Een fantastische tijd heb ik beleefd, en het nieuwe jaar ingezet in Thailand. Warm weer, lichtjes tipsy en op teenslippers. Een kleine week doorgebracht op het paradijs, Koh Ngai genaamd, op de grens met Maleisië. Bangkok is nu ook geen verre kennis meer voor mij, maar eerder een vriend waarvan ik zowel de mooie kantjes als de mindere kwaliteiten heb leren kennen.
Tijdens deze reis heb ik een schat aan herinneringen opgedaan, momenten om nooit meer te vergeten. Ik ben gaan duiken (tot 10 meter diep!), ik heb fantastische Thaise vegetarische kooklessen gevolgd, heb meegereden achterop een taximoto (en dat met mijn angst voor snelle voertuigen), heb prachtige tempels gezien waarbij de buddhabeelden je om de oren geslagen worden maar waarbij je telkens weer vanop een afstandje staat te kijken hoe "schoon" het allemaal is, ik heb op een geïmproviseerde schommel met mijn ogen gesloten genoten van het gekabbel van de helblauwe zee onder mijn wiegende benen, ik heb duizenden smaken geproefd, geroken. Kortom: ik heb ontdekt.
Mijn reisgenoten waren stuk voor stuk lieverds, en we hebben een heerlijke reis achter de rug. Er is echter één ding dat ontbrak tijdens mijn trip. Ik ben op een punt in mijn leven gekomen dat ik wil blijven ontdekken en genieten en liefhebben en me laten verwonderen door de schoonheid van de wereld. Maar ik wil dat graag doen samen met mijn mannetje, mijn rots in de branding. Ik wil samen met hem zien hoe de wereld aan onze voeten ligt als we schommelen op een stuk hout aan een boom. Ik wil met hem de maan uit de lucht kijken. Ik wil met hem dansen door de straten. Ik wil met hem gillend weglopen van alle mannen die toeristen proberen mee te lokken naar vunzige kelders met pingpongshows. Ik wil hem kussen op klokslag 12 uur op nieuwjaarsnacht. Want ik heb begin 2015 meer dan ooit beseft:
You are my home. <3
