Lingerie show //Launch Audi R8

Vederlichte stoffen, gouden kroontjes en burlesque maskers. Smijt daar nog een bende geweldige modellen (by Jackie Lee) tussen, en het styling team van topstyliste en blogger Emma Gelaude, en je hebt zonder twijfel de juiste ingrediënten voor een wervelende lingerie/fashion show voor de launch van de Audi R8. 

Backstage heerste een georganiseerde chaos van losse accessoires, make-up, zilveren ballonnen, haarproducten, high heels, body lotion en meer van dat. Tussen het nagels lakken door dronken we gezamenlijk een cava'tje om in de gepaste stemming te komen. Zodra iedereen klaar was, en de gasten plaatsgenomen hadden op de waarschijnlijk uiterst zorgvuldig gekozen spierwitte zeteltjes, begonnen we eraan. 

Met de muziek loeihard, struinde ik in mijn eerste outfit de catwalk af. Volgens choreografie 2. Er waren 4 choreo's, en eentje zonder nummer. Vijf dus. Altijd een klein stressmoment: als er vooropgelegde choreografieën zijn gepland. Ik doe liever maar wat: lopen, draaien, poseren. De door iemand anders bedachte stapjes tijdens zo'n modeshow doen mij altijd herinneren aan mijn eigen klungeligheid, en de jaren dat ik nog danste als sport en hobby. Uit alle macht probeerde ik die pasjes dan te onthouden tijdens onze danslessen, en weken vóor een optreden moest ik thuis het podiumnummer helemaal grijs draaien en mijn lichaam moe dansen tot ik precies wist wanneer en hoe en wat. 

Soit, tussen het arriveren van de modellen en de aanvang van de show zit gelukkig meestal veel tijd om nog alle voorbereidingen te treffen. Geoefend zal er worden! En zo kwam het dat ik ook weer tijdens deze ravissante avond de juiste bewegingen maakte, terzelfdertijd mijn lichaam opspande (lingerie!!) én mijn gezicht in de plooi hield. Of uit de plooi, want het was een gezellige show, eentje waar al eens gelachen mag worden. Zo liep ik met een gouden kroontje over de catwalk en werd ik door my girl Lara op de wang gezoend on stage. Onze zelfbedachte cue voor het volgende gedeelte van de beruchte choreografie. 

Na afloop stormden de nette genodigden, beleefd maar toch overduidelijk vol barstende bewondering, op de gloednieuwe Audi R8's af. Tijd voor ons om de aandacht over te dragen aan de andere modellen, zwart en wit. 

Foto by Emma Gelaude

Shopperikelen

Shoppen op vrije dagen is heerlijk. De vrijheid, de drukte, gewoon rustig rondkijken en nieuwe spullen passen. Ik ging gisteren naar mijn favoriete winkelparadijs-op-zondag, en werd er met verstomming geslagen. 

Er bengelden al drie hangertjes aan mijn arm toen de verkoopster me aansprak. Ze stelde voor om alles alvast in het pashokje te hangen. Prima, meer plaats aan mijn arm voor nog meer leuke kleren. Of ik liever een "2" wilde in plaats van een "1'tje", want daar paste ik - volgens de verkoopster - zeker niet in. Hoewel ik in mijn dressing thuis enkele stuks van hetzelfde merk in de kleinste maat heb hangen, die mij overigens perfect passen, stemde ik toe. Een verkoopster hoort haar collectie te kennen, dus misschien vielen mijn uitgekozen tops dit seizoen net iets kleiner of korter.

Argeloos verder struinend in de winkel, vond ik nog een paar pareltjes, die via de boyfriend en vervolgens de verkoopster weer in het pashokje verdwenen. Maar dat was buiten deze winkeljuffrouw gerekend. Zij liep namelijk terug naar mijn vriend, met mijn uitverkoren little black dress in haar handen, met de boodschap dat ze deze beter terug in de winkel zou hangen want hij was toch te klein voor mij. Vriendje overtuigde haar dat dit geen probleem zou zijn, waarna zij met veel zuchten en kreunen de jurk toch in mijn paskamertje hing. 

