London baby!

Mijn eerste keer in Londen is een feit. Ik passeerde de grootstad eerder dit jaar op weg naar verdergelegen oorden, en voelde meteen de drang hiernaar terug te keren. De rode bussen, de grote keuze aan vegetarische sushi (op het station alleen al!), de schattige taxi's, ... Jep, ik was verkocht.

Londen staat bekend als één van de grootste shopwalhalla's van de wereld. Met aan de ene kant Topshop voor goedkopere überhippe kledij en aan de andere kant Harrods om rond te struinen en te kwijlen op dure luxeartikelen. De Amerikanisering heeft bovendien ook in de UK toegeslagen, want sinds kort is Londen de trotse eigenaar van de enige Victoria's Secret winkel in Europa. New York, move over!

Gelegen tussen Hyde Park en Oxford Street, was mijn hotel op zijn minst strategisch gekozen. Vlak aan een metrohalte, dicht bij de uitgaansbuurt West-End en een halfuurtje stappen van Piccadilly Circus.

Bright lights, big city. Ook Londen heeft zijn eigen geconcentreerde toeristische trekpleisters. Piccadilly Circus, met reusachtige lichtreclames, fastfoodketens, en een overbodige M&M's winkel (who needs an M&M's mug/shirt/purse/...?!) is zonder twijfel een miniatuurversie van Times Square in New York. Leuk, maar niet meer.

Ik lunchte de eerste dag bij T.G.I. Friday's. Als je de keuze hebt tussen allerlei restaurants waar ze hamburgers met frietjes serveren, is dit de beste optie. Waarom? T.G.I. Friday's heeft een vrij grote keuze aan vegetarische opties, een met Jack Daniel's gearomatiseerd kipgerechtje (de reden waarom de boyfriend hier wilde eten), en een uitgebreide cocktailkaart (fijn zo, 's middags. Het is tenslotte vakantie). Er zijn uiteraard betere opties te vinden om te lunchen in Londen. Maar als je om 6 uur 's ochtends thuis vertrekt om om 12 uur in hartje Londen te arriveren, en je hebt razende honger, dan is dit een aanrader.

Na een stevige wandeling door de meest bekende Londense straten en bijhorende winkels, is het tijd voor de lingeriewinkel der lingeriewinkels. Hoe dichter ik in de buurt kom van het juiste adres, hoe sneller mijn lichaam zich voortbeweegt. Mijn voeten kunnen amper volgen en ik zie er waarschijnlijk uit als een 13-jarige op haar eerste hakken. Zodra ik de rijkelijk versierde BH's, slipjes en engelenvleugels spot in de gigantische etalage, weet ik het. This is heaven. Victoria's Secret heaven.

De VS winkel bestaat uit vier verdiepingen. Drie daarvan zijn volgestampt met lingerie, verzorgingsproductjes en sportkledij. De bovenste verdieping is een personal shopping area waarvan het nut mij ontgaat. De winkel zelf is prachtig met een adembenemende spiegeltrap, paspoppen met de meest exclusieve setjes uit de jaarlijkse kerstshow. Nadat ik de winkel twee keer van beneden naar boven heb uitgekamd, word ik een beetje onrustig. Waar zijn de bikini's (ook al is het geen seizoen daarvoor)? Waar zijn al die mooie kanten BH'tjes die ik op de website heb gezien? Ik verdwaal tussen de katoenen setjes in meer kleuren dan ik aankan, maar waar zijn die typerende VS lingeriejuweeltjes? Uiteindelijk stap ik buiten met een nogal teleurstellende buit van twee bovenstukjes en een lipgloss. Het plezier zit in het verlangen, zou ik zeggen!

Als ik op reis ga, geniet ik graag van de plaatselijke keuken. Nu is het algemeen geweten (of dat wordt toch verondersteld) dat de Engelsen geen kaas gegeten hebben van de verfijnde keuken, toch ben ik benieuwd. In de vorm van een full English breakfast op drie verschillende plaatsen, wil ik kennismaken met de Britse kookkunsten. Met een lijstje vol adressen en tips op zak, at ik schandalig lekker bij The Breakfast Club, bij Bill's (lunch en scones), bij El Camion (Mexicaans, diner), en bij Rasa (Indisch, diner. Indian Feast is een aanrader!).

