Column Het Belang van Limburg

Mijn derde column in Het Belang van Limburg!

Santa Margherita

Als echte Milanezen trokken mijn roommates en ik dit weekend weg uit Milaan. De bewoners staan erom bekend tijdens deze twee vrije dagen de drukte van winkelende toeristen te ontlopen. Massaal wordt er richting betere oorden getrokken, lees: naar het strand. Na twee weken castings en feestjes, hebben mijn vriendinnen en ik ook nood aan wat ultieme ontspanning. We spreken af met een grote groep modellen en vertrekken veel te laat - iedereen verslaapt zich, na het knallend feestje van de avond tevoren – naar Santa Margherita.

De naam alleen al doet mijn mondhoeken omhoog krullen. In volledige beach outfit, instant klaar voor het strand springen we in de auto. Een moeizame tweeënhalf uur later arriveren we met kleine oogjes op een eerst wel zeer Costa del Sol aandoend plekje. Waar zijn de cocktails, de hangmatten, het blauwe water? Een kleine wandeling later, waarbij we volle stranden en een kakofonie aan parasols en handdoeken passeren, komen we aan op onze eindlocatie.

Een wuivende palmboom, een aanlokkelijk blauw watertje en comfortabele spierwitte hemelsbedden. Yes, this is life! We installeren ons op de witte kussens en nemen ons voor de eerste uren niet op te staan, behalve voor een drankje en een plonsje. Wat een zaligheid, zo een stranddag met een groep katerende modellen! Gezellig nietsdoen, watertje, fris ice tea’tje, geen zorgen. We sluiten de dag af met een aperitivo - kleine Italiaanse hapjes en een drankje - en keren enkele uren na aankomst weer terug naar Milaan. Volgende keer blijven we zonder twijfel voor een nachtje. Zo krijg ik mijn weekends wel gevuld!

Een ramp in de badkamer

Het was te denken. Zes meisjes op één appartement, het moest uit de hand lopen. Nee, er zijn geen handdoekengevechten gebeurd in de badkamer, en er werd ook geen eten van elkaar gestolen. Zo braaf zijn we nog wel. Het probleem was van grotere omvang, een ramp, een nachtmerrie. Ik trof een kakkerlak aan in de badkamer. Weliswaar dood, met zijn pootjes gekruist en liggend op zijn rug. Mijn nekhaartjes gingen van paniek omhoog staan en ik vluchtte de badkamer uit. Ik weet namelijk wat dit betekent: één kakkerlak = meer kakkerlakken.

Mijn eerste en zeer belangrijke reactie was vragen aan mijn roommates of iemand hem had doodgetrapt. Dat mag immers niet, want dan laat het beest zijn eitjes los en zijn er binnen de kortste keren meer van die afschuwelijke, doch volgens kenners onschuldige insecten. Niemand had het diertje al gezien, hoewel het ostentatief tussen bad en gootsteen lag. Alsof het een laatste liggende ovatie wilde maken. Mijn hart ging nog steeds als een razende te keer toen ik besliste dat we een poetsvrouw nodig hadden. De afspraak van zelf alles netjes te houden kunnen we duidelijk niet naleven. Zo getuigt de keuken niet van optimale schoonheid, wat volgens mij dan weer beestjes oplevert.

Omdat niemand aanstalten maakte actie te ondernemen, en omdat een poetsvrouw regelen in een Zuiders land waarschijnlijk nog weken kost, stak ik zelf de handen uit de mouwen. Op handen en knieën schrobde ik de keuken - en badkamervloer met een groen schuursponsje tot hij blonk. Geen etensresten te bespeuren, geen plakkerige ondergrond meer. Zweet druppelde van mijn voorhoofd toen ik mijn handdoek nam voor een welverdiende douche.

Oeps, wacht even: mijn Russische roommate wordt net wakker. Met de woorden “Just a second!” glipt ze voor mij de badkamer binnen en gooit de deur in het slot. Ik voel woede in mezelf opborrelen. Rustig, ademhalen. Wanneer mijn roommate uiteindelijk de keuken binnenschrijdt, zonder op te merken dat deze proper is, zet ze schaamteloos slechts één van de drie stoelen in de gang terug aan de tafel en gaat gezellig skypen met haar familie. Je hebt twee soorten Russische modellen. Aan de ene kant heb je de graatmagere, afgeleefde meisjes die een volledig gezin proberen te onderhouden met hun schamele modellenloon. Aan de andere kant heb je meisjes die moeders mooiste zijn en in eigen land een butler achter zich aan hebben lopen. Mijn roommate is 100% van het laatste soort. Ergerlijk, en zonder respect. Nu maar hopen dat de kakkerlakken niet terugkomen, of ik weet al waar ik ze kwijt kan…

Column in Het Belang van Limburg

Hierbij mijn tweede column in Het Belang van Limburg!

Verkeerde afslag en een beetje schaamte

Soms maak je al eens rare dingen mee. Sommige dingen tarten alle verbeelding en sommige dingen zijn haast te stom voor woorden. De situatie waarin ik belandde vanavond zit ergens tussen beide. Omdat ik morgen een shoot heb, en daarbij strak in het pak wil zitten, is het tijd voor wat lichaamsbeweging! Op korte wandelafstand van mijn appartement is een zwembad. Zulke dingen maken mij gelukkig.

Met mijn badpak al aan, een handdoek, 4 euro en een haarborstel ga ik op stap. Bij het zwembad aangekomen, dien ik ook een badmuts te kopen. Oh. Badmutsen staan niet in mijn zwemwoordenboek, al werd ik er in Parijs ook al mee geconfronteerd. Aangezien de inkom precies mijn meegenomen cash geld bedraagt, en ik geen zin heb om terug te stappen naar het appartement - al is het maar 200 meter – krijg ik de baliemedewerker zo ver om mij een badmuts in bruikleen te geven. Hoe dat gesprek precies verliep, begrijp ik zelf niet zo goed, want hij sprak geen Engels. Anyway, eerste obstakel is al omzeild.

In het binnenzwembad van Hasselt staat duidelijk aangegeven vanaf welke plaats er blootvoets verder gewandeld moet worden, hier is het een beetje gissen. Ik spurt zonder omkijken naar het dichtstbijzijnde omkleedhokje en trek mijn kleren uit. So far so good. Nu het zwembad, en een lockertje voor mijn kleren, vinden. Ik schrijd met snelle passen door de kleedkamergang en het valt mij op dat er beduidend veel schaarsgeklede mannen zijn in deze ruimte. Omdat ik, zoals ik eerder schreef, de godganse dag al begaapt wordt door alles wat geen borsten heeft heb ik er niet meteen erg in. Pas wanneer ik een deur opentrek die volgens mij dient uit te geven op het zwembad ontdek ik dat ik in de mannenkleedkamer terecht ben gekomen. Mijn oog valt op een groepje nóg schaarsgekledener mannen dan de enkelingen die nu grinnikend achter mij staan. In pure paniek maak ik de afgang compleet en wandel ik - met mijn kleren en schoenen nog steeds in de hand - helemaal terug voorbij de halfnaakte mannen, door de mannenkleedkamer.

Onderweg naar buiten zoek ik koortsachtig naar de doorgang voor vrouwen, tot ik een zwembadmedewerker die enkel Italiaans spreekt kan tegenhouden. Hij wijst mij de goede richting uit en even later kan ik mijn pakketje kleren ergens achterlaten en mijn voor de gelegenheid gifgroene badmuts opzetten. Lekker opvallend, terwijl ik nu liefst de verdwijntruc zou doen. 30 baantjes later lever ik het plastic onding weer in en maak ik me snel uit de voeten.

All dressed up

Milaan is berucht en beroemd in de modellenwereld voor zijn goed georganiseerde feestjes, fitness en lunch. Feesten, sporten en eten kan ook in België; maar in de modehoofdstad is het veel verbruikt vertier onder modellen. Naar verluid verveelt het na een aantal weken, dus ik sla mijn slag meteen in de eerste weken van mijn verblijf. Sex, drugs and rock ’n roll. Zonder de eerste twee voor mij graag!

Ik hoorde al van promotors, jongemannen die betaald worden om “schoon volk” mee naar clubs en restaurants te nemen, en ging een keer uit met hen in New York. Hoe dat precies in zijn werk ging was voor mij één groot raadsel. Hoe kom je deze jongens tegen? Het antwoord werd mij snel duidelijk: zij zoeken zelf naar modellen die af en toe een stapje in de wereld willen zetten. Op de binnenplaats van een casting voor See By Chloé kreeg ik mijn eerste PR-kaartje. Hier wordt gesproken van PR’s als het gaat om promotors die garant staan voor gratis vervoer, drank en eten, met als bonus lots of fun en rechtstreekse kennismaking met andere modellen.

Op dit moment zit ik all dressed up op mijn bed. Rond 22u staat er een auto voor mijn roommates en mezelf voor de deur klaar om ons eerst naar een restaurant te vervoeren en vervolgens naar de club (Crazy Jungle in dit geval) – dit verschilt van PR tot PR. Je kan zelf kiezen waar je zin in hebt, en de bijhorende persoon bellen. Gisteren belandde ik in een fancy sushirestaurant, waar ik - samen met zo’n 20 andere modellen – mij tegoed deed aan allerlei Japanse lekkernijen. Rond middernacht betraden we een kerk. De tien geboden werden hier volledig anders geïnterpreteerd dan ons opgelegd door die ene persoon hier iets verder in Italië. De kerk was omgebouwd tot een megadiscotheek, een vrouwelijke DJ speelde de sterren van de hemel, en er stonden kommen met fruit klaar. Zoals het een braaf model betaamt - wat een zelfkennis! – ging ik niet te laat naar huis en haalde ik mijn make-up eraf voor het slapengaan. Door de espresso’tjes na het eten kon ik niet meteen de slaap vatten, wat resulteerde in een hilarisch gesprek met Neelle, die ook nog huppeldepup zat te wezen.

Er zijn naar het schijnt ook model lunches, maar die moet ik nog gaan nuttigen. Dan maak ik aansluitend meteen werk van het gratis fitnessabonnement dat mij wordt aangeboden door mijn agentschap, en alles zit snor. Misschien een ideetje voor in België?

Mijn eerste column in HBVL

Mijn eerste column in Het Belang van Limburg is een feit! Hierbij een screenshot...

Castings

Om niet achter de feiten aan te lopen, gaf ik gisteren forfait voor één casting. Achteraf hoor ik van Neelle, mijn roommate, dat ze op zoek waren naar een meisje met lang bruin haar. Ik heb er dus goed aan gedaan richting Glamour te trekken en daar een uur aan te schuiven om vervolgens mijn portfolio door twee handen te laten gaan. Op mijn eerste casting van de dag werd de helft van de meisjes al naar huis gestuurd vóor ze het plaats delict betraden. “Too skinny, you can go”, “Too big, sorry, you can go”. Too small, too pale, too tall, too big boobs, … Eerlijk is het wel, en het verkort de wachttijden. Op een gemiddelde casting zie ik in een kwartier 15-25 verschillende meisjes passeren. Als een casting twee uur duurt, ziet de klant om en bij de 200 modellen. Ik ontmoette op deze eerste van de dag een meisje uit Gent - leuk! - en trok een zakelijk deux-pièceke aan. Toen ik een tweede maal het geïmproviseerde omkleedhokje buitenschreed in een lange jurk meende ik goedkeurende geluiden te onderscheiden. Ik moest het kostuumvestje weer aantrekken – zonder onderstuk, dat maakte allemaal niet uit. Er werd wat geduwd aan mijn schouders en gefriemeld ter hoogte van mijn borsten, waarna ik een kordaat twijfelgeluid herkende. Yes, I have shoulders! 

Soms worden er bizarre dingen gevraagd op castings. Zo moest ik woensdag voor een automerk onaangekondigd mijn schouders ontbloten. De aanwezige fotograaf nam close-ups van modellen die, met de rug naar hem gekeerd, in alle elegantie de rechterhand op de linkerschouder plaatsten. Hoe daar uiteindelijk een keuze uit gemaakt ging worden, is mij een raadsel. “Deze hier! Met het moedervlekje op de pink!”? Dan was er nog een casting voor een catalogus shoot die deed denken aan het wachten op een attractie in Disneyland Parijs. Ik wachtte een half uur in de ene gang, dacht dat het bijna aan mij was, sloeg de hoek om en - BAM! - de rij was plotseling verdriedubbeld. Er stonden zo’n 4O modellen, mannen en vrouwen, puffend en geeuwend hun beurt af te wachten. Overal lagen tassen, schoenen, en hoedjes. Ik zag zelfs een kerel met een volgroeide baard en een halfomgebouwde man – deze laatste niet in de modellenrij, maar aan de tafel aan het einde van de rij.

Mijn tijdelijke verblijfplaats in Milano

Samen donderen mijn nieuwe roommate Neelle en ik door de straten op zoek naar ons appartementje. Wegens mijn gebrek aan oriëntatie, en haar vermoeidheid van 7 uur op de trein, rennen we dezelfde straat heen en weer, tot we een Chinese dame van middelbare leeftijd naar ons zien zwaaien. In alle andere mogelijke situaties zou dit vreemd geweest zijn, maar wij weten meteen: hier is het. De conciërge troont ons mee naar binnen, vertrouwt ons elk een sleutel toe, en duwt ons vervolgens een ouderwets liftje in met drie deurtjes. Voor ik mijn ogen kan uitkijken – Marmeren vloer! Grote planten in de gang! – staat de enkel Italiaans, en waarschijnlijk  ook Chinees, sprekende dame achter ons met een berg nog ingepakte handdoeken en een selectie aan beddengoed. Ze staat erop dat we elk onze lievelingskleur kiezen. Niets wordt aan het toeval overgelaten, ik krijg zelfs een bijpassend oranjekleurig placematje om van te eten.

In het appartement is plaats voor zes meisjes. Er zijn drie kamers, waarvan eentje half ingepalmd door Dora uit Hongarije. Verder is er nog een keukentje, een wasmachine en een badkamer. Eén badkamer! Paniek! Binnenkort wonen hier zes meisjes, en zal het vechten worden om de badkamer ‘s ochtends. Al zijn modellen er gewend aan zich om te kleden in het bijzijn van andere mensen, enkele minuten private ochtendhygiëne wordt toch door iedereen op prijs gesteld.

De tweede dag worden mijn roommates en ik verwacht op het agentschap voor een meet- en polaroidmomentje. Ik hijs mezelf in mijn inimini-Victoria’s Secret bikini en geef het beste van mezelf in de "front-profile-back-other profile" foto’s die genomen worden. Met mijn centimeters is alles in orde, dankuwel, ik ben op dit moment uit te drukken in 83-61-90. Davide komt aanfladderen met een lijstje castings en maant ons – vriendelijk maar met Italiaanse kordaatheid – aan te vertrekken richting metrostation. Die avond ontvang ik mijn castings voor de volgende dag: meteen zeven, in alle uithoeken van Milaan. Twee uur later heb ik – temidden van drie verschillende opzichtige uitvouwbare mappen – eindelijk een idee hoe ik overal ga geraken. Al ben ik niet helemaal zeker of dat gaat lukken. In België gebruik ik – behalve de trein af en toe – haast nooit het openbaar vervoer, en hier is het goochelen met metro, bus en tram. Als dat maar goed komt!

Aankomst in Milaan

Met mijn 15 kilogram wegende koffer en bijna even zware handbagage kom ik op aeroporto Bergamo – op 60 kilometer van Milano – aan. Mijn kennis van het Italiaans gaat niet verder dan de basisgrammatica en enkele populaire zinnen uit een welbekend boek voor dummies. Zodra ik in Milaan arriveer, ontdek ik waarom de uitspraak “Che bel ragazzo!” in dat lijstje staat. Ik word nagefloten, nageroepen, aangestaard, er laat zelfs iemand zijn gelato vallen. Als geëmancipeerde vrouw mag dat in het Italiaans blijkbaar ook andersom, al heb ik nog geen vrouwen zien fluiten - behalve op een passerende taxi. 

Een dik uur nadat ik voet op Italiaanse bodem zette, kom ik aan in het centrum van Milaan. Ik heb er al een mini-citytrip opzitten, want het centrum vinden bleek moeilijker dan gedacht. Al kocht ik een buskaartje op het vliegtuig en werd op mijn vraag “Al centro?” bevestigend geknikt, toch sta ik een kwartier later niet in centrum Milaan, maar in centrum Bergamo. Ik voelde al aan mijn water dat ik niet de juiste richting uitging – de bordjes met “Milano” wezen allemaal de andere richting aan – dus maakte ik een retourtje luchthaven. Met handen, tanden en – echt waar! – enkele perfecte Italiaanse volzinnen maak ik de buschauffeur duidelijk dat ik niet bij vertrek moet zijn, maar bij aankomst. “Centro Milano per favore! Ho un biglietto!”.

