Tijd om naar de fitness te trekken! Ik koos een prachtige winterse dag uit, waarop ik enkel naar Luik moest rijden voor een fitting, zodat ik de rest van de namiddag kon spenderen in de gym. Mijn tripje richting het zuiden ging helaas niet zo vlot als gepland, zodat ik met tranen in de ogen kwam vast te zitten in een ondergesneeuwd straatje dat heel eigenwijs zeker 65 graden omhoog ging (ik overdrijf nooit!), zodat mijn auto nog net niet aan het glijden ging, en aangaf dat de benzine bijna op was (dat was niet zo, ik stond gewoon bijna verticaal gestationeerd op dat moment). Ik slaakte de noodzakelijke wanhoopskreet "Neeeeeeeeee...", verzamelde al mijn moed, en gaf gas tot ik uiteindelijk in een waas van angst de bewuste straat uitgereden kwam. Een halfuur later was ik netjes op mijn bestemming en liet ik mij aankleden door twee poeslieve oude dametjes. Of ik het wel goed gevonden had? Ja hoor...
De autostrade terug naar huis vond ik gelukkig met gemak. Tegen de middag sprong ik dus in mijn Adidas sportoutfit - bestaande uit een oversized glitter shirt, een legging met nepleer vanaf de knieën, wat echt heel handig is tijdens het sporten, en mijn zebraprintensportschoenen. Ik vond mijn lidkaartje niet, dus moest van aan de ingang roepen naar de balie of ze me alsjeblieft wilden binnenlaten. Gebeurt wel vaker, geen idee waar dat kaartje soms naartoe is. De keer daarna zit het wél altijd gewoon in mijn portefeuille.
Bij het binnenkomen kreeg ik plots een compliment. De woorden rolden uit de mond van een vrouw. Dat ik er zo goed uitzag vandaag. De paniek sloeg toe. Het was geen complimentendag - die dag was al gepasseerd, ik heb toen geen complimenten gegeven, noch ontvangen - en hier ging het toch ook om de specifieke vorm én uitspraak van de zin. "Je ziet er zo goed uit VANDAAG." Alsof ik er anders als een monster bijloop. Ik wandelde verder van de balie naar de fitnessruimte en de gedachten in mijn hoofd namen gigantische proporties aan. Misschien kwam ik hier eerder al aan met bloeddoorlopen ogen van het fietsen, met uitgelopen mascara van de regen, met ongestylede haren, met het weekend nog duidelijk van mijn gezicht af te lezen. Misschien was het contrast zo groot met andere keren, dat het gym personeel met stomheid was geslagen en mij willens nillens een compliment moest geven.
Het klinkt vreemd, maar zo gaat dat bij vrouwen. Bij mij althans. Iemand zegt iets positief, en ik bedenk mij dan al schichtig waarom het de vorige keren niet al van dattum was. Negatief kantje van mezelf, ik weet het. Ik probeerde mijn zorgen opzij te zetten en stortte mij op de cardio-apparaten. Toen ik na tien minuten het eerste zweet van mijn gezicht veegde, wist ik het. Ik liet niet enkel vocht achter op mijn handdoekje, maar ook een serieuze bruine plek. Mijn BB cream van Garnier - de redding in dagen van winterse bleekheid - kwam evenredig met mijn inspanningen van mijn gezicht gelopen. Ik ging mij na het sporten naar buiten moeten haasten. Zonder omkijken naar de deur rennen. Ik verloor immers met de minuut de kleur in mijn gezicht. Zodra iemand ging merken dat ik valsspeelde met een onschuldige getinte dagcrème zou het eerder gegeven compliment zeker teruggetrokken worden.
Na het afwerken van mijn sportroutine, scheerde ik mij - zoals voorgenomen - snel weg. Thuisgekomen douchte en scrubde ik mijn lichaam, smeerde een hydraterende bodymilk en sprong in mijn kleren. Mijn grote liefde kwam eerder thuis dan verwacht, liep naar me toe en sprak de legendarische woorden: "Je ziet er zo goed uit vandaag". Mijn gezicht gloeide, ik knipperde een paar keer, en zei tenslotte doodgewoon: "dankje".