De laatste dag van mijn verblijf in Londen bezoek ik Camden Town, toch de grootste verrassing van de hele trip. Camden Town is een uitgestrekte markt, verspreid over tientallen straten, in een eerder artistieke buurt. Stel je La Boqueria in Barcelona voor, maar vervang de groenten- en fruitkramen door allerlei eet-, wierook-, leder- en rommelkraampjes.

Gordon Ramsay heeft bovendien een restaurant in deze buurt, en als er iemand is van wie ik een onberispelijke service en kwaliteit verwacht, is het wel van deze schreeuwlelijk. Dus trek ik richting York & Albany voor een laatste ontbijt. Het is even speuren op de menukaart, want in tegenstelling tot andere restaurants die ik bezocht in Londen, is er geen enkel vegetarisch Engels ontbijt mogelijk. Ik ga dan maar voor "Toast with scrambled eggs" en een prijzig glas sinaasappelsap.

Als de ober mijn bord presenteert, denk ik dat hij een grap maakt. Ik kijk van het bord naar de ober en begin te grinniken. Maar het is pure ernst. Mijn toast met scrambled eggs is... Een toast met scrambled eggs. Ik dacht nog even dat de ober een derde arm had groeien op zijn rug, waarmee hij een fatsoenlijk ontbijt tevoorschijn zou toveren. Niets was minder waar. De aanblik van een portie natte eieren op een zielig toastje, doet mij griezelen. Mijn sinaasappelsap van 3,5 pond per glas komt bovendien uit een pak. Wat een eikel, die Gordon Ramsay. Hij kan beter eerst zijn eigen stoep schoonvegen voor hij mensen op een luidruchtige manier duidelijk maakt dat hun restaurant een klucht is. York & Albany is met andere woorden geen aanrader. Tenzij je van overpriced, slecht gepresenteerd voedsel houdt.

 

Londen dus. Hippe buurtjes (Broadwick street, Soho, Camden Town), lekker eten, happy hours, rode bussen, de Big Ben, en de Tower Bridge. Een superstad om te citytrippen. Voorbereiding is alles, dus wil je het beste uit je reisje halen, maak dan een lijstje met "to do, to see, to eat, to drink, ..." voor je vertrekt. Doe ik altijd. Londen, I'll be back!

Ik ga op reis en ik neem mee...

De zomer is voorbij. Zodra de blaadjes van de bomen vielen, ontdekte ik ook weer enkele gaatjes in mijn agenda. Heerlijk, even tot rust komen na een lange periode van non-stop showroom, fotoshoots en shows.

Deze zomer leefde ik gelukkig grotendeels in de zomercollectie die over enkele maanden in de winkels ligt. Mijn eigen bloemenjurkjes en hippe shirtjes, schoenen, broeken - kortom: alles - waren namelijk verloren gegaan na mijn Pre-Summer Holiday naar Turkije.

Na een heerlijke uitblaasvakantie had ik voldoende energie opgedaan om weer drie maanden in de nieuwste hersenspinsels van allerhande ontwerpers te vliegen. Helaas ontdekte ik bij aankomst in Brussels Airport dat mijn koffer - jep, ALLEEN de mijne - niet was meegekomen uit Bodrum.

Omdat ik net vol happy preppy feelings zat, vermoedde ik nog niet wat ik nu weet. Ik gaf mijn verloren bagage aan bij de Lost and Found desk in Zaventem en keerde naar huis, zonder koffer, maar met het idee dat ik hem binnen de vijf dagen wel weer in de armen kon sluiten. Gelukkig regende het, de week van mijn thuiskomst. Geen zomerkleren nodig!

Na een week van afwachten en telefoontjes plegen, trok Brussels Airport zijn handen van mijn - inmiddels zogenaamde - dossier af. Ik moest verder met een vaag e-mailadres van Pegasus Guest Relations - based in Turkey. Heel wat telefoontjes later kwam ik in contact met M.Y., met basis in Brussel. Hij ging mij helpen mijn geliefde koffer op te sporen, om mij zo spoedig mogelijk te herenigen met mijn halve kleerkast.