Ik begon met de bovenstukken, maar alles zat te ruim. Ik bedacht mij dat deze bloesjes nochtans geen oversized truien hoorden te zijn, dus trok ik ze maar uit. Tot mijn verbazing bleek elk door mij geselecteerde topje in maat "3" klaar te hangen om te passen. No shit! Ik trok het zwarte jurkje nog snel aan, al was het maar om zeker te zijn dat het wél paste - en dat deed het. Mijn shophumeur was inmiddels tot onder het vriespunt gezakt, waardoor ik besloot alles te laten hangen en dit keer niets uit te geven in deze winkel. 

Bij het buitenkomen van het pashokje, hoorde ik dezelfde verkoopster zeggen "u mag zeker geen maat kleiner hebben hoor", tegen een andere vrouw. De jurk die ze droeg slobberde echter aan de armen. Sommige mensen zouden beter niet in kledingwinkels werken...

Nacht van het Zoute // Knokke 2013

Zwoele dagen, hete nachten. De zomer van 2013 is inmiddels een goede twee weken écht bezig. En dat zullen we geweten hebben! Nu de zomersolden plaats hebben gemaakt voor de wintercollectie, is het weer tijd om de wollen truien en warme rokjes boven te halen. Al is het buiten 30 graden.

Het nieuwe seizoen werd op gang getrokken tijdens Nacht van het Zoute, het meest gezellige zomerse fashion event dat Knokke jaarlijks te bieden heeft. Zowat elke zichzelf respecterende winkel opent op deze mondaine nacht, tot laat in de avond de deuren en biedt naast een drankje ook een modeshow met de nieuwste items. 

Ik werd samen met mede Topmodel 2007-finalisten Elisa Guarracci en Eveline De Winter geboekt voor de defilées van 7 For All Mankind en Liu Jo. Omdat wij alledrie van een goed jaar zijn, kon deze onverwachte reünie alleen maar een schot in de roos zijn. 

Met losjes 30 graden op de dijk, werd het bij aankomst verpletterend duidelijk dat wij er die avond wel eens héél warmpjes bij zouden zitten. Thank God voor de MAC makeup artists, die een lekker laagje aanbrachten dat de hele avond mee zou gaan. Met z'n drietjes wurmden we ons in de meer dan voorverwarmde skinny's, dikke jassen en kasjmieren truitjes. Voor we de show stalen, veegden we keer op keer doelbewust de ontstane zweetsnor en andere bijhorende hitteverschijnselen weg, en GAAN. 

Het moet gezegd, het modellenleven kan hard zijn. Maar mij hoor je niet klagen, want wat een sfeer, wat een publiek, wat een prachtige collecties! En werken met, en vóor the very best, is altijd top. Dat verdient een ijskoud, sprankelend cava'tje! Of twee. 

Fashion Camp

In mijn kindertijd deed ik elke vakantie wel één of ander kamp. Een sportkamp, een circuskamp, een scoutskamp, noem maar op. Ik deed vanalles en nog wat, als het maar actief en spannend was. Mode bijvoorbeeld, was iets dat absoluut geen deel uitmaakte van mijn jonge leventje.

De dag van vandaag bestaat er voor de jongste fashionista's een zogenaamd Fashion Camp. Meisjes tussen 7 en 12 jaar kunnen zich hier een hele week uitleven met kleren pimpen, handtassen naaien, nagels lakken, make-up aanbrengen, en "leren lopen".

Om deze laatste skill aan te brengen, werd ik aangesproken door Wakasa Events, de geniale bedenkers van het kamp. Ik zag in gedachten alvast een bende uitgelaten, doch modebewuste kids voor mij. Een uitdaging, zonder twijfel. I accepted the challenge.

De laatste dag van het kamp maakte ik mijn opwachting. Maar liefst vijfendertig jonge meisjes stormden binnen, slaakten kreetjes bij het zien van mijn verzameling hoogste stiletto's, en gingen na de nodige commotie braaf zitten om hun eerste koekje van de dag op te knabbelen.

In groepjes van tien ging ik met de meisjes aan de slag. De hakken van 10 centimeter each, maakten indruk. Zonder vrees sprongen de kids in mijn schoenen van minstens 5 maten te groot, en paradeerden ermee rond. Ik gaf hen de juiste aanwijzingen (voet voor voet!), leerde hen poseren (pose vasthouden!), en toonde de juiste manier van draaien. Na uren oefenen, eerst met een telefoonboek op het hoofd, leken het wel volleerde catwalkmodellen.

Tijd om de proef op de som te nemen. In de namiddag was er een show gepland, waarbij de 35 meisjes van het Fashion Camp hun pas aangeleerde loopje, en zelfgemaakte outfit konden tonen. De generale repetitie verliep zonder problemen, de laatste lippen werden gestift, en de versbakken modepopjes waren er klaar voor.

De muziek stond loeihard, de toeschouwers waren voltallig. Na enkele bloedstollende momenten, waarbij zelfs de allerkleinsten het aandurfden op mijn stiletto's de catwalk te betreden - platte schoentjes waren ook prima geweest! -, volgde de finale in een goed voorbereide fontein (links-rechts-links-rechts). Toen we allemaal een oorverdovend applaus kregen van de aanwezige mama's en papa's voelde ik mij toch wel een beetje trots op deze mini-fashionista's. Eén ding is zeker: kleine meisjes doen soms graag grote dingen.

The Fastest Fashion Show On Earth

De derde keer alweer. The Fastest Fashion Show On Earth is weer als een razende voorbijgegaan. Ook dit jaar was ik van de partij om tussen de duurste en de meest tot de verbeelding sprekende wagens over de catwalk te paraderen.

Eind maart. Vaste prik. Een stevige winterprik deze keer, en dat was meteen de eerste keer. Andere jaren wachtte het dertigkoppig modellenteam, buiten in de stralende lentezon, tot de laatste minuut om een laag make-up te laten aanbrengen. Hitte en make-up gaan niet lekker samen. Dit keer waren de talrijke Porsches en andere mooie wagens op de parking helemaal ondergesneeuwd na afloop van de show.

Rond middernacht zat het erop. Een goeie namiddagrush, aangevuld met een strenge repetitie, zorgden voor een sterke show. Tim Van Steenbergen passeerde de revue, alsook Natan, Philippe Plein, Just Cavalli, Missoni, en nog een tiental andere designer merken.

Achter de schermen was het een drukte van jewelste. Kleren werden doorgepast, schoenen werden klaargezet. De make-up artists organiseerden zich als een heus bandwerkteam waarbij de eerste foundation aanbracht, de volgende de ogen inkleurde, en de volgende weer de lippen stiftte. De haren werden vakkundig glad gestyled, de puntjes werden overal op de i gezet.

Bij aanvang van de show hiefen we gezamelijk het glas, en klinkten alvast op een goede show. Daar hou ik van, van een glaasje voor de show. Een compact glaasje plezier. Zodra de muziek in de verte aanzwelt, voel je al wat er gaat komen. De adrenaline en de bubbels vloeien door mijn aderen. Tegen dat de show begint, sta ik zo klaar als maar kan.

En dan is het catwalk lopen, backstage terugrennen, omkleden, en alles weer opnieuw tot het rekje kleren helemaal afgewerkt is. Als in een roes kom je zo'n halfuur durende show door. Je denkt tijdens het lopen niet na over de dingen des levens. Je gaat gewoon. Heerlijk.

Let's hit the gym!

Vermoeide benen, schuurplekken aan de armen (bloesje aan, bloesje uit, ritsje dicht, ritsje open, ...) en chronische eeltplekken op strategische plaatsen op de voeten. Een zittende job heb ik allerminst, als ik kijk naar mijn showroomseizoen bij Fashion Club 70 en Linea Raffaelli, in combinatie met shows en shoots in the evening/weekends. Helaas krijg je van kleren aan en uit trekken wel armspieren, maar helaas niet aan de buik. En laat dát nu net de plaats zijn waar ik deze zomer - of bij uitbreiding; ALTIJD - graag mooie groefjes zie staan. 

Tijd om naar de fitness te trekken! Ik koos een prachtige winterse dag uit, waarop ik enkel naar Luik moest rijden voor een fitting, zodat ik de rest van de namiddag kon spenderen in de gym. Mijn tripje richting het zuiden ging helaas niet zo vlot als gepland, zodat ik met tranen in de ogen kwam vast te zitten in een ondergesneeuwd straatje dat heel eigenwijs zeker 65 graden omhoog ging (ik overdrijf nooit!), zodat mijn auto nog net niet aan het glijden ging, en aangaf dat de benzine bijna op was (dat was niet zo, ik stond gewoon bijna verticaal gestationeerd op dat moment). Ik slaakte de noodzakelijke wanhoopskreet "Neeeeeeeeee...", verzamelde al mijn moed, en gaf gas tot ik uiteindelijk in een waas van angst de bewuste  straat uitgereden kwam. Een halfuur later was ik netjes op mijn bestemming en liet ik mij aankleden door twee poeslieve oude dametjes. Of ik het wel goed gevonden had? Ja hoor...

De autostrade terug naar huis vond ik gelukkig met gemak. Tegen de middag sprong ik dus in mijn Adidas sportoutfit - bestaande uit een oversized glitter shirt, een legging met nepleer vanaf de knieën, wat echt heel handig is tijdens het sporten, en mijn zebraprintensportschoenen. Ik vond mijn lidkaartje niet, dus moest van aan de ingang roepen naar de balie of ze me alsjeblieft wilden binnenlaten. Gebeurt wel vaker, geen idee waar dat kaartje soms naartoe is. De keer daarna zit het wél altijd gewoon in mijn portefeuille. 

Bij het binnenkomen kreeg ik plots een compliment. De woorden rolden uit de mond van een vrouw. Dat ik er zo goed uitzag vandaag. De paniek sloeg toe. Het was geen complimentendag - die dag was al gepasseerd, ik heb toen geen complimenten gegeven, noch ontvangen - en hier ging het toch ook om de specifieke vorm én uitspraak van de zin. "Je ziet er zo goed uit VANDAAG." Alsof ik er anders als een monster bijloop. Ik wandelde verder van de balie naar de fitnessruimte en de gedachten in mijn hoofd namen gigantische proporties aan. Misschien kwam ik hier eerder al aan met bloeddoorlopen ogen van het fietsen, met uitgelopen mascara van de regen, met ongestylede haren, met het weekend nog duidelijk van mijn gezicht af te lezen. Misschien was het contrast zo groot met andere keren, dat het gym personeel met stomheid was geslagen en mij willens nillens een compliment moest geven. 

Het klinkt vreemd, maar zo gaat dat bij vrouwen. Bij mij althans. Iemand zegt iets positief, en ik bedenk mij dan al schichtig waarom het de vorige keren niet al van dattum was. Negatief kantje van mezelf, ik weet het. Ik probeerde mijn zorgen opzij te zetten en stortte mij op de cardio-apparaten. Toen ik na tien minuten het eerste zweet van mijn gezicht veegde, wist ik het. Ik liet niet enkel vocht achter op mijn handdoekje, maar ook een serieuze bruine plek. Mijn BB cream van Garnier - de redding in dagen van winterse bleekheid - kwam evenredig met mijn inspanningen van mijn gezicht gelopen. Ik ging mij na het sporten naar buiten moeten haasten. Zonder omkijken naar de deur rennen. Ik verloor immers met de minuut de kleur in mijn gezicht. Zodra iemand ging merken dat ik valsspeelde met een onschuldige getinte dagcrème zou het eerder gegeven compliment zeker teruggetrokken worden. 

Na het afwerken van mijn sportroutine, scheerde ik mij - zoals voorgenomen - snel weg. Thuisgekomen douchte en scrubde ik mijn lichaam, smeerde een hydraterende bodymilk en sprong in mijn kleren. Mijn grote liefde kwam eerder thuis dan verwacht, liep naar me toe en sprak de legendarische woorden: "Je ziet er zo goed uit vandaag". Mijn gezicht gloeide, ik knipperde een paar keer, en zei tenslotte doodgewoon: "dankje".

Zomercollectie bij Caroline Biss

Terwijl het vriest dat het kraakt buiten, ligt de nieuwe zomercollectie alvast in de winkels. Reden genoeg voor een opendeurdagje hier en daar!

Dit weekend showde ik met frisse winterbeentjes een bonte verzameling van lente- en zomerkledij bij Caroline Biss in Maastricht. Het belooft een fleurige zomer te worden, want de trend van dit seizoen is: kleur, kleur, kleur. Color blocking werd vorige zomer al ingezet - zowel in kledij als in schoenen - en de modebladen konden er niet genoeg van krijgen. Dit jaar gaan we met z'n allen nog een stapje verder!

