Dress stress

Trouwjurken passen is een drama. Dat is gewoon zo, zeker als het voor jezelf is. Ik heb de afgelopen jaren al onnoemlijk veel bruidsjurken gedragen en geshowd, waarvan nog nooit eentje dat mijn hart werkelijk sneller liet slaan. 

Ik heb, zoals veel meisjes - mannen; rustig blijven, zo zijn we stiekem nu eenmaal - een vol Pinterestboard met "wedding dress inspo". Ik heb daarnaast nog een inspiratiemap met geprinte plaatjes voor de dag zelf, waar een volledige categorie gewijd is aan De Jurk. En toch. En toch heb ik 'm nog niet gevonden. 

In augustus ging ik al een dagje naar Londen, met één van mijn bruidsmeisjes. Een pop-up/trunkshow van mijn favoriete trouwjurkenmerk was daar neergestreken voor vijf dagen en ik kon een pas-afspraak vastkrijgen. Het geluk! Die all time favourite kleedjes van Australische makelij waren goddelijk, ik heb ze allemaal gepast - puffen en zweten in dat pashok bij 35 graden - maar toch zat hij er niet tussen. Grace Loves Lace zal dus blijven sluimeren als een liefdevolle droom, bij elke post op gelijknamig Instagramaccount zal ik eens zachtjes zuchten om de schoonheid van hun ontwerpen, maar ik zal er niet mee over ons geïmproviseerde altaar lopen. De kant was te zacht, de uitsnijding te diep, en - hellup! - er bleek vleeskleurig gaas aan te pas te komen die nergens eerder te bespeuren viel op de foto's. 

Het helpt ook niet om, als je zelf al zoveel jurken hebt gezien en daardoor kieskeuriger bent als de gemiddelde enthousiaste bruid-to-be, nog eens een mama meeneemt die recht voor de raap is en niet in zwijm valt zodra haar dochter het toneel in witte jurk betreedt. Nee is nee, dat weten we meteen. Tot ik met schitteringen in de ogen voor de spiegel sta, en mijn mama tot tranen bewogen de jurk goedkeurt, blijf ik zoeken. Naar die ene perfecte jurk-voor-één-dag.  

The question

Exact één maand geleden werd ik door de liefde van mijn leven ten huwelijk gevraagd. Na meer dan acht jaar als vrolijk koppel ging hij op zijn linkerknie en stelde dé vraag waar menig vrouw van droomt. Including me. Ik droom al jaren, sinds mijn kindertijd eigenlijk al, van een aanzoek als in de films. Als in de boekjes. Als in mijn eigen fantasieën. 

Toeters en bellen wilde ik niet per se. Ik hoefde er geen camera crew omheen, of dansende vrienden, zwevende zeppelins met een boodschap, een taart met een ring in. Ik wilde altijd al, voor 100% de liefde voelen op dat ene, perfecte moment. Het moment waarop je de soundtrack van je leven hoort spelen terwijl de man van je dromen met grote ogen om je ringvinger vraagt. 

Dus toen wij daar stonden, in de romantische straatjes van Cadaqués in Spanje, op een brede witgekalkte trap, voelde ik mij intens gelukkig. Ik werd meegezogen in fantastische emoties, liet de tranen over mijn wangen stromen en zei volmondig "ja". 

Voila. The journey begins. Wij gaan trouwen. En dat vraagt uiteraard een hele planning. Als Relation & Event Manager bij BeCommerce heb ik al enkele organisatiewatertjes doorzwommen, maar ons huwelijksfeest vraagt een volledig andere aanpak. Een hele leuke persoonlijke aanpak, helemaal Steven & Ine. Ik heb er alvast zin in. Keep you guys posted! 

Vroege lente

Je kent het gevoel wel: de eerste lentezonnestralen breken door de wolken. Verwarmen je gezicht. Ontnemen je het zicht, en nee, een zonnebril erbij halen is nog veel te vroeg. Gewoon genieten. 

