De derde keer alweer. The Fastest Fashion Show On Earth is weer als een razende voorbijgegaan. Ook dit jaar was ik van de partij om tussen de duurste en de meest tot de verbeelding sprekende wagens over de catwalk te paraderen.
Eind maart. Vaste prik. Een stevige winterprik deze keer, en dat was meteen de eerste keer. Andere jaren wachtte het dertigkoppig modellenteam, buiten in de stralende lentezon, tot de laatste minuut om een laag make-up te laten aanbrengen. Hitte en make-up gaan niet lekker samen. Dit keer waren de talrijke Porsches en andere mooie wagens op de parking helemaal ondergesneeuwd na afloop van de show.
Rond middernacht zat het erop. Een goeie namiddagrush, aangevuld met een strenge repetitie, zorgden voor een sterke show. Tim Van Steenbergen passeerde de revue, alsook Natan, Philippe Plein, Just Cavalli, Missoni, en nog een tiental andere designer merken.
Achter de schermen was het een drukte van jewelste. Kleren werden doorgepast, schoenen werden klaargezet. De make-up artists organiseerden zich als een heus bandwerkteam waarbij de eerste foundation aanbracht, de volgende de ogen inkleurde, en de volgende weer de lippen stiftte. De haren werden vakkundig glad gestyled, de puntjes werden overal op de i gezet.
Bij aanvang van de show hiefen we gezamelijk het glas, en klinkten alvast op een goede show. Daar hou ik van, van een glaasje voor de show. Een compact glaasje plezier. Zodra de muziek in de verte aanzwelt, voel je al wat er gaat komen. De adrenaline en de bubbels vloeien door mijn aderen. Tegen dat de show begint, sta ik zo klaar als maar kan.
En dan is het catwalk lopen, backstage terugrennen, omkleden, en alles weer opnieuw tot het rekje kleren helemaal afgewerkt is. Als in een roes kom je zo'n halfuur durende show door. Je denkt tijdens het lopen niet na over de dingen des levens. Je gaat gewoon. Heerlijk.