Drie maanden en heel wat genoodzaakte zomersoldenkoopjes later is de termijn verstreken dat men naar mijn koffer zoekt. Of er hard gezocht is zal ik natuurlijk nooit weten, en of mijn koffer zich überhaupt nog op de luchthaven in Bodrum bevond toen ik voet zette op Belgische bodem, nog minder. Maar éen ding staat vast: volgende keer dubbelcheck ik alles wat er aan de incheckbalie gebeurt, en denk ik twee keer na over wat er allemaal in mijn valies gaat. Er zijn altijd kapers op de kust.

(Op dit moment probeer ik de maximum vergoeding - gebaseerd op het Verdrag van Montréal - van ocharme 1200 euro te verkrijgen van luchtvaartmaatschappij Pegasus, maar dat gaat uiteraard niet zonder slag of stoot. Duimen dat ik tegen kerstmis deze hele ellende achter mij kan laten, en dat ik eindelijk antwoord krijg op mijn zorgvuldig samengestelde oproep-tot-compensatie.)

www.flypgs.com
www.corendon.be

Men at the Movies

Ooit al eens - als enige vrouw - voor een 300-koppige groep uitgelaten mannen gestaan?

Ik wel.

In augustus presenteerde ik Men at the Movies in Kinepolis Hasselt. Een driehonderdtal mannen verspreidden zich kort na mijn aankomst over de zaal. Lichtjes aangemoedigd door de gesponsorde pintjes en jenevershotjes in de maag, maakten de bioscoopgangers goedkeurende geluiden bij het zien van die slanke den - in zwart aansluitend jurkje en panterprinten pumps - voor het scherm. Hoogstwaarschijnlijk herinnert geen van de aanwezigen zich mijn-outfit-van-de-avond, maar het is het idee dat telt, toch?

Hoog tijd om in actie te schieten. Ik heb een onschuldige hand nodig om de winnaars van de vele prijzen te trekken. Dubbelzinnigheid ten voeten uit, die avond. Mannengrappen, love it.

Na het bekendmaken en uitdelen van zo'n 25 prijzen - gaande van DVD's en duikinitiaties tot een heus touwenparcours en kaartjes voor de volgende Men at the Movies - is het geduld van de mannen lang genoeg op de proef gesteld. The Expendables 2 staat op het programma, en de superhelden in het publiek zijn er klaar voor. Steek hem maar omhoog, heren!

Tot de volgende keer...

Bikram Yoga

Hipper dan hip staan zweten. Het klinkt vreemd, en het gaat wel degelijk over zweten én sporten, maar het bestaat. De nieuwste sporthype heet Bikram Yoga.

First things first... Bikram Yoga is een vorm van yoga, maar in een ruimte van - slik - om en bij de 40 graden. En slik nog maar een keer, want de les duurt 90 minuten, bij een luchtvochtigheid van 50%. Geen lachertje.

De eerste keer dat ik - samen met tijdelijke roomie Lara - richting Bikram Yoga Antwerp trek, heb ik toch last van knikkende knieën. De onheilspellende verhalen die mij de dagen op voorhand bereikt hebben voorspellen niet veel goeds: van zweten als een rund, tot misselijk worden en flauwvallen tijdens de les. Gelukkig wegen de positieve vooruitzichten op tegen de akelige anekdotes van mede-modellen en andere gezonde vriendinnen.

De eerste keer dus. Afzien. Zweten. Sterven. Nog nooit was een eerste keer zo intensief als dit. Ik werk mezelf door de work-out van 26 poses en 2 ademhalingsoefeningen alsof ik me op een andere planeet bevind. Mijn lichaam doet pijn, ik vergeet te ademen - thank god voor de woorden "keep breathing normal", of ik was simpelweg gestopt - en tel af naar het einde van de les. Alleen is er nergens een klok te bespeuren, en niemand draagt een horloge om stiekem op te gluren hoe lang deze lijdensweg nog zal duren. Ik ben veel gewoon, maar tijdens de eerste les kan ik me vooral terugvinden in de Dead Body Pose, ofwel "Savasana".

Aan het einde van de les is mijn hoofd leeg en mijn ledematen uitgeput en uitgerekt. Na een douche en een wandeling naar huis, voelt mijn huid zachter dan ooit. Aangenaam effect. De volgende dag doet alles pijn en gun ik mezelf een avondje platte rust.

Ik ben een doorzetter en - ik geef toe - nieuwsgierig aangelegd. Ik vraag me vurig af of het een volgende keer beter zou gaan. Twee dagen na de eerste work-out from hell keer ik dus terug naar de Bikram Yoga-zaal. Samen met een tiental andere die hards werk ik mezelf - binnen de 5 minuten, ugh - in het zweet. Ik merk dat mijn lichaam soepeler is geworden en gebruik elk spiertje in mijn lijf. Een waanzinnig gevoel. Na de tweede les - alles gaat al stukken beter! - besluit ik de volgende dag meteen opnieuw te gaan. En na een deugddoend weekend mis ik als het ware de volledige stretching van mijn lichaam. Na de les drinkt ik steevast twee brikjes kokoswater om mezelf optimaal te hydrateren en de electrolyten in mijn lichaam weer aan te vullen. Aangezien ik elke keer zowat de helft van mijn lichaamsgewicht uit mijn handdoek en sportoutfitje kan wringen, is dat geen overbodige luxe.

Sport werkt verslavend, en doet naar meer verlangen. Bikram Yoga is one of those things I love to hate. Het is eerlijk waar de zwaarste, maar ook de beste work-out die ik al ooit gedaan heb. Extreem, uitdagend en rustgevend. Alles in één. Bikram Yoga is zonder twijfel het proberen waard, als je niet van opgeven houdt.

Catwalkles

Een groep van 20 meisjes. Stuk voor stuk gekozen uit een veel grotere groep meisjes. De kersen op de taart. Vol fris enthousiasme en een levendige kijk op de zeer nabije toekomst - ZOMER!! - stromen de meisjes toe. De TVL crew heeft nog 2 maanden de tijd om deze meisjes in klassevolle, interessante en liefst tweetalige dames om te toveren.

Voor mij staan de finalisten van Miss Limburg 2012. Naast mediatraining, presentatietechnieken, en nog een heleboel spannende workshops in petto kregen de Miss Limburgjes op een zonnige zaterdag een workshop "Defileren en Fotoshoot". Van mij.

Zelf heb ik nooit catwalklessen gevolgd. Ik heb het geleerd met vallen en opstaan. Letterlijk, soms. Moeilijke schoenen, te lange jurken, slechte belichting, te gladde ondergrond, ... Er zijn heel wat manieren om de catwalk van wel iéts te dichtbij te zien.

Ik vond de workshop geven dus een boeiende uitdaging. Urenlang heb ik Youtube-filmpjes van catwalk coaches van all over the world bekeken, alles genoteerd dat mij handig leek, en mezelf vooral afgevraagd: "wat ga ik vertellen en doen waar ik die meisjes écht mee verder help?!".

Uiteindelijk kwam ik tot een bonte verzameling anekdotes - van witte billen en stringbikini's tot vallen op de catwalk, tot stoute fotografen - en enkele oefenmomenten. De eerste groep ML-finalisten - we begonnen om 10u 's ochtends, quoi - wreef nog de slaap uit de ogen en keek mij ietwat verweesd aan toen ik begon over je lichaam leren kennen op de maat van de muziek. Daar stond ik, mezelf in alle mogelijke poseerbochten te wringen om aan te tonen dat je best thuis voor de spiegel oefent vóor een fotoshoot. Zeker in bikini, en zulke zaken vallen al eens voor bij een missverkiezing.

De tweede groep keek al duidelijk helderder uit de ogen, en danste, gekkebekte en catwalkte hevig mee. Er was duidelijk al een kleine metamorfose zichtbaar tegenover de eerste keer dat ik de meisjes ontmoette. Met de preselectie en de persconferentie in het achterhoofd bereidde ik mij voor op een intensieve oefensessie. Maar wat bleek... De meisjes hadden de voorbije weken niet stilgezeten. De naaldhakjes waren ongetwijfeld al ettelijke keren uit de kast gekomen, de tanden al honderd-en-één keer lieflijk ontbloot, en de lichamen zagen er al een pak strakker en zekerder uit dan de vorige keren.

