Samen donderen mijn nieuwe roommate Neelle en ik door de straten op zoek naar ons appartementje. Wegens mijn gebrek aan oriëntatie, en haar vermoeidheid van 7 uur op de trein, rennen we dezelfde straat heen en weer, tot we een Chinese dame van middelbare leeftijd naar ons zien zwaaien. In alle andere mogelijke situaties zou dit vreemd geweest zijn, maar wij weten meteen: hier is het. De conciërge troont ons mee naar binnen, vertrouwt ons elk een sleutel toe, en duwt ons vervolgens een ouderwets liftje in met drie deurtjes. Voor ik mijn ogen kan uitkijken – Marmeren vloer! Grote planten in de gang! – staat de enkel Italiaans, en waarschijnlijk ook Chinees, sprekende dame achter ons met een berg nog ingepakte handdoeken en een selectie aan beddengoed. Ze staat erop dat we elk onze lievelingskleur kiezen. Niets wordt aan het toeval overgelaten, ik krijg zelfs een bijpassend oranjekleurig placematje om van te eten.
In het appartement is plaats voor zes meisjes. Er zijn drie kamers, waarvan eentje half ingepalmd door Dora uit Hongarije. Verder is er nog een keukentje, een wasmachine en een badkamer. Eén badkamer! Paniek! Binnenkort wonen hier zes meisjes, en zal het vechten worden om de badkamer ‘s ochtends. Al zijn modellen er gewend aan zich om te kleden in het bijzijn van andere mensen, enkele minuten private ochtendhygiëne wordt toch door iedereen op prijs gesteld.
De tweede dag worden mijn roommates en ik verwacht op het agentschap voor een meet- en polaroidmomentje. Ik hijs mezelf in mijn inimini-Victoria’s Secret bikini en geef het beste van mezelf in de "front-profile-back-other profile" foto’s die genomen worden. Met mijn centimeters is alles in orde, dankuwel, ik ