Je trekt je nieuwste zomeroutfit aan, maakt een fris frambozendrankje - met een roze rietje erin, ofcourse - en ploft neer op je zonovergoten terras. Warm. Heet. Wederom, genieten.
Maar omdat het gras altijd groener aan de overkant is, beslis je om je stoute schoenen aan te trekken en een lekker cava'tje buitenshuis te gaan drinken. Héérlijk, zo fladderen van het ene naar het andere terrasje.
Alleen kom je er al snel achter dat die wind toch net iets guurder is dan verwacht. En blijkt dat ene plekje-waar-altijd-zon-is te verbleken naast je zomerse fantasieën erover. Ook het jasje dat je - "ik heb het niet nodig, maar voor de zekerheid" - nog snel meegriste, biedt amper bescherming tegen de bestaande winterse weersomstandigheden.
Verkleumd, dorstig en koppig moet je toegeven dat thuisblijven een betere optie was geweest. Daar waar de zon braaf gevangen zit tussen drie muren. Daar waar je 'putteke winter' in je bikini kan gaan liggen. Daar waar je heen rent en je neervlijt op de zachte warme kussens. Daar waar je, na het aantrekken van muts, twee truien en een deken, een berichtje krijgt van je nichtje: "Heb u juist met Steven zien wandelen. Zo een mooi koppeltje ;)".
Het leven is zo mooi in de vroege lente. En zeker vanop mijn terras.
