Kids Fashion Camp

Afgelopen vrijdag was een feestdag. Maria-Tenhemelopneming, om volledig te zijn. Ik geef toe, ik heb hiervoor ook even moeten spieken. 

Toch was 15 augustus voor mij, zonder meer, een drukke dag. Je kan  "druk" hier wel letterlijk nemen, want ik bracht mijn tijd door tussen 30 modeliefhebbertjes. Net als vorig jaar werd ik door Wakasa ingeschakeld als catwalk coach aan het einde van een week "Kids Fashion Camp". 

De meisjes trippelden maar wat graag rond op mijn veel te grote hoge hakken, poseerden alsof ze nooit iets anders hadden gedaan, en lieten zich gewillig opmaken door de begeleiding. Aan het einde van de dag was er een modeshow gepland, en daarvoor moest natuurlijk hevig geoefend worden. 

Naast het aanleren van de kunst van het op en neer paraderen over een catwalk, voorzag ik ook een zelfverzonnen bordspel waarbij de piepjonge modellen in spé hun modegevoeligheid konden bijspijkeren. Sommige quizvragen ("noem drie dieren waarvan bonten jassen worden gemaakt") konden met behulp van de hele groep opgelost worden, andere waren dan weer net iets te hoog gegrepen voor deze 6-tot-11-jarigen. De extra opdrachtjes (denk: lippenstift, snorrenstickers en take-away coffee mugs) vielen meteen in de smaak. 

Zodra de meisjes hun eigen ontworpen creaties aan hadden getrokken, was het moment van de waarheid aangebroken. Na enkele generale repetities stonden de zenuwachtige fashionista's klaar voor de eerste show van hun leven. Er werd nog duchtig ge-"ik durref nieeeet!", maar uiteindelijk stoven ze allemaal de catwalk op. Music on, spots on, and go!

Franjes

Ik hou van franjes. Heel veel zwierige slierten maken mij gewoonweg gelukkig. Al van kindsbeen af kon je mij blij maken met een kledingstuk waarin iemand serieus met de schaar tekeer was gegaan. Ik zie me nu nog ronddartelen in het gele indianenjurkje van mijn voorkeur. Mocht enkel gedragen worden op vakanties, en liefst dan als slaapkleed. Ik haalde het stiekem vaker uit de kast en trok het 's weekends aan vóor er geluiden kwamen uit de slaapkamer naast de mijne. 

Nu nog kan ik ontzettend genieten van het kletterende geluid van mijn zwarte leren Maje handtas waaraan minstens 100 losse slingers klapperend hun weg vinden naar mijn benen. Ik glimlach wanneer mijn top met duizenden dunne koordjes - zoals die van een deur die flirterig is afgeschermd met kleurige linten, maar waardoor je toch een glimp kan opvangen van wat er zich daarachter afspeelt - wordt bevangen door een windvlaag. De chronologische beweging ervan, bij het voorover buigen en het losmaken van zomerse sandalen. 

Franjes zijn als een beest dat je moet temmen, maar dat toch zijn eigen stille leven leidt naast je. Ik heb graag gezelschap, maar ik ben ook graag alleen. Franjes dansen mee het leven in, dat wist ik al van kleins af aan.