Mijn terugkeer naar België verliep iets moeilijker dan ik had verwacht. Nadat ik eindelijk een ticket had bemachtigd, wederom via de goedkoopste luchtvaartmaatschappij in heel Europa, moest de boarding pass nog geprint worden. Aangezien mijn appartement in Milaan wel bemeubeld was, maar niet uitgerust met nuttige elektrische toestellen, ging ik een printje scoren bij mijn agentschap.
Mijn booker was helaas al vertrokken - gelukkig kon ik het gebouw, euh kasteel, nog binnen. Daar raakte ik in mijn welbekende gevecht met de printer. Ik en printers, dat is vragen om problemen. Op mijn kot in Antwerpen werkte het kreng ook nooit, zodat ik steeds in allerijl moest gaan printen in het EMI – of kortweg wel de schoolbibliotheek. Bene, daar sta ik dus, met een boarding pass in negatief. Alles wat zwart hoorde te zijn was wit, en alles wat wit hoorde te zijn was zwart. Er stond een streepjescode bovenaan het blad, dus je begrijpt mijn ergernis. Omdat internetcafés onvindbaar zijn in Milaan, en omdat ik nog in een aperitivo - mmm vers fruitsap en hapjes! - sukkelde, waardoor ik zéker geen tijd had om er één te zoeken, liet ik het maar zo.
Mijn laatste avond in de mode/modellen/partyhoofdstad moest uiteraard gevierd worden. De kleine probleempjes stapelden zich op: mijn roommates bleken nog in Florence voor een show, ik had niets om aan te trekken, en moest nota bene de volgende ochtend om 5 uur opstaan. Gelukkig loste dat probleem zichzelf op toen ik, in een felroze jurkje dat ik al eens aan had in Milaan - horror! -, een passion fruit vodka sour achterover sloeg en mij in het zeer aangenaam gezelschap van andere modellen bevond die ik door de weken heen al had leren kennen. Alle zorgen verdwenen als sneeuw voor de zon, al bleef ik mij druk maken in mijn mislukte boarding pass.
Toen om 3 uur werd beslist om naar huis te gaan - oeps, ik had gepland twee uur eerder te vertrekken – bedacht ik mij dat een dutje doen geen verstandig idee was. Op mijn appartement aangekomen bleken mijn roommates net gearriveerd uit Florence. We babbelden nog wat, namen afscheid, en ik ging douchen. Om 4 uur ’s nachts. Vervolgens pakte ik mijn zaakje, en verdween als een dief in de nacht. Met rode ogen van vermoeidheid - niet van de drank, ik ben gestopt na die cocktail, want was eerst nog van plan een printer te zoeken - stapte ik op de bus naar Bergamo, de luchthaven die Ryanair aandoet als “Milaan”, al is het een uur daar vandaan.
Ik moet in slaap gevallen zijn, want ik werd plots met een ruk wakker en zag nog een laatste groepje mensen uit de bus stappen. Ik klampte mij vast aan een donkere man, die bij nader inzien ooit een vrouw was geweest, of andersom. Hij - of zij – bevestigde dat we aan de luchthaven waren gearriveerd. Omdat ik zo’n tweeënhalf uur te vroeg was - voor de zekerheid; die verdomde printer! - kon ik mijn bagage nog niet kwijt bij de incheckbalie. Er zat niets anders op dan mij te installeren naast de andere zwervers op de ongemakkelijke luchthavenstoeltjes. Daar viel ik in slaap - exact een uur - tot ik mijn spullen veilig kon opbergen én ontdekte dat mijn boarding pass - hoera! – tóch gescand kon worden. Omdat Bergamo zo’n gezellig klein plekje is, liep ik niet verloren deze keer en nuttigde ik een ontbijt dat best goed smaakte. Mac Donald’s was open maar serveerde nog geen cappuccino milkshake. Chiusa chiusa! Enkel in het Italiaans, en dat om half 6 ‘s ochtends.
Op het vliegtuig viel ik als een blok in slaap. Mijn hart bonkte als een bezetene toen ik mijn Superman de parking van Charleroi zag komen oprijden. Happy fun joy: terug thuis! Mijn hele week staat al vol met werk, dus het wordt nog spannend hier in België! Tot laterrrr…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten