De reportage toont de donkere kant van de modellenwereld. Het is een eerlijke perceptie van wat leeft in en vooral rond de business. Al bij al blijft het een vaag, niet erg diep uitgespit verhaal met de getuigenissen van drie meisjes. Twee tandenstokers en een oude rot in het vak, dat is duidelijk.
Filmpje 1: Promotors/PR's
Filmpje 2: Do whatever it takes
Dit doet mij nadenken over hoe ik zelf mijn plan trok op fotoshoots en shows toen ik amper 16 was. Wat deed dat met mij? Waar dacht ik over na? Kwam het in me op om iets te weigeren moest ik ooit in een "noodsituatie" beland zijn? Tot zover ik me kan herinneren is het altijd redelijk braaf gebleven, maar ik heb dan ook een selectief geheugen en veel relativatievermogen.
Op mijn 15e kwam ik terecht bij een modellenbureau in Brussel - nadat ik de publieksprijs van de Flairmodellenwedstrijd gewonnen had - en werd vanaf dan geregeld naar castings gestuurd. Ik had werkelijk geen flauw idee wat ik daar ging doen, laat staan wat ik moest aantrekken voor zo'n casting, wat ik moest zeggen en hoe ik me moest gedragen. Er bestonden "in die tijd" namelijk nog geen programma's als "Topmodel", aangezien ik op mijn 18e aan de eerste editie daarvan heb deelgenomen.
Je leert met vallen en opstaan, zeker in de fashion industry. Je wordt dunner, dikker, weer dunner, weer dikker, je lichaam verandert, je leven verandert, and so on. Ik heb braaf mijn middelbaar diploma behaald, en ben daarna modellenwerk blijven combineren met mijn studie Communicatie. Als ik op mijn 17e naar Milaan was vertrokken, zoals ik vurig van plan was in die periode, was ik ongetwijfeld een ander mens geweest nu. Bovenstaande reportage toont dat er veel verrassingen op de loer liggen. Toen ik in mei aankwam in Milaan was ik lichtjes gechoqueerd van de gang van zaken aldaar. Korte rokjes, gescheurde nylonkousen, blote buiken, zware make-up. Ik had daarvoor wel twee maanden in Parijs gewoond, ditmaal was het anders. De mannen, de feestjes, de castings, de meisjes. Alles lijkt in Milaan opdringeriger. Ik weet niet of ik dat had kunnen plaatsen toen ik 17 was. Of op welke manier.
Ik ben blij dat ik zo lang gewacht heb om mijn vleugels uit te slaan en de wijde wereld in te trekken. Mijn leven hangt er niet van af, ik heb een diploma, ik heb een bepaalde achtergrondkennis die de gemiddelde meid van 16 gewoonweg niet kan hebben. Ik voel foute dingen vrij snel aan, en maak daar dan ook gebruik van op jobs. Vóor er zelfs gedacht kan worden aan gebruik maken van míj. Do whatever it takes? Hm.