Nu is het uitkijken naar de finaleshow op 22 september. Ik ga de meisjes nog een keer coachen, en ik kijk daarbij al uit naar het alom gevreesde trappengedeelte. Adem in, adem uit. Billen opspannen, heupen los, schouders recht. En go!

Kokoswater

Kokoswater. Het is als met olijven, oesters en bier: je moet het leren appreciëren.

Mijn eerste kokoswatersmaaksensatie kreeg ik tijdens de Nacht van Exclusief, op 17 maart. Een wonderlijke nacht van modeshows - meteen mijn reden van aanwezigheid -, exquise hapjes - waarna je weliswaar geen intieme gesprekken meer kon voeren, kuch, look overload, kuch - en het spotten van De Opzichtige Jurken Van De Aanwezigen.

Medemodel Vanessa en ik hadden een nachtelijk stulpje in Oostende om ons lekker te buiten te gaan in alle exclusiviteit. En daar hoort kokoswater bij, tegenwoordig.

Over de grote wateren is dit drankje al langer een opkomende hype, die waarschijnlijk - in al zijn puurheid - door zijn weinig zoete smaak, evenveel volgelingen heeft als zeewiershakes. De grootste liefhebbers zijn dan ook modellen, gezondheidsfreaks en sportfanaten. Met andere woorden; kokoswater zal niet het nieuwe Vitamin Water worden, laat staan de nieuwe Coke Zero. Tenzij deze met toegevoegde smaakjes (ananas, peach, ...). Ik ga liever voor de real deal, niet alleen omwille van de speciale smaak - zo hoort de binnenkant van een kokosnoot te proeven - maar ook om de welzijnswerkingen die het kokoswater belooft.

Wetenschappelijk onderzoek toont onder meer aan dat kokoswater aanzienlijk beter hydrateert dan water, en het water in de lichaamscellen trekt. Bovendien versnelt kokoswater het metabolisme en geeft het energie.

Volgens de promotor op De Nacht is Vita Coco - in ons land momenteel enkel verkrijgbaar bij Delhaize - hét ultieme middel tegen een kater, vanwege het hydraterend effect. Omdat mijn huidje heilig is, en ik zo nu en dan ook wel van een stevig drankje hou, ontvang ik Vita Coco met open armen in mijn koelkast. Ideaal voor de day after. Of nog voor het slapengaan.

Linea Raffaelli

Dagen als deze. Overleven op een een yoghurtje en een minimale kom bouillonsoep. Nee, ik ben niet op een streng dieet overgeschakeld, maar ik heb bezoek. Van de buikgriep.

Wat begon als ik-zal-wel-iets-verkeerd-hebben-gegeten eindigde in ik-moet-naar-huis-want-ik-trek-het-niet-meer. En net die dag waadde ik in een honderdtal trouwjurken door de showroom van een bekende trouwjurkenfabrikant in een al even bekend bedevaartsoord. Ik was gelukkig niet te voet gekomen en kon na drie klanten door de bosjes en over de autosnelwegen naar huis tsjeezen. Iedereen kan zich de helse hersenspinsels van iemand met een rommelende maag in een maagdelijk wit kleed voorstellen…

Trouwjurken. De droom van iedere vrouw. Liefst wit, met kant, glinsters, pailletten, hoepelrokken, veel te veel stof, en zonder twijfel: met hoog prinsessengehalte. Dat is toch mijn idee van de perfecte jurk voor één dag. Een showroom doen waarbij je de pareltjes van de nieuwste trouwcollectie kan uitproberen spreekt tot de verbeelding. Nog meer dan het passen van jurkjes, broeken en topjes van alle mogelijke dure merken. Een beetje sparen, en iedereen kan zich een – ik zeg maar wat – Pinko top aanschaffen, of zich in een lange Cavalli jurk hijsen. Maar een trouwjurk, dat is een kwestie van geluk.

Trouwen doe je altijd met twee. Iemand moet al op zijn knieën gaan voor jou, en dat gebeurt niet zomaar. De aanschaf van een jurk voor de dag van je leven, lijkt mij dan ook – op zijn minst – moeilijk. Ik houd al jaren de vormen, snitten, versieringen en lengtes van deze specifieke jurken in de gaten, maar zou nog steeds niet weten wat precies ik zou willen dragen. Na een dag showroomen is één ding alvast duidelijk: een zware jurk belooft een zware dag.

