Vakantie!

Na twee weken van pure ontspanning is het binnenkort weer werken geblazen. Mijn vakantie begon met een weekendje Milaan-met-de-meisjes. Ik trok met twee vriendinnen terug naar de stad waar ik zo'n zes weken heb gewoond, gewerkt en - ja, oke - gefeest. Het werden drie zonnige, prettige winkel/sightseeingdagen aangevuld met losbandige feestjes - what else. De solden begonnen bovendien, wat mij een aantal koopjes en een probleem met mijn handbagage opleverde - die zat immers al vol toen ik vertrok uit België. Een tip voor andere vrouwen met een klein gat in de hand tijdens de solden in het buitenland: vermijd de aankoop van schoenen, je kan namelijk maar één paar aantrekken. Ik stapte wel het vliegtuig in met 4 t-shirtjes aan, een jurk, een hemd en een leren jasje. Warm: check. Belachelijk: check. Alles in één stuk handbagage: check. 

Vervolgens maakte ik mij klaar voor een ultraroadtrip met mijn Superman. Tijdens mijn verblijf in Milaan besefte ik dat ik nog zo goed als niets van Italië had gezien. Tijd voor een tochtje langs de bekendste en minder bekende Italiaanse steden! Booking.com stuurde mij in drie dagen tijd twintig-of-wat mailtjes en de reis was gepland. Er werd nog wat gewisseld van auto's binnen de familie - hoe veilig en milieu/portemonneevriendelijk kan een auto zijn? - en tassen werden volgepropt.

Doordat ik de voorbije maanden haast elke week met enkel handbagage op het vliegtuig sprong, weet ik precies wat mee te nemen en wat thuis te laten. Omdat we nu met de auto gingen kon dit keer wel mijn waterpistool mee - om vriendje te overvallen met mijn watergevechtkunsten - en sleurde ik wat hoge hakken en één paar sandalen mee. Deze laatsten begaven het volledig doorheen de reis, wat resulteerde in losse stukken gesp en afhangende zooltjes. Dat heb ik nu altijd - tot grote ergernis van mijn Superman, de held, en tevens beste schoenmaker van Hasselt. Ik word altijd tot over mijn oren verliefd op mijn schoenen, sandalen of iets daartussen en weiger ze te laten herstellen tot ze nog in stukken aaneen hangen. Ondanks dat Italië bekend staat om zijn mode en schoenen, vond ik geen nieuw paar. Zo kieskeurig ben ik dan weer wel.

Om drie uur 's nachts vertrokken we richting Pisa. Met de auto, en een zelfgemaakte minipicknick, zoals dat hoort bij een roadtrip. Op de tonen van onze inmiddels letterlijk grijsgedraaide roadtrip CD's - Partyrockers in the house toniiiiiigggghhhttt - vlogen prachtige Zwitserse en Italiaanse landschappen aan ons voorbij. Voor we het wisten - ahum, veertien uur later - stonden we voor de deur van onze eerste Bed&Breakfast. Onderweg naar Italië beslisten we toch maar niet naar Napoli te gaan - onze bedoelde derde bestemming. Ik hoorde vlak voor vertrek wat rare verhalen over de stad en volgens Rough Guides dien je daar wettelijk tien jaar een rijbewijs te hebben om er te mogen rondrijden. Gevaarlijk, quoi?

On the way passeerden we de scheve toren van Pisa, het Colosseum in Rome, een paar mondaine stranden, een handvol prachtige havens en heel wat toeristen. De pizza's waren geweldig, de cappuccino's rijkelijk, en dan zwijg ik nog over mijn nieuwe grote liefde buffelmozzarella. What a shame, die viezige plastic mozzarella in supermarktpakjes! Om het even duidelijk te stellen: we reden van Noord-Italië naar toch wel een stuk zuiderser in Sorrento en in stukjes weer terug. Het was een fantastische trip, ongezien, onevenaarbaar en waarschijnlijk once in a lifetime. En volgende week... Back to modelling!

Sapph on the beach

Het is al het derde jaar op rij dat ik op het strand in Knokke verwacht wordt voor een vurige show van bikinimerk Sapph. Net als de voorbije jaren voorspelt Frank op voorhand niet veel goeds en worden we op de dijk verwelkomd door een stevige vlaag wind die zelfs de beste wet look buiten de lijntjes doet kleuren. Omdat verkleumde modellen met blauwe knieën en klappertanden geen zicht zijn is het tijd voor plan B.

Erik van Sapph komt mij tegemoet gelopen met de boodschap dat de show dit jaar niet in de Blue Marlin Beach Club doorgaat, maar in de recent geopende Blue Marlin Café-Lounge. Dat klinkt als muziek in mijn oren. Bij de gedachte aan een knusse inside strandbar gaan mijn armhaartjes prompt weer liggen. Ik was iets te voorbarig, merk ik algauw. In de loungebar is inderdaad beschutting, voor het geval de hemelpoorten wijd open gaan, maar de show gaat zonder twijfel buiten door. Gelukkig zijn er windschermen die ervoor zorgen dat wij vederlichte modellen niet van de catwalk worden geblazen.

Na een uitgebreide make-over - hair, make-up, nagellakjes in snoepkleurtjes - zijn we er helemaal klaar voor. Als vaste Sapph-modellen weten we wat ons te doen staat. Dit keer komen er geen paardenhelmpjes en zweepjes aan te pas, maar de collectie laat zoals altijd net genoeg aan de verbeelding over. Als bronstige deernes schrijden we over de geïmproviseerde catwalk - een typisch strandweggetje gemaakt uit witte latjes. Thank god voor de sleehak, getuige de vele valpartijen en omgeslagen enkels van twee jaar geleden.

Na een eerste geslaagde show is het lunchtijd. Kwestie van voldoende energie te hebben voor de volgende ronde. Lunchtijd betekent een hapje en vooral een drankje. Laat de roze champagnes en Martini Rosato Royals maar aanrukken! Professioneel als we zijn, drinken we altijd maar net genoeg om een klassiek feestje op de catwalk te bouwen. Op de foto’s die later op Missitems.be verschijnen kan je makkelijk aan mijn ogen zien welke kiekjes de eerste en welke de laatste show zijn genomen. Ik heb de gewoonte meteen dromerige ogen te krijgen bij het eerste slokje alcohol dat mijn lippen raakt.

Sapph is altijd dolle pret in combinatie met hard werken. Acht schaarsgeklede modellen in een duister strandhuisje is misschien wel de ultieme natte droom van menig jongeman, ze negeren - zo zijn mannen nu eenmaal, als ze fantaseren - de minpuntjes van het hele gebeuren. Vleeskleurige strings - iehk!? -, spinnenwebben - dat vindt toch iedereen akelig!? -, en vuile praat - je moest eens weten - zijn niet weg te denken uit het hutje waar we allemaal naarstig het volgende bikinisetje aantrekken. Maar er wordt - zoals steeds - gegoocheld met ex-Miss Belgiës, P Magazine- en Ché modellen, dus ik begrijp de mannelijke bevolking wel. Ik moet zelfs toegeven dat ik soms zelf stil word van al die goddelijke lijven rond mij. Hard werken, the key to succes! 

Omdat we steeds met dezelfde groep zijn, is het altijd lachen geblazen. On- én backstage. Let’s get wet!

Column Het Belang van Limburg

Hierbij mijn zevende en voorlopig laatste column in Het Belang van Limburg. Voorlopig, want zodra ik weer in het buitenland zit heb ik weer genoeg om een stukje krant te vullen. Hou de achterkrant dus zeker in de gaten!