Je trekt je nieuwste zomeroutfit aan, maakt een fris frambozendrankje - met een roze rietje erin, ofcourse - en ploft neer op je zonovergoten terras. Warm. Heet. Wederom, genieten. 

Maar omdat het gras altijd groener aan de overkant is, beslis je om je stoute schoenen aan te trekken en een lekker cava'tje buitenshuis te gaan drinken. Héérlijk, zo fladderen van het ene naar het andere terrasje. 

Alleen kom je er al snel achter dat die wind toch net iets guurder is dan verwacht. En blijkt dat ene plekje-waar-altijd-zon-is te verbleken naast je zomerse fantasieën erover. Ook het jasje dat je - "ik heb het niet nodig, maar voor de zekerheid" - nog snel meegriste, biedt amper bescherming tegen de bestaande winterse weersomstandigheden. 

Verkleumd, dorstig en koppig moet je toegeven dat thuisblijven een betere optie was geweest. Daar waar de zon braaf gevangen zit tussen drie muren. Daar waar je 'putteke winter' in je bikini kan gaan liggen. Daar waar je heen rent en je neervlijt op de zachte warme kussens. Daar waar je, na het aantrekken van muts, twee truien en een deken, een berichtje krijgt van je nichtje: "Heb u juist met Steven zien wandelen. Zo een mooi koppeltje ;)".

Het leven is zo mooi in de vroege lente. En zeker vanop mijn terras. 

You are my home

Gemis, dat aanvoelt als liefdesverdriet. Iets dat ik de voorbije 8 jaar gelukkig niet meer heb moeten voelen. De laatste stapjes naar het thuisfront, en dan kan ik na 17 dagen mijn mannetje weer vastgrijpen. Hem zijn grote armen om me heen laten slaan. De laatste loodjes wegen het zwaarst, en ik voel steekjes van gemis en verlangen in mijn buik. 

Een fantastische tijd heb ik beleefd, en het nieuwe jaar ingezet in Thailand. Warm weer, lichtjes tipsy en op teenslippers. Een kleine week doorgebracht op het paradijs, Koh Ngai genaamd, op de grens met Maleisië. Bangkok is nu ook geen verre kennis meer voor mij, maar eerder een vriend waarvan ik zowel de mooie kantjes als de mindere kwaliteiten heb leren kennen. 

Tijdens deze reis heb ik een schat aan herinneringen opgedaan, momenten om nooit meer te vergeten. Ik ben gaan duiken (tot 10 meter diep!), ik heb fantastische Thaise vegetarische kooklessen gevolgd, heb meegereden achterop een taximoto (en dat met mijn angst voor snelle voertuigen), heb prachtige tempels gezien waarbij de buddhabeelden je om de oren geslagen worden maar waarbij je telkens weer vanop een afstandje staat te kijken hoe "schoon" het allemaal is, ik heb op een geïmproviseerde schommel met mijn ogen gesloten genoten van het gekabbel van de helblauwe zee onder mijn wiegende benen, ik heb duizenden smaken geproefd, geroken. Kortom: ik heb ontdekt. 

Mijn reisgenoten waren stuk voor stuk lieverds, en we hebben een heerlijke reis achter de rug. Er is echter één ding dat ontbrak tijdens mijn trip. Ik ben op een punt in mijn leven gekomen dat ik wil blijven ontdekken en genieten en liefhebben en me laten verwonderen door de schoonheid van de wereld. Maar ik wil dat graag doen samen met mijn mannetje, mijn rots in de branding. Ik wil samen met hem zien hoe de wereld aan onze voeten ligt als we schommelen op een stuk hout aan een boom. Ik wil met hem de maan uit de lucht kijken. Ik wil met hem dansen door de straten. Ik wil met hem gillend weglopen van alle mannen die toeristen proberen mee te lokken naar vunzige kelders met pingpongshows. Ik wil hem kussen op klokslag 12 uur op nieuwjaarsnacht. Want ik heb begin 2015 meer dan ooit beseft: 

You are my home. <3