Gelukkig kan ik nog eventjes de kat uit de boom kijken, want ik ben nog allesbehalve verloofd of wachtende op een knietje. Laat mij nog maar even van mijn onbezonnen jaren genieten. Eerst die vervelende buikgriep nog verdrijven. 

Shop straight from the Catwalk

Shop Straight From The Catwalk. De naam van dit evenement spreekt voor zich. Met de samenwerking van Jackie Lee – een jonge onderneming die interactieve modeshows in elkaar bokst – kreeg de stockverkoop van Haute Fashion net dat ietsje meer.

Acht modellen – waaronder ik – showden op donderdag 3 mei alle stuks van Seven Jeans, Patrizia Pepe, Miss Sixty e.a. die die avond te koop waren aan regelrechte bodem/groothandelprijzen. De genodigden konden al tijdens de show hun kloppend shophartje ophalen met speciaal ontworpen tablets.De favorietjes van de aanwezige fashionista’s verdwenen alvast in het virtuele winkelmandje, en na de show kon de pret pas echt beginnen.

 

Zodra de modellen van de catwalk verdwenen kwamen de – soms overvolle – winkelmandjes tot leven en werd de catwalk pas- en keurterrein voor de modeliefhebbende vrouw. Met een glaasje bubbels binnen handbereik vlogen de kleren over de toonbank. Seven For All Mankind voor 90 euro? Hebben hebben hebben! 

On the catwalk

Mijn nieuwe aanwinsten van de avond...

Leather look jeans

Crackled grey jeans

Patrizia Pepe

De rustige weken zijn ingezet. Na "het seizoen" valt in model life alles een beetje stil tot het volgend seizoen zijn intrede doet. What the hell am I talking about? Wel, modellen leven van periode tot periode. Winter, zomer, lente, herfst, en alles daartussen. In de koudste en warmste maanden is er het meest werk: showrooms breken uit hun voegen van nieuwe collecties-voor-over-twee-seizoenen-in-de-winkels, winkels showen hun nieuwe collectie tijdens koopavonden en zondagsopeningen, shows, shoots, ... Ik zit dus nu te bekomen van een wervelende periode kleren-aan-en-uit-trekken in recordtempo.


Dit seizoen heb ik showroom gedaan voor Patrizia Pepe. Loved it! Patrizia heeft het allemaal. Stoer en vrouwelijk, leer en pailletten, kort en lang, skinny en boyfriend. In een oud herenhuis in de meest beruchte buurt van Brussel, toonde ik wekenlang de must-haves voor volgende winter.


Hoewel het hard werken was, voelde ik mij zó ongelofelijk thuis in dit huis vol vrouwen. De enige man in het gezelschap (ineens ook de vertegenwoordiger van de mannencollectie) verraste ons een keer met een Thaise rijsttafel in het midden van de showroom. Andere dagen gingen we samen naar de Delhaize, maakten we übergezonde slaatjes, of bestelden we Belgische kost bij de traiteur. Met z'n allen aan de tafel waar even later voor grote bedragen kledij zou besteld worden. Op mijn verjaardag fleurde ik de middag op met een flesje Veuve Clicquot, waarna ik verrast werd met een gigantische bos bloemen. Liefdesperikelen, modeblunders, de-hypes-van-2012, de beste feestjes die week, mannenroddels, fileleed, how-to-cut-a-pineapple, de jaren '90 op de radio, rare klanten, ... Alles werd uitvoerig besproken onder de zeven vrouwen.


Door weer en wind trok ik elke dag richting Anderlecht om het beste van mezelf te geven. Na afloop bleef ik achter met een warm hart, een kapotte auto (parkeren is niet mijn beste kant), een ontstoken voet (ja, modellen hebben het zwaar te verduren soms), en héél veel kleding desires. Laat de stockverkoop maar komen! 

ELLE Party // Room Service // Magic

Champaign showers. 

De zomer is al vroeg begonnen dit jaar met een letterlijk spetterend feestje van ELLE Magazine, in Magic te Antwerpen. Samen met Lara Switten, mijn model soulmate, deed ik in opdracht van ELLE een live shooting tijdens het exclusieve gedeelte van de avond. Lights on, camera rolling. Action. 

