donderdag 3 januari 2013

2013

Mijn eerste blog post van het jaar. Als goede voornemen om weer meer te gaan schrijven over mijn dagdagelijkse modellenbekommernissen, aangevuld met allerlei dingen die vrouwen in het algemeen bezighouden.

Naast mijn passie voor het schrijven opnieuw aan te wakkeren, staan er nog enkele zogenaamde goede voornemens op het lijstje van het nieuwe jaar. Een avondritueeltje buikspieroefeningen inlassen bijvoorbeeld, bewuster omgaan met (afhaal/gezonde/comfort/eender welke) voeding, drie nieuwe bikini's kopen (nadat mijn vorige verzameling afgelopen zomer achterbleef in Turkije), die eeuwige twee kilo teveel onder controle krijgen (wetenschappelijk bewezen. Élke vrouw droomt van net dat halve maatje minder).

Verder wil ik in 2013 gewoon volkomen gelukkig zijn, vaker met vrienden afspreken, en nog vaker het avontuur aangaan - zowel op gebied van reizen (Thailand, iemand?) als op gebied van werk.

De eerste shoot van 2013 is al achter de rug. Mensen vragen mij wel eens wat mijn meest memorabele shoot tot nu toe is geweest. Deze kan makkelijk in de top 10. De shoot voor DMG.

Elf modellen, drie fotografen, een handvol make-up artists, een megagrote studio, en elf roofvogels. Zoveel modellen tegelijk op de foto krijgen (waarbij net iedereen goed staat, kijkt en niet knippert) is al niet gemakkelijk, gooi daar nog een zwerm vogels bovenop en je krijgt ongetwijfeld een fijne, georganiseerde chaos.

Weinig mensen zouden het van mij verwachten, maar ik ben een echte bangerik. Grote mond en een klein hartje. Ik zie er meer rock chick uit dan ik ben tegenwoordig, met mijn kort kopje. In werkelijkheid draag ik gewoon heel graag bloemenjurkjes, poppenschoentjes, en ben ik dus bang van grote vogels. Doe mij maar een kleintje!

Nadat iedereen de juiste pose had gevonden, met imaginaire vogel op de arm, was het tijd voor de real deal. Iedereen kreeg een tsjielpje toevertrouwd, de ene al wat groter en akeliger dan de ander. Ik mocht mij ontfermen over een braaf wit uiltje. Het beestje bleef gelukkig de volle dertig minuten stilzitten. Ik was als de dood dat hij zou gaan vliegen. Omdat we allemaal zo'n professionele modellen zijn (hihi), en de vogels deden wat van hen verwacht werd, gebeurden er geen ongevallen.

Voor zover mijn eerste avontuur van het jaar. Op naar het volgende!