Omdat ik nog geen wegenplan van Milaan heb, en niet aan het studiehoofdstuk “vervoer” ben toegekomen, begrijp ik dat er geen metro’s rijden vanuit het centraal station waar de bus mij uitspuwt. Een dag later ontdek ik dat “treni” de letterlijke vertaling is van “metro”, en niet voor “trein”. Vanaf nu kan ik dus van hieruit ook het plaatselijk openbaar vervoer gebruiken. Bij mijn agentschap Major Model Management, maak ik kennis met mijn booker Davide. Hij is poeslief en heeft de typische Italiaanse trekjes. Tussen de paperassen door ontmoet ik mijn versgebakken roommate Neelle, uit München. Een 1 meter 81 grote Russisch uitziende meid met een grappig Engels accent – denk Heidi Klum in Project Catwalk. Net als ik heeft Neelle deelgenomen aan een “Next Topmodel”, die van Duitsland welteverstaan. Ze werd vierde. Het gekke is dat de opnames daar 4 maanden in beslag nemen, bij mijn deelname werd alles in een dikke drie weken gepropt. Fijn ervaringen uitwisselen!

Bij Major Model Management




Vertrek naar Milaan

Vlaamse meisjes die het land uit trekken, het lijkt iets zeldzaam - en niet alleen omdat in het buitenland mijn collegamodellen allemaal Russisch lijken te praten. Mijn vertrek naar Milaan bleek spannend genoeg om mijn laatste weekdagje België in de live studio van TVL, het avondprogramma van MNM, en de Glitter & Glamoursectie van Het Belang van Limburg door te brengen. Dit laatste om mijn gloednieuwe wekelijkse column aan te kondigen. Ik voorzie vanaf deze week elke vrijdag de Limburgers van een streepje zonnige tekst rechtstreeks uit Milano, aangedikt met enkele foto's van mijn modellenactiviteiten.

Hierbij de link naar mijn gesprekje met Dave Peters van MNM: http://www.mnm.be/artikel/198042 

Binnenkort uitgebreid verslag over mijn eerste bewogen dagen in Milaan...

Let's get wet

Om mijn lichaam fit en werkbaar te houden sta ik meer dan eens per week te zweten in de fitness bij mij om de hoek. Ik doe dat graag - laat dat duidelijk zijn. Ik krijg er een zogenaamde sportkick van. Met plezier spring ik heen en weer op allerlei steptoestellen, ik powerplate en buikspier mij een ongeluk, en doe af en toe hevig mee in de groepslesjes Sh'Bam en Zumba. Zonder tegenzin laat ik mijn energie de vrije loop op huppeldepupmuziekjes à la K$sha - We R who we R - en op iets opzwependere mixen van pakweg Girl Talk. Op zeker ogenblik - ongeveer zo'n anderhalve week geleden - begon ik zelfs de loopband een aangename work-out te vinden. Woops, dit gaat duidelijk de verkeerde kant op; ik en de loopband - of lopen in het algemeen - zijn namelijk nooit een harmonieus koppel geweest. Ik heb nood aan afwisseling, dat is zeker. Verandering van spijs doet eten. Iets als "het gras is altijd groener aan de overkant", maar dan nu letterlijk.

De stad Hasselt heeft ongetwijfeld meer te bieden dan gratis bussen, gigantische zomerfestivals, en echte Hasseltse jenever. Sinds 1 mei - gisteren dus - heeft het niet te onderwaarderen buitenzwembad Kapermolen zijn deuren weer geopend. Een groene oase net buiten de binnenstad, nauwelijks twee straten van mijn deur. Het is geen Central Park, maar het komt in de buurt. Nu is het nog iets te fris voor de loverboys en bijhorende wulpse tienermeisjes, maar het zwembad is al klaar voor de geoefende zwemmer. Mensen die het niet erg vinden in water van 20°C te springen en vervolgens zonder stoppen minstens twintig baantjes trekken. Hoewel ik van mijn fiets bibber bij de heenrit naar mijn in/ontspanning van de dag, trek ik dapper mijn stoute schoenen uit en mijn badpak aan. De eerste zes banen zijn een uitputtingsslag voor mijn onmiddelijk onderkoeld lijf dat duidelijk nog even moet wennen aan buitenzwembaden begin mei. Voordeel aan zwemmen is dat je wel helemaal nat wordt, maar niet van het zweet; douchen is enkel nodig om de hardnekkige chloorgeur weg te spoelen. Voordeel aan zwemmen zo vroeg in het seizoen is dan weer dat je niet moet zigzaggen tussen stoere bomma'tjes, vrijende koppeltjes en spelende kinderen.

Zodra ik gewend ben aan het toch wat koude water, trek ik enkele sprintjes, en geniet ik languit van de zon op mijn rug. Ver weg van de broeierige fitnesszaal baan ik mij een weg door het water en span al mijn spieren op: dé ideale work-out na een drukke maandagnamiddag.