Tik tik tik

Net als ik begin te schrijven, hoor ik het. Tik tik tik tik. Ik word er meteen gek van. Waar komt het geluid vandaan? Tik tik tik tik. Mijn ogen flitsen heen en weer over de kasten in de living. Tik tik tik tik. Er hangt hier toch geen klok? De verwardheid slaat toe. Getik komt mijn hoofd binnen en vormt een aanhoudend ritme dat niet stopt. 

Een onlangs gekregen feloranje polshorloge trekt mijn aandacht. Daar is de schuldige. Ik trek het draaidopje aan de rechterkant van het scherm eruit en haal opgelucht adem. Het tikken is gestopt. 

Om de één of andere reden heb ik een hoge gevoeligheid aan het stille, maar toch zo aanwezige geluid van een klok of horloge. Alsof het me doet herinneren aan de vergankelijkheid van het leven. Klinkt raar, ik weet het. Maar een klok die tikt, verliest zijn batterijen. Een horloge dat elke seconde een geluid produceert, wordt eveneens gestopt. Simpel. 

Rust. Stilte.

Op naar Parijs!

Het is lang geleden dat ik naar Parijs ben getrokken, in mijn eentje. De voorbije jaren ging ik geregeld met het vertrouwde Linea Raffaelli-groepje naar de beurs in Parijs. Daar toonden we drie dagen op rij, 10 uur aan een stuk, suitejurkjes aan de aankopende winkels. Vandaag reis ik opnieuw naar de stad van de liefde. Ditmaal zal ik mij omringen met de Scapa crew. 

Mijn vertrek van Hasselt naar Brussel (om vervolgens de Thalys te nemen richting Parijs) kwam even in het gedrang. Vanwege drukke dagen, pakte ik last minute mijn koffer. Halverwege op weg naar station Hasselt, besefte ik dat mijn haardroger en stijltang nog in de badkamer thuis lagen. Paniek! Acute mini-zweetaanval! Een haardroger van het hotel gebruiken is geen optie. Zonder stijltang, is werken gewoonweg onmogelijk. 

Vriendje (de lieverd, bracht me even rustig naar de trein) maakte gehaast rechtsomkeer en we begonnen aan enkele helse minuten. De volledige autorit thuis-station neemt zo'n 10 minuten in beslag. Het was 14u55 en de trein zou vertrekken om 15u10. Zulke dingen zijn niet goed voor het hart, dat verzeker ik je. Eenmaal terug thuis, sprong ik uit de nog rijdende auto, terwijl vriendje de wagen al draaide om weer terug te keren. Nog nooit betreedde ik de trappenhal met zoveel hysterische energie als vandaag. Twee minuten later sprong ik weer in de auto, die met ronkende motoren mijn aankomst verwachtte.

Als ik kon had ik de auto met wilde wiegende bewegingen nog sneller laten rijden. Als ik kon had ik alle in de weg rijdende auto's aan de kant getoverd. Als ik kon... Maar ik kon helemaal niets en was overgeleverd aan het lot. Zou ik het halen? Om 15u08 parkeerde vriendje met gierende banden voor de voetgangerstunnel van het station. Mijn koffer, extra tas en handtas rukte ik uit de kofferbak en ik liep - zonder afscheid te nemen - als een halve gek naar het betreffende perron. 

Geluk stond aan mijn kant, want ik had nog net de tijd om in de trein te springen vóor de welbekende tuut-geluiden het vertrek aankondigden. Op naar Parijs! 

Scapa Sports Beach Polo

Yessss. Drie dagen boven de dertig graden, verlengd weekend, een bende uitgelaten modellen. Het Pinksterweekend was er eentje om U tegen te zeggen. Zon, zee, strand. En dat heet dan werken.

Een team van 13 modellen bestormde tweemaal per dag de catwalk. Het jaarlijkse Scapa Sports Beach Polo-weekend in Knokke staat bekend als fun-fun-fun. Dit jaar liep ik voor het eerst mee met de shows, en al mijn verwachtingen werden ingelost. 

Een ware Scapa Sports addict kan je uittekenen in een gekleurde polo met de wereldberoemde "3" erop, een witte broek, en een plat schoentje. Gehuld in deze topoutfit maak ik dan ook drie dagen de Knokse dijk onveilig. Met een golfkarretje scheuren we door de straten en laat ik samen met de andere modellen voldoende stof (en zand) opwaaien ter aankondiging van onze shows. 

's Avonds wordt er een grootse barbecue op poten gezet, en verdwijnt iedereen in de zwoele greep van de nacht. We belanden zaterdagavond zelfs - volledig in het wit gehuld, zoals de onmiskenbare dresscode gebiedt - op de Only White Party. Zweten is een understatement in het Casino van Knokke, en de volgende dag ben ik minstens twee kilo armer en een blaasontsteking rijker. Note to self: blijven (water) drinken op hete dagen en nog hetere nachten. 

Conclusie: voor herhaling vatbaar. Tot volgend jaar alvast!