Onder invloed van een kopje Kusmi Tea BOOST dagdroom ik over mijn belevenissen in Parijs van de afgelopen weken. Ik zie mezelf knarsetandend, met tranen in de ogen wegwijs proberen te raken uit het metroplannetje van het voor mij net nieuwe Parijs. Ik voel mijn tenen week worden en bevriezen in mijn goedkope tijgerballerina's. Ik ruik de geur van het appartement in mijn vuile en propere kleren. Ik proef de gebakken paprika-met-champignons-en-ui die we zowat elke dag aten.
Ik neem zonder te kijken metro na metro en kom warempel op de juiste plekken uit. Ik lach hardop bij het ongegeneerd bekijken van mijn lichaam tijdens castings. Ik ren de trap naast mijn kamer-zonder-deur naar boven en voel het hele appartement beven. Ik denk niet meer in het Frans of Engels, mijn gedachten kunnen de vrije loop in eigen moedertaal. Terwijl loop ik met open mond sneeuwvlokjes te vangen op de brug die uitkijkt op de Eiffeltoren. Ik bestel in mijn training authentieke tiramisu en chocolademousse to go bij het Italiaans restaurant across the street. Ik eet er samen van met Molly bij twee flessen Franse rode wijn. Zij brengt de porseleinen bakjes de volgende dag terug, want eigenlijk kon het niet to go.
Mijn wangen tintelen als ik in Lafayette rondren. Lingerie, fotoboeken, kruiden, onbetaalbare schoenen. Mijn hart voelt leeg als ik denk aan thuis. En terwijl vult het zich met herinneringen en ik besef hoe kostbaar het is om fijne familieleden, vrienden en een fantastisch vriendje te hebben. Ik voel een sprankeltje huiselijkheid in de zetel bij het agentschap. Ik kijk een eindje Fashion TV. Victoria's Secret. First Face. Ik ga nog een praatje slaan met de bookers. Ik ga weer richting het appartement. Twee keer overstappen. Drie haltes in totaal.
Ik ruik de geur van verse dennennaalden en baal ervan dat ons appartement niet versierd is. Ik drink glühwein en voel me gelukkig. De zoete warmte vloeit door mijn lijf. Ik wandel door de straten en bezoek kleine kunstgalerijtjes. Ik voel de omhelzing met bestie Molly wanneer we afscheid nemen naast de auto die me naar Paris-Nord zal brengen. Molly draagt enkel een topje, een dunne legging en teenslippers. Mijn Uggs zitten onder de sneeuw. Au revoir Paris, tot de volgende keer.
De voorbije dagen waren een ware beproeving, een uitdaging, een ontdekking. Ik verdwaalde in mijn eigen gedachten tijdens het eindeloze wachten op "iets". Wachten op fittings, op eten, op de auto die ons naar het hotel brengt. Steeds in de rookwalmen van de kettingrokende Marokkaanse modellen. Bizar, om in een land te komen waar iedereen gewoon binnen rookt, zonder enige verwittiging, asjes netjes op de vloer. In de lobby van Le Mamounia (het hotel waar de Fashion Day shows doorgaan), maar ook in de kleine ruimte waar de kappers onze haren in alle mogelijke bochten proberen te wringen, en in de bus. Beetje verveeld, pas de problème, steek een sigaretje op!