Na een complete metamorfose van hair & make-up (Lyza Michiels & MAC), een kledingwissel van wintertenue naar Marlies D.-lingeriesetje, en een paar glazen champagne ben ik klaar voor deze very special shooting. Braaf als we zijn beginnen Lara en ik met de gebruikelijke beauty-achtige, kijk-eens-hoe-leuk-we-hier-op-bed-liggen poses. Jawel, er is zelfs een perfect opgemaakt bed voorzien in het midden van de geïmproviseerde fotostudio. Al snel geraken we helemaal in onze rol, en bij het tweede outfitje van de avond is het hek helemaal van de dam. 

Vleeskleurig ondergoed. Iek. Toch? Geef ons een paar flessen champagne en een zak confetti en zo'n saai "werksetje" krijgt meteen al meer allure. Lara krijgt de opdracht met champagne in het rond te spuiten. Liefst in mijn richting, en niet in die van de fotograaf. Fun! Drie flessen en een family pack confetti later, zie ik eruit als een plakkende carnavalsganger met net iets te weinig kleren aan. Of zo voel ik mij toch. Tijd om af te ronden, en om mij terug te trekken in het feestgedruis. 

Een snelle change de décor (Little Black Dress - achteraf bekeken lichtjes underdressed tussen al die ELLE fashionista's), en Lara en ik zijn READY TO GO. We drinken nog een paar coupekes, dansen in een uur tijd de sterren van de Magic hemel, en vertrekken dan naar huis met een fantastische ELLE goodie bag: Bobbi Brown lipglossjes, Wella haarproducten, gezichtscrèmes, nagellakjes, ... We love goodie bags!! 

De volgende ochtend vind ik een verdwaald stuk confetti op mijn rechterbovenbeen en mijn nog doorweekt Marlies Dekkers beha'tje in de badkamer. Al wie denkt dat champagne geen vlekken maakt... Think again!

Foto's: Matthias Maselis

Lenny Leleu SS2012

Waar Milaan één groot feestparadijs bleek, lijkt België mij steeds meer te veranderen in een rasecht werkpaardje. De voorbije maanden racete ik van opdracht naar opdracht; Brussel-Gent-Hasselt-Antwerpen-... Thank God for Q Music in the morning! Tussendoor ga ik nog steeds gewichtjes heffen in de fitness. No pain no gain, toch?


Een tijdje geleden bevond ik mij in een studio in the middle of nowhere voor de Spring-Summer campaign 2012 van Lenny Leleu. Een sterk opkomend badpakkenontwerpster, that is. En laat bikini's nu net helemaal mijn stokpaardje zijn. Ik zwem enorm graag, en ben dan ook fan van alle soorten badpak-achtigen; lingerie inclusief. Ik geef grif toe dat ik meer setjes die-nooit-zichtbaar-zullen-zijn-voor-de-buitenwereld bezit, dan pakweg schoenen. Veel vrouwen verklaren mij voor gek, en gaan liever voor makkelijk ondergoed. Anderen daarentegen zullen mijn fascinatie begrijpen, en vallen ook in katzwijm bij het betreden van één van de utopische Victoria's Secret winkels in de US. Maar goed, ik dwaal af.


Lenny Leleu vroeg mij dus om haar campagne 2012 te komen opfleuren. Sure! Ik ben er zeker van dat er aan mij een professioneel slangenmens verloren is gegaan. Als kind wurmde ik mij al in de vreemdste bochten - ik ben zo zelfs ter wereld gekomen, hoera! - en die lenigheid heb ik gelukkig behouden. Komt van pas in de meest uiteenlopende situaties. 


Eenmaal voor de lens, wrong ik me So You Think You Can Dance-gewijs in een breakdance-achtige pose. Terwijl het bloed naar mijn hoofd stroomde, trachtte ik mijn "sterke blik" aan te houden en mijn lichaam op een zo soepel mogelijke manier te strekken. Enkele pogingen later stond ik met beide benen weer op de grond. Het knip- en plakwerk van de fotograaf kan beginnen!


Hieronder enkele backstage foto's...

En het finaal campagnebeeld...