Psychedelisch

Dagdromen, ik word er vaak van beschuldigd. Niet zo aandachtig. Soms varen mijn gedachten weg, en kan ik er niet eens de vinger opleggen aan wat ik dan wel denk. Ik maak toekomstplannen, heb hoogstwaarschijnlijk waanideeën, een binnenpretje. Onlangs had ik een modellenopdracht waarbij in mezelf keren de beste optie bleek. 

De job was een vreemde combinatie van factoren. Ik werd volledig wit geschilderd (armen, benen, zelfs mijn gezicht en haren moesten eraan geloven), de omgevingslichten werden gedoofd en tegelijkertijd flikkerde een vloed van wilde projecties over mijn lichaam. Daarbij kreeg ik bij verschillende opnames een 3D-masker op, waarbij mijn zicht volledig belemmerd was. 

Filmopdrachtjes zijn de meest veeleisende in zijn soort, en daarom soms ook wel de leukste. Ze zijn altijd heel veel en heel lang, het moet allemaal heel vaak opnieuw. Ik herinner me dat ook nog van mijn deelname aan Topmodel, waarbij hetzelfde gebeurde om de afleveringen in te blikken. 

Bij deze opnames was het niet anders. Van dichtbij, van ver, uit een andere hoek, met masker, zonder masker, armen omhoog en weer omlaag. Ik kwam al snel op een punt dat ik naar de cijfertjes begon te staren waaruit het masker was opgebouwd. Het deed me denken aan iets van vroeger, maar dan ingewikkelder. Een architecturaal project, zo leek het aan de binnenkant. Ik focuste op het uiterste middelpunt en zag terwijl allerlei kleuren en vormen voorbijkomen vanuit mijn positie binnenin. Psychedelisch. 

Ik hoorde mijn ademhaling, en voelde die steeds warmer worden. Na elk stukje dat opgenomen werd, moest het masker even uit om bij de realiteit te blijven. Om op adem te komen.

Bij afloop schalden de zware tonen van Studio Brussel door de ruimte en werd mij gevraagd te bewegen, langzaam, voorzichtig. Met masker, zonder masker. Als in trance bewoog ik mij door de donkere ruimte. Alles werd op camera vastgelegd.

De witte verf kreeg ik er ook weer af. Na vijf wasbeurten ontdekte ik mijn eigen kleur terug, en zag ik geen sterretjes meer. 

Hierbij de link naar de filmpjes: http://www.farmboy.tv/production/stima. Enjoy!

Turquoise

Het beste weekend dat Hasselt te bieden heeft is weer gepasseerd. Zoals ze elders trots zijn op hun gerstenat, zijn de Hasselaren een trots jeneverdrinkend volk. De jaarlijkse Jeneverfeesten zijn dan ook telkens een schot in de roos. Met temperaturen die deze van de frisse zomerdagen in augustus ruimschoots overstegen, zouden de zeemzoete shots dit keer extra hard aankomen. 

Ikzelf hield het dit jaar dus op een zuinige ik-ben-straks-nog-bob 2 glaasjes. Zaterdagavond werden vriendje en ik namelijk nog verwacht op een trouwfeest. (In Wortel. Waar kan ik tekenen voor zo'n heerlijk vegetarisch aandoende trouwlocatie om en bij Limburg? Ergens een "Chateau d'Andives" te bespeuren, een plekje genaamd "Selder", iemand?) Dit fantastische feest kreeg de stempel Boho Chic opgekleefd, wat meteen ook de dresscode was van de avond. Denk: bloemen, kant (niet wit, nóoit wit), veel stof, sandaaltjes, pluimen, enzoverder. 

De zoektocht naar dé outfit begon weken geleden, en vond zijn einde in de kleerkast van mijn tante. De zus van mijn vader is inzake thema-feestkledij een geschenk uit de hemel. Waar zij het allemaal haalt, God mag het weten, maar ik heb alvast haar gewoonte overgenomen om spullen te kopen die "ooit nog wel eens kunnen dienen". Misschien dat ik over 30 jaar ook zo'n eindeloze kast vol schatten bezit...

De keuze viel uiteindelijk op een turquoise-achtige top met bijpassende lange rok, afgewerkt met panterprint. Tel daar de juiste accessoires en gouden neptattoos bij, en je hebt boho chic. Achteraf op de foto's zag ik pas hoe doorschijnend mijn top wel was (dankuwel, tepelplakkers!) en waarom mijn buikdans skills die avond de hoogte in schoten. 

Dit huwelijk maakte een einde aan een zomer vol prachtige trouwgeloften. De dag had niet beter gekozen kunnen zijn, want met meer dan 20 graden half oktober kunnen we spreken van een indian summer om u tegen te zeggen. De volgende dag heb ik daar nog een jenevertje (of twee, of drie) op gedronken, en ben ik beginnen aftellen. Naar de kerstmarkt die eind november weer neerstrijkt in Hasselt. Bottoms up! 

Lekker vals

Als model zijnde heb ik al heel wat om het lijf gehad. Mooie dingen, als perfect afgewerkte stuks. Elk naadje tot in detail bekeken, heroverwogen en minutieus herdacht. Ik kan wel eens aaien over een goed stuk kleding. Niet vaak, want ik ben geen slaaf van de mode. Maar als iets van delicate schoonheid is, dan apprecieer ik dat.

Er is echter één ding waar ik niet van hou. Eén groot ding, want ik hou ook van heel veel kleine dingen niet, zoals prikkende bloezen, kapotte ritsen en neplabels. Vanwaar die merkenmania trouwens? Een tas is een tas, en als-ie kwalitatief in orde is behoeft ze zelfs geen merknaam. Niet gezegd zijnde dat ik nooit een designerhandtas zal bezitten, die ik zal kopen van mijn eerste echte vaste loonbriefje. Die ik zal koesteren als een levend wezen. Liefst een zwarte, of een andere kleur die overal en jarenlang bij kan. Misschien klinkt dat allemaal een beetje zot, maar soms willen meisjes dat. Ik wacht nog op mijn eerste vaste baan, en anders tot m'n dertigste verjaardag (nog 5 jaar om te verlangen!) of een andere wereldschokkende gebeurtenis. Geen huwelijk of baby, dan heb ik lang geen geld meer voor een designer bag. 

Ik wijk af van waar ik naartoe wilde. Hier komt-ie. Als er iets is waar ik een hekel aan heb, dan is het wel bont. Ik haat pelsen vachten om mijn lijf. En laten we nu net in een modetijdperk zitten waar je dat eindelijk kan zeggen zonder voor geitenwollensokkerige vegetariër (of was het veganist? He, jij eet toch wel kip dan? En vis?) versleten te worden. Het modelandschap heeft slim ingespeeld op die afschuw van echt bont (sommigen doen het voor de prijs, dat kan ook). 

De oppermachtige fashion believers ter wereld hebben namelijk een hippe naam verzonnen voor nepbont. Jawel, namaak! En hier zo wél geoorloofd. Neem het van mij aan, die faux fur is een schot in de roos. Als je mij, dode-dieren-gruwelaar van de bovenste plank, om krijgt, dan iedereen. Ik ben gewoon helemaal fan van mouwloze harige vesten in allerlei kleuren en printen. Let op hoe vernuftig de naam "faux fur" bedacht is. Het heeft iets Frans, het heeft iets chique, maar om de Engelstaligen onder de wereldbevolking mee te hebben, is er een furretje komen aanzetten. "Fur" klinkt dan ook veel aannemelijker als het droge "fourrure", waar faux eigenlijk mee in associatie dient te staan. 

Conclusie: het is wel welletjes geweest met die massale slachtpartijen voor een dure jas. Tegenwoordig kopen we allemaal nep, en dat is helemaal juist. Faux fur maakt furore. 

Amsterdam

Vorig weekend trok ik met twee vriendinnen naar Amsterdam. De stad van de klompjes is áltijd leuk om te bezoeken, maar dit keer had ik ook afgesproken met Molly. 

Molly is mijn Parijse roommate uit New York. Met andere woorden: ik leerde haar kennen toen ik twee maanden in een modelappartement in Parijs verbleef. We werden, tussen de Russinnen en Roemenen, beste maatjes en trokken samen elke dag onze stoutste schoenen aan richting castings. Molly en ik bleven contact houden en zagen elkaar once in a while (oftewel: twee keer in New York, de afgelopen drie jaar). Nu kwam ze naar aanleiding van de wereldreis van haar zus en echtgenoot, afgezakt naar Nederland. Reden genoeg voor mij om een tripje naar onze noorderburen te plannen.

Bij het weerzien werden er veel knuffels en "I love you so much!"-en uitgedeeld. Een paar cappuccino's later waren we klaar om Amsterdam te verkennen. De hele middag kuierden we langs de pittoreske huisjes aan de grachten, en bespraken we alvast de plannen voor de avond. Op zaterdagavond moet er gedanst worden, dus reserveerden we een tafeltje bij Bar Moustache (TOP Italiaans eten, aanrader!) en trokken we wat later naar Jimmy Woo voor de White Boy Waisted night. 

Nadat we eerst terechtkwamen aan het Jimmy Woo-hoofdkantoor ("hoezo, dit was toch het juiste adres?" en "Misschien is het een verborgen club, zullen we hier eens aanbellen?"), vonden we uiteindelijk de juiste voordeur. Hadden wij even geluk want diezelfde avond werd er een extra ruimte (lees: de kelder) geopend. Om 1u stipt drumde iedereen de trappen naar beneden om tussen de zwarte ballonnen en sweet R&B-beats terecht te komen. In de vroege uurtjes lieten mijn girlfriends en ik Molly, een verse scharrel en een meegenomen vriend uit New York achter, en ruilden de discotheek in voor ons bed. 

Zondag hadden wij immers nog wilde plannen: De Taart van m'n Tante riep ons, en wij volgden haar lokroep. Nog voor de middag zaten we in het meest bizarre interieur aan de taart met thee, zoals dat hoort tijdens een  vriendinnenuitstapje. In de late namiddag troffen we de uitgefeeste en licht gedehydrateerde New Yorkers weer voor een Thaise maaltijd. Na het vieren van het nieuwe jaar in Thailand, weet ik hoe hard een spicy padthai aankomt op nuchtere (of iets minder nuchtere) maag. 

Even later namen we afscheid van mijn geliefde Molly, hopelijk zie ik haar weer snel in een ander werelddeel! 

Kids Fashion Camp

Afgelopen vrijdag was een feestdag. Maria-Tenhemelopneming, om volledig te zijn. Ik geef toe, ik heb hiervoor ook even moeten spieken. 

Toch was 15 augustus voor mij, zonder meer, een drukke dag. Je kan  "druk" hier wel letterlijk nemen, want ik bracht mijn tijd door tussen 30 modeliefhebbertjes. Net als vorig jaar werd ik door Wakasa ingeschakeld als catwalk coach aan het einde van een week "Kids Fashion Camp". 

De meisjes trippelden maar wat graag rond op mijn veel te grote hoge hakken, poseerden alsof ze nooit iets anders hadden gedaan, en lieten zich gewillig opmaken door de begeleiding. Aan het einde van de dag was er een modeshow gepland, en daarvoor moest natuurlijk hevig geoefend worden. 

Naast het aanleren van de kunst van het op en neer paraderen over een catwalk, voorzag ik ook een zelfverzonnen bordspel waarbij de piepjonge modellen in spé hun modegevoeligheid konden bijspijkeren. Sommige quizvragen ("noem drie dieren waarvan bonten jassen worden gemaakt") konden met behulp van de hele groep opgelost worden, andere waren dan weer net iets te hoog gegrepen voor deze 6-tot-11-jarigen. De extra opdrachtjes (denk: lippenstift, snorrenstickers en take-away coffee mugs) vielen meteen in de smaak. 

Zodra de meisjes hun eigen ontworpen creaties aan hadden getrokken, was het moment van de waarheid aangebroken. Na enkele generale repetities stonden de zenuwachtige fashionista's klaar voor de eerste show van hun leven. Er werd nog duchtig ge-"ik durref nieeeet!", maar uiteindelijk stoven ze allemaal de catwalk op. Music on, spots on, and go!

Franjes

Ik hou van franjes. Heel veel zwierige slierten maken mij gewoonweg gelukkig. Al van kindsbeen af kon je mij blij maken met een kledingstuk waarin iemand serieus met de schaar tekeer was gegaan. Ik zie me nu nog ronddartelen in het gele indianenjurkje van mijn voorkeur. Mocht enkel gedragen worden op vakanties, en liefst dan als slaapkleed. Ik haalde het stiekem vaker uit de kast en trok het 's weekends aan vóor er geluiden kwamen uit de slaapkamer naast de mijne. 

Nu nog kan ik ontzettend genieten van het kletterende geluid van mijn zwarte leren Maje handtas waaraan minstens 100 losse slingers klapperend hun weg vinden naar mijn benen. Ik glimlach wanneer mijn top met duizenden dunne koordjes - zoals die van een deur die flirterig is afgeschermd met kleurige linten, maar waardoor je toch een glimp kan opvangen van wat er zich daarachter afspeelt - wordt bevangen door een windvlaag. De chronologische beweging ervan, bij het voorover buigen en het losmaken van zomerse sandalen. 

Franjes zijn als een beest dat je moet temmen, maar dat toch zijn eigen stille leven leidt naast je. Ik heb graag gezelschap, maar ik ben ook graag alleen. Franjes dansen mee het leven in, dat wist ik al van kleins af aan. 

Tik tik tik

Net als ik begin te schrijven, hoor ik het. Tik tik tik tik. Ik word er meteen gek van. Waar komt het geluid vandaan? Tik tik tik tik. Mijn ogen flitsen heen en weer over de kasten in de living. Tik tik tik tik. Er hangt hier toch geen klok? De verwardheid slaat toe. Getik komt mijn hoofd binnen en vormt een aanhoudend ritme dat niet stopt. 

Een onlangs gekregen feloranje polshorloge trekt mijn aandacht. Daar is de schuldige. Ik trek het draaidopje aan de rechterkant van het scherm eruit en haal opgelucht adem. Het tikken is gestopt. 

Om de één of andere reden heb ik een hoge gevoeligheid aan het stille, maar toch zo aanwezige geluid van een klok of horloge. Alsof het me doet herinneren aan de vergankelijkheid van het leven. Klinkt raar, ik weet het. Maar een klok die tikt, verliest zijn batterijen. Een horloge dat elke seconde een geluid produceert, wordt eveneens gestopt. Simpel. 

Rust. Stilte.

Op naar Parijs!

Het is lang geleden dat ik naar Parijs ben getrokken, in mijn eentje. De voorbije jaren ging ik geregeld met het vertrouwde Linea Raffaelli-groepje naar de beurs in Parijs. Daar toonden we drie dagen op rij, 10 uur aan een stuk, suitejurkjes aan de aankopende winkels. Vandaag reis ik opnieuw naar de stad van de liefde. Ditmaal zal ik mij omringen met de Scapa crew. 

Mijn vertrek van Hasselt naar Brussel (om vervolgens de Thalys te nemen richting Parijs) kwam even in het gedrang. Vanwege drukke dagen, pakte ik last minute mijn koffer. Halverwege op weg naar station Hasselt, besefte ik dat mijn haardroger en stijltang nog in de badkamer thuis lagen. Paniek! Acute mini-zweetaanval! Een haardroger van het hotel gebruiken is geen optie. Zonder stijltang, is werken gewoonweg onmogelijk. 

Vriendje (de lieverd, bracht me even rustig naar de trein) maakte gehaast rechtsomkeer en we begonnen aan enkele helse minuten. De volledige autorit thuis-station neemt zo'n 10 minuten in beslag. Het was 14u55 en de trein zou vertrekken om 15u10. Zulke dingen zijn niet goed voor het hart, dat verzeker ik je. Eenmaal terug thuis, sprong ik uit de nog rijdende auto, terwijl vriendje de wagen al draaide om weer terug te keren. Nog nooit betreedde ik de trappenhal met zoveel hysterische energie als vandaag. Twee minuten later sprong ik weer in de auto, die met ronkende motoren mijn aankomst verwachtte.

Als ik kon had ik de auto met wilde wiegende bewegingen nog sneller laten rijden. Als ik kon had ik alle in de weg rijdende auto's aan de kant getoverd. Als ik kon... Maar ik kon helemaal niets en was overgeleverd aan het lot. Zou ik het halen? Om 15u08 parkeerde vriendje met gierende banden voor de voetgangerstunnel van het station. Mijn koffer, extra tas en handtas rukte ik uit de kofferbak en ik liep - zonder afscheid te nemen - als een halve gek naar het betreffende perron. 

Geluk stond aan mijn kant, want ik had nog net de tijd om in de trein te springen vóor de welbekende tuut-geluiden het vertrek aankondigden. Op naar Parijs! 

Scapa Sports Beach Polo

Yessss. Drie dagen boven de dertig graden, verlengd weekend, een bende uitgelaten modellen. Het Pinksterweekend was er eentje om U tegen te zeggen. Zon, zee, strand. En dat heet dan werken.

Een team van 13 modellen bestormde tweemaal per dag de catwalk. Het jaarlijkse Scapa Sports Beach Polo-weekend in Knokke staat bekend als fun-fun-fun. Dit jaar liep ik voor het eerst mee met de shows, en al mijn verwachtingen werden ingelost. 

Een ware Scapa Sports addict kan je uittekenen in een gekleurde polo met de wereldberoemde "3" erop, een witte broek, en een plat schoentje. Gehuld in deze topoutfit maak ik dan ook drie dagen de Knokse dijk onveilig. Met een golfkarretje scheuren we door de straten en laat ik samen met de andere modellen voldoende stof (en zand) opwaaien ter aankondiging van onze shows. 

's Avonds wordt er een grootse barbecue op poten gezet, en verdwijnt iedereen in de zwoele greep van de nacht. We belanden zaterdagavond zelfs - volledig in het wit gehuld, zoals de onmiskenbare dresscode gebiedt - op de Only White Party. Zweten is een understatement in het Casino van Knokke, en de volgende dag ben ik minstens twee kilo armer en een blaasontsteking rijker. Note to self: blijven (water) drinken op hete dagen en nog hetere nachten. 

Conclusie: voor herhaling vatbaar. Tot volgend jaar alvast!

Zara Hasselt

Afgelopen vrijdag heropende Zara Hasselt opnieuw zijn deuren. Na maanden van pure ontbering kan ik nu weer in eigen stad terecht voor betaalbare fashion items. Eindelijk! Ook het nabijgelegen Zara Maastricht was in de voorbije maanden totaal onverwacht "under construction". Dit herleidde mijn laatste weekenduitstapje tot vooral kleren kopen voor de boyfriend, en een shopopstoot bij een bezoek aan Zara Oostende en Brugge. 

Bon. Ik zou mezelf niet zijn als ik me niet H&M+Designersamenwerking-gewijs waagde in de drukte van de wilde moderazernij bij de heropening van een zeer gegeerde winkel bij vrouwen van zo ongeveer dezelfde leeftijd als het Flair-lezerspubliek. De solden leken er niets tegen. Vrouwen drumden en graaiden om zich heen om de nieuwste spullen te pakken te krijgen. Ik liep vooral gedesoriënteerd rond, ging eens met het roltrapje naar boven (oeps, enkel mannen- en kindercollectie. Heb ik niks aan. Helaas niet de zó gehoopte Zara Home) en beneden. 

Ik spotte het perfecte zomerhoedje, maar besloot na een vluchtige blik op de rij aan de kassa volgende week (als de rust is wedergekeerd in Hasselt city) terug te komen. Aan de uitgang stond een hele rij witte poetsvrouwschoenen uitgestald. Die ik een dag later op verscheidene blogs voorbij zag komen. Shocking! Ik ben dan wel jaren geleden overstag gegaan voor Uggs; deze trend/comfort shoe laat ik toch aan mij voorbijgaan.

Thailand memories

Het nieuwe jaar zette ik al feestend in in hartje Bangkok. Dansend en slurpend aan minstens een driekwartlitertje wodka-Red Bull - recht uit de emmer - vierde ik het leven. Achteraf vond ik een foto op Instagram die perfect mijn gevoel beschreef op dat moment, en later die nacht. Tijdens de hele reis eigenlijk. 

Thailand is prachtig. Het is zo fijn om in een volstrekt andere cultuur terecht te komen. Met mensen die je goed kent, en sommige mensen die je nog beter moet leren kennen. Maar kennismaken heb ik zeker, en dan vooral met mijn roommate Gina - een model, straight from London. Ik was wel degelijk op werkvakantie. Business meets pleasure. Of misschien eerder pleasure meets business, want van de 10 dagen dat ik in Azië verbleef, hebben we hooguit twee uurtjes geshoot. Net genoeg voor nieuwe foto's in badpakken van Lenny Leleu, met hair styling door Toni Kalin. 

Mijn reis begon in Amsterdam, waar de boyfriend mij uitzwaaide aan de paspoortcontrole. Met een gigantische trekkersrugzak vertrok ik, helemaal alleen en met een lange tussenstop in Hong Kong, richting Bangkok. Met de veertien andere vakantiegangers (team Toni Kalin) zou ik pas op locatie herenigd worden. 

De eerste avond in Bangkok gaf meteen de toon aan voor de rest van de vakantie. Drank, muziek, fun en hoeren. Het sekstoerisme in Thailand shockeerde mij enigszins wel. Ik kende dat soort taferelen enkel uit de - overigens briljante - serie Matroesjka's, en niets is gelogen. Gelukkig biedt de stad nog andere bezienswaardigheden als rijkelijk versierde tempels, sky bars, boottochten, piepkleine winkeltjes, markten om in te verdwalen, en natuurlijk het verrassende uitgaansleven. 

Na vier dagen BKK trokken we richting Ko Phi Phi. Garant voor de mooiste uitzichten ter wereld. In de periode dat wij er waren, was het onmenselijk druk op dit paradijselijke eiland. Desalniettemin genoot ik van alles wat Phi Phi te bieden had: ik deed een kookles bij Pum Cooking School, genoot elke dag van uitgebreide Thaise maaltijden (oke, en Mexicaanse delicatessen. De Banana Bar is een must - al is het maar voor Happy Hour en de enige "sky bar" op Ko Phi Phi), ik ging twee keer snorkelen, en overwon hierdoor mijn kleine-gammele-bootjesangst, ik dronk melk uit een kokosnoot (niet met de billen bloot maar het scheelde niet veel, 35 graden in januari, joehoe!), en ging naar een Full Moon-achtige party - inclusief fluorescerende verf all over. 

In Thailand voelde ik mij zó vrij. Ik heb niet één keer een haardroger aangeraakt om mijn wilde lokken te temmen, en vierde nieuwjaar in een glitterjurk. Met teenslippers daaronder. Meer moet dat niet zijn.