Ik liep elke dag voor minstens 4 designers. Hoofddoeken, sjaaltjes, kaftans, babouches (Marokkaanse sloefen), glitterjurken en modernere (of moet ik zeggen "Westerse") outfits vlogen over de catwalk. Vrijdag was de laatste dag van de Marrakech Fashion Day en daar was ik - en ik hou mij in - héél blij om. Tijdens mijn studie Public Relations organiseerde ik als eindproject het Festival van de Bedrijfsfilm. Een ervaring als geen ander, ik weet perfect wat het inhoudt om een event te organiseren. Ik vrees echter dat de organisatoren van deze situatie de basisregels niet helemaal onder de knie hadden. Ik denk - wat zeg ik - ik WEET dat ik met mijn festivalgroepje dit hele gebeuren veel beter zouden georganiseerd hebben. Het was een rommeltje. De enige mensen die mijn respect krijgen zijn de Marokkaanse kleedsters en de man die ons elke middag voorzag van eten. En dan niet van de afschuwelijke piccolobroodjes gevuld met kebabvlees, maar hij voorzag voor mij een hapje zónder vlees. Grappig moment was toen hij mij backstage TIJDENS de show vrijdag een broodje wilde toestoppen. In mijn '50 euros per centimeter dress', ik zou de designer hebben willen zien.
Backstage waren er nog 2 supergeorganiseerde mannen die ervoor zorgden dat de modellen tijdig op de catwalk stonden. Zonder hen was ik eerlijk waar vroegtijdig vertrokken. Ze dreven zonder schroom de spot met de designer from hell waar ik al eerder over schreef. De dag van zijn show liep iedereen op de tippen van zijn tenen. Hij was helemaal turned on en duidelijk onder invloed van iets. Als er eten, drinken of rook in de buurt van zijn kleren zou komen, "he would fight us". En dat zou hij echt doen, daar ben ik van overtuigd. Hij liet zijn eigen make-up artists opdraven en zij waren het ook die onze make-up na zijn show er weer af moesten halen ("They use muuuuuuch better products then this shitty Morrocan stuff"). Jammer genoeg gingen deze zelfverklaarde God van Parijs en zijn make-up mensen ervandoor nog voor de bossen nephaar uit ons haar waren getrokken. Het hoeft niet meer uitleg dat het backstage volledig in het honderd liep. De volgende show begon immers een halfuur later.
Marrakech was dus niet zo'n aangename ervaring. Eerlijk gezegd de slechtste ervaring die ik ooit in mijn modellencarrière heb gehad. Maar ik heb ervan geleerd, en misschien kan ik er later hartelijk om lachen. Op dit moment heb ik maar één doel: terug in Parijs geraken zondag.
Tijdens de voorbereiding van een défilé kom je al eens wat tegen, maar in Marrakech heb ik al dingen meegemaakt die alle verbeelding tarten. Ik verblijf van maandag tot zondag in het "warme" Marokko (niet, het is hier best koud). Ik hoor elke ochtend klaar te staan om 8u15 aan de receptie van het hotel waar ik verblijf. Feeling better with the sun on my skin is er dus niet bij, zoals de catwalkcoach - ja die bestaan echt - mij verzekerde bij aankomst. Niet erg, ik blijf er professioneel onder en sta op om 7u, neem een douche, een klein ontbijt en wacht op de chauffeur die mij en de andere modellen naar de plaats van de Fashion Days in Marrakech brengt. Ik wacht, een halfuur. Een uur. Anderhalf uur. Twee-en-half-uur later vertrekken we richting het luxueuse La Mamoumia, waar de shows woensdag en donderdag zullen plaatsvinden.
Een groep gesluierde vrouwen en enkele designers staan ons op te wachten. Het is fitting time! Ik word van de ene Marokkaanse outfit in de andere gehesen. Been there, done that. Ik deed een tijdje geleden een shoot voor hoofddoeken, dus ben al bekend met lange, blinkende Oosterse gewaden. Ongeveer 30 overvriendelijke vrouwen staan klaar om ons, op de juiste manier, in de kledij te helpen. Designer na designer passeert de revue en naar Zuidelijke gewoontes gaat alles zijn trage gangetje. We zitten, hangen, zuchten, roken en verdoen onze tijd met... wachten.
Na de middag komt iemand ons uitleggen wat er de rest van de dag nog zal gebeuren. In gebroken Engels volgt er een uitleg over de fittings, en vervolgens nog iets, 's avonds. Ik vraag - altijd de vriendelijkheid zelve - om meer uitleg, want ben niet helemaal mee met de planning van de dag. En ik vind het wel aangenaam te weten wat er mij te wachten staat. Een bepaalde designer - ik ga geen namen noemen - pikt mijn vraag op als onbeleefd en bliksemt mij dood met zijn ogen. Vervolgens maakt hij mij op zeer onprofessionele manier duidelijk dat ik geen vragen hoef te stellen en gewoon moet gaan en staan waar hij zegt dat ik moet gaan en staan. Excusez-moi? Maak ik dit nu werkelijk mee? Ik opper nog dat ik gewoon om wat informatie vraag, nu ik de kans krijg, aangezien we de rest van de dag al in totale onwetendheid verkeerden. Ik ben geen moeilijk persoon, en heb al zeker geen attitude, dus dit slaat echt alles. Ik staar met open mond naar de man voor mij. Ik weet dat modellen veel moeten kunnen verdragen, en dat doe ik ook, maar een beetje vriendelijkheid is toch wel op zijn plaats.
Modellenwerk is niet altijd een lachertje, laat dat duidelijk zijn. Maar even doorbijten, genieten van de mooie momenten - een fancy Thais restaurant, mijn bed en een warme douche - en elke dag lekker catwalklopen.
De kerstlichtjes en jingle jingle muziekjes brengen mij stilaan in de vakantiesfeer. Dat is eigenlijk niet zo goed, want ik ben hier om te werken en om netjes te eten en veel water te drinken. Maar niét als er een kerstmarkt op 10 minuten stappen van mijn deur is. Roommate Molly en ik begeven ons naar de Marché de Noël aan de Champs-Elysées.
Ik vertelde mijn uit New York uitgeweken vriendin al over het vervloedige aanbod aan glühwein en jenever op zo'n kerstmarkten. Ze kende geen van de drie. Kerstmarkt? Glühwein? Jenever? De eerste twee -uiteraard was de markt zelf van de partij - waren aanwezig op de door ons bezochte plek, dus daar hebben we ons meteen aan tegoed gedaan. Helaas was het meestal zeemzoete drankje waar mijn thuisbasis zo om bekend staat nergens te bekennen. Een te hoog alcoholpercentage om chique te wezen op de Champs-Elyséese kerstmarkt? Niet erg, volgende keer dat mijn roomie naar Hasselt komt - euhh... - gaan we dit goedje testen. Liefst tijdens de jeneverfeesten (aka twee dagen legaal openbaar dronkenschap), waar ik dit jaar superherinneringen aan overhou.
En ho ho ho, er was ook appelcider verkrijgbaar aan de "tweede duurste straat van de wereld"! Niet zo Amerikaans als de door mij al zelf gebrouwen eggnog - op een maagontsteking ughh - maar voor mij tot op heden onbekend als winterdrank. Nothing beats glühwein, maar de naar appelmoes geurende cider was best te pruimen. Vervolgens proefde Molly van een oerdegelijk stukje peperkoek gewikkeld in chocolade - in NY is dit enkel gekend onder de naam "gingerbread" en verkrijgbaar in de vorm van kleine mannetjes versierd met frosting. Helemaal in de kerstsfeer en met een warme maag en koude voeten kwamen we even later weer thuis. Ik kan al niet wachten om dit jaar weer de Belgische winterlandjes te ontdekken...
Deze week doe ik nog een paar dagen de showroom van Dsquared². Ik verving eerst een ander model voor de dagen dat zij niet beschikbaar was, maar nu is mijn eerdere showroomcollega'tje hals over kop terug naar Noorwegen vertrokken. Dus spring ik deze week nog maar eens vlotjes in de adorabele kleren van het Italiaanse kledingmerk.
Gewoonlijk arriveer ik een kwartier eerder op de showroom dan dat de klant er verwacht wordt. Zodra deze zijn intrede doet, sluiten mijn collega en ik de deur van onze omkleedhut. Het is hier blijkbaar not done om de modellen in gewone leefplunje te zien rondlopen. Tot mijn grote blijdschap liggen er enkele Nederlandstalige tijdschriften in de verkleedruimte (Jackie - the baby issue - en Weekend - ja, we weten intussen dat Kate en William gaan trouwen! Ik weet er inmiddels alles over. Alsook over zwangerschapskwalen, aambeien, inknippen en andere dingen die ik echt niet wilde weten over bevallingen. My time will come).
Bon, die magazines komen heel goed van pas tijdens het wachten. En dat gebeurt overvloedig tijdens showroom. De klant arriveert, krijgt een koffietje of iets fris (tip: opteer in Parijs steeds voor fris, de koffie is doorgaans slechts een shot, en die prefereer ik persoonlijk alleen in de vorm van alcohol), kijkt in de kledingrekken, hangt opzij wat hij leuk vindt, en vervolgens trek ik de uitverkorenen aan. Handig! Toch zijn er mensen die géén gebruik wensen te maken van mijn vriendelijk aangeboden diensten. Gisteren keurde de klant de kleren enkel op het zicht, niet op mijn lijf, wat anderhalf uur later resulteerde in twee verveelde modellen in de model cabin. Andere showroombezoekers willen dan weer élke jeans zien, liefst elke keer gecombineerd met een ander truitje en bijpassend jasje. Gelukkig is er maar één paar schoenen per model, of de mogelijkheden werden nog goter.
Er zijn echter twee grote pluspunten aan mijn werk bij Dsquared². Het eerste is dat op de hoek de salad/pasta bar Go Freshly gevestigd is en ik daar rechtstreeks kan afspreken met mijn roommate Molly na de job. Of als ik eens te vroeg kom, gebeurt niet zo vaak hoor, no worries, kan ik er steeds terecht voor een lichte maaltijd/vers yoghurtje/drankje. Het plekje doet me een beetje denken aan mijn place to be op zaterdagen (en andere doordeweekse geen-zin-in-koken-en-wel-in-soep dagen): Mista Mista! in Hasselt (http://www.mista-mista.be/). Altijd gezellig, basic modern, lekker, niet duur en vriendelijke mensen. Ik voel me er thuis, zowel in Parijs, als op dat plekje in Hasselt. Een pluspunt dus voor de locatie van mijn showroombaantje.
Maar ook mijn collega's verdienen een duimpje omhoog. Of toch de übergay vertegenwoordiger van Dsquared². Zalig. Hij vertelt openlijk - in het Frans, anders was het wellicht nog leuker - over zijn seksuele escapades, rassenvoorkeur, feestjes-gone-wrong en ... handtassen. Na 5 minuten had ik door dat deze - weliswaar vrouwelijkere - man meer over de nieuwe collectie van Marc Jacobs-tassen wist dan ik. Ik ben nu eenmaal niet zo geïnteresseerd in handtassen. Soms, ja. Ik moet er gewoon eentje hebben en die gaat dan jaren mee. Lekker makkelijk.
Zo ook met schoenen, tot grote ergernis van mijn Superman die als een ware held de kapotte lievelingsschoentjes van menig vrouw en man hersteld, maar met lede ogen moet toezien dat ik nog liever een gat ter hoogte van mijn dikke teen doorgroei dan dat ik mijn schatjes een dag moeten missen. De Dsquared² vertegenwoordiger wilde maar wát graag wisselen van vriendje bij de woorden "Mon copain, il est cordonnier". Zijn mond viel lichtjes open en vol bewondering bracht hij uit: "Mais AAAOHHH c'est trop sexy, ça". Ja, ik weet het. "Hij heeft getrainde handen", zei ik er nog bij, en mijn gesprekspartner zwijmelde weg bij zoveel algehele perfectheid. Morgen gaan we samen uit. Mooi, zo'n tweede voordeel aan mijn werk. Ik weet nu bovendien in perfect Frans hoe de nieuwe handtassenlijn van MJ eruit ziet.