Een combinatie van 5 dagen winterzon in Egypte en een prima bruinen-zonder-zon (Dove Summer Glow! Aanrader!) zorgden dat ik niet als vogelverschrikker in de hysterische snoepkleurtjes door de winkel moest paraderen. Zodra ik het gele jurkje met bijpassend jasje droeg, sloegen de aanwezige klanten allemaal aan het passen. Ook het gele jurkje, alsjeblieft! Toonde ik de oranje batmanjurk (cape met knoopjes vastgemaakt aan de jurk), stond even later iedereen zichzelf te keuren in hetzelfde gevalletje. Er waren zelfs klanten die liever mij de collectie zagen passen, dan zelf uit de kleren te hoeven. Handig toch, zo'n model in de winkel!

Ondanks dat het regende, en er winterse buien voorspeld werden, waren er veel mensen die alvast hun zomergarderobe kwamen samenstellen en meenamen naar huis. Verfrissend, om te zien hoe dames van om en bij de 75 het catalogusboekje thuis helemaal uitspitten en met een wel zeer precies verlanglijstje naar de winkel komen. Die felgekleurde broek met bloemenveldprint en bijpassende groene sjaal en top kunnen dan ook zeker niet ontbreken in de kleerkast van een kranige oude dame! Met een glas champagne erbij, prettige nieuwe zomertinten, en de verwarming op "summer mode" zag de dag er alvast veel rooskleuriger uit dan ze was begonnen!

2013

Mijn eerste blog post van het jaar. Als goede voornemen om weer meer te gaan schrijven over mijn dagdagelijkse modellenbekommernissen, aangevuld met allerlei dingen die vrouwen in het algemeen bezighouden.

Naast mijn passie voor het schrijven opnieuw aan te wakkeren, staan er nog enkele zogenaamde goede voornemens op het lijstje van het nieuwe jaar. Een avondritueeltje buikspieroefeningen inlassen bijvoorbeeld, bewuster omgaan met (afhaal/gezonde/comfort/eender welke) voeding, drie nieuwe bikini's kopen (nadat mijn vorige verzameling afgelopen zomer achterbleef in Turkije), die eeuwige twee kilo teveel onder controle krijgen (wetenschappelijk bewezen. Élke vrouw droomt van net dat halve maatje minder).

Verder wil ik in 2013 gewoon volkomen gelukkig zijn, vaker met vrienden afspreken, en nog vaker het avontuur aangaan - zowel op gebied van reizen (Thailand, iemand?) als op gebied van werk.

De eerste shoot van 2013 is al achter de rug. Mensen vragen mij wel eens wat mijn meest memorabele shoot tot nu toe is geweest. Deze kan makkelijk in de top 10. De shoot voor DMG.

Elf modellen, drie fotografen, een handvol make-up artists, een megagrote studio, en elf roofvogels. Zoveel modellen tegelijk op de foto krijgen (waarbij net iedereen goed staat, kijkt en niet knippert) is al niet gemakkelijk, gooi daar nog een zwerm vogels bovenop en je krijgt ongetwijfeld een fijne, georganiseerde chaos.

Weinig mensen zouden het van mij verwachten, maar ik ben een echte bangerik. Grote mond en een klein hartje. Ik zie er meer rock chick uit dan ik ben tegenwoordig, met mijn kort kopje. In werkelijkheid draag ik gewoon heel graag bloemenjurkjes, poppenschoentjes, en ben ik dus bang van grote vogels. Doe mij maar een kleintje!

Nadat iedereen de juiste pose had gevonden, met imaginaire vogel op de arm, was het tijd voor de real deal. Iedereen kreeg een tsjielpje toevertrouwd, de ene al wat groter en akeliger dan de ander. Ik mocht mij ontfermen over een braaf wit uiltje. Het beestje bleef gelukkig de volle dertig minuten stilzitten. Ik was als de dood dat hij zou gaan vliegen. Omdat we allemaal zo'n professionele modellen zijn (hihi), en de vogels deden wat van hen verwacht werd, gebeurden er geen ongevallen.

Voor zover mijn eerste avontuur van het jaar. Op naar het volgende!