonder masker. Als in trance bewoog ik mij door de donkere ruimte. Alles werd op camera vastgelegd.

De witte verf kreeg ik er ook weer af. Na vijf wasbeurten ontdekte ik mijn eigen kleur terug, en zag ik geen sterretjes meer. 

Hierbij de link naar de filmpjes: http://www.farmboy.tv/production/stima. Enjoy!

Turquoise

Het beste weekend dat Hasselt te bieden heeft is weer gepasseerd. Zoals ze elders trots zijn op hun gerstenat, zijn de Hasselaren een trots jeneverdrinkend volk. De jaarlijkse Jeneverfeesten zijn dan ook telkens een schot in de roos. Met temperaturen die deze van de frisse zomerdagen in augustus ruimschoots overstegen, zouden de zeemzoete shots dit keer extra hard aankomen. 

Ikzelf hield het dit jaar dus op een zuinige ik-ben-straks-nog-bob 2 glaasjes. Zaterdagavond werden vriendje en ik namelijk nog verwacht op een trouwfeest. (In Wortel. Waar kan ik tekenen voor zo'n heerlijk vegetarisch aandoende trouwlocatie om en bij Limburg? Ergens een "Chateau d'Andives" te bespeuren, een plekje genaamd "Selder", iemand?) Dit fantastische feest kreeg de stempel Boho Chic opgekleefd, wat meteen ook de dresscode was van de avond. Denk: bloemen, kant (niet wit, nóoit wit), veel stof, sandaaltjes, pluimen, enzoverder. 

De zoektocht naar dé outfit begon weken geleden, en vond zijn einde in de kleerkast van mijn tante. De zus van mijn vader is inzake thema-feestkledij een geschenk uit de hemel. Waar zij het allemaal haalt, God mag het weten, maar ik heb alvast haar gewoonte overgenomen om spullen te kopen die "ooit nog wel eens kunnen dienen". Misschien dat ik over 30 jaar ook zo'n eindeloze kast vol schatten bezit...

De keuze viel uiteindelijk op een turquoise-achtige top met bijpassende lange rok, afgewerkt met panterprint. Tel daar de juiste accessoires en gouden neptattoos bij, en je hebt boho chic. Achteraf op de foto's zag ik pas hoe doorschijnend mijn top wel was (dankuwel, tepelplakkers!) en waarom mijn buikdans skills die avond de hoogte in schoten. 

Dit huwelijk maakte een einde aan een zomer vol prachtige trouwgeloften. De dag had niet beter gekozen kunnen zijn, want met meer dan 20 graden half oktober kunnen we spreken van een indian summer om u tegen te zeggen. De volgende dag heb ik daar nog een jenevertje (of twee, of drie) op gedronken, en ben ik beginnen aftellen. Naar de kerstmarkt die eind november weer neerstrijkt in Hasselt. Bottoms up! 

Lekker vals

Als model zijnde heb ik al heel wat om het lijf gehad. Mooie dingen, als perfect afgewerkte stuks. Elk naadje tot in detail bekeken, heroverwogen en minutieus herdacht. Ik kan wel eens aaien over een goed stuk kleding. Niet vaak, want ik ben geen slaaf van de mode. Maar als iets van delicate schoonheid is, dan apprecieer ik dat.

Er is echter één ding waar ik niet van hou. Eén groot ding, want ik hou ook van heel veel kleine dingen niet, zoals prikkende bloezen, kapotte ritsen en neplabels. Vanwaar die merkenmania trouwens? Een tas is een tas, en als-ie kwalitatief in orde is behoeft ze zelfs geen merknaam. Niet gezegd zijnde dat ik nooit een designerhandtas zal bezitten, die ik zal kopen van mijn eerste echte vaste loonbriefje. Die ik zal koesteren als een levend wezen. Liefst een zwarte, of een andere kleur die overal en jarenlang bij kan. Misschien klinkt dat allemaal een beetje zot, maar soms willen meisjes dat. Ik wacht nog op mijn eerste vaste baan, en anders tot m'n dertigste verjaardag (nog 5 jaar om te verlangen!) of een andere wereldschokkende gebeurtenis. Geen huwelijk of baby, dan heb ik lang geen geld meer voor een designer bag. 

Ik wijk af van waar ik naartoe wilde. Hier komt-ie. Als er iets is waar ik een hekel aan heb, dan is het wel bont. Ik haat pelsen vachten om mijn lijf. En laten we nu net in een modetijdperk zitten waar je dat eindelijk kan zeggen zonder voor geitenwollensokkerige vegetariër (of was het veganist? He, jij eet toch wel kip dan? En vis?) versleten te worden. Het modelandschap heeft slim ingespeeld op die afschuw van echt bont (sommigen doen het voor de prijs, dat kan ook). 

De oppermachtige fashion believers ter wereld hebben namelijk een hippe naam verzonnen voor nepbont. Jawel, namaak! En hier zo wél geoorloofd. Neem het van mij aan, die faux fur is een schot in de roos. Als je mij, dode-dieren-gruwelaar van de bovenste plank, om krijgt, dan iedereen. Ik ben gewoon helemaal fan van mouwloze harige vesten in allerlei kleuren en printen. Let op hoe vernuftig de naam "faux fur" bedacht is. Het heeft iets Frans, het heeft iets chique, maar om de Engelstaligen onder de wereldbevolking mee te hebben, is er een furretje komen aanzetten. "Fur" klinkt dan ook veel aannemelijker als het droge "fourrure", waar faux eigenlijk mee in associatie dient te staan. 

Conclusie: het is wel welletjes geweest met die massale slachtpartijen voor een dure jas. Tegenwoordig kopen we allemaal nep, en dat is helemaal juist. Faux fur maakt furore.