Ik heb, zoals veel meisjes - mannen; rustig blijven, zo zijn we stiekem nu eenmaal - een vol Pinterestboard met "wedding dress inspo". Ik heb daarnaast nog een inspiratiemap met geprinte plaatjes voor de dag zelf, waar een volledige categorie gewijd is aan De Jurk. En toch. En toch heb ik 'm nog niet gevonden.
In augustus ging ik al een dagje naar Londen, met één van mijn bruidsmeisjes. Een pop-up/trunkshow van mijn favoriete trouwjurkenmerk was daar neergestreken voor vijf dagen en ik kon een pas-afspraak vastkrijgen. Het geluk! Die all time favourite kleedjes van Australische makelij waren goddelijk, ik heb ze allemaal gepast - puffen en zweten in dat pashok bij 35 graden - maar toch zat hij er niet tussen. Grace Loves Lace zal dus blijven sluimeren als een liefdevolle droom, bij elke post op gelijknamig Instagramaccount zal ik eens zachtjes zuchten om de schoonheid van hun ontwerpen, maar ik zal er niet mee over ons geïmproviseerde altaar lopen. De kant was te zacht, de uitsnijding te diep, en - hellup! - er bleek vleeskleurig gaas aan te pas te komen die nergens eerder te bespeuren viel op de foto's.
Het helpt ook niet om, als je zelf al zoveel jurken hebt gezien en daardoor kieskeuriger bent als de gemiddelde enthousiaste bruid-to-be, nog eens een mama meeneemt die recht voor de raap is en niet in zwijm valt zodra haar dochter het toneel in witte jurk betreedt. Nee is nee, dat weten we meteen. Tot ik met schitteringen in de ogen voor de spiegel sta, en mijn mama tot tranen bewogen de jurk goedkeurt, blijf ik zoeken. Naar die ene perfecte jurk-voor-één-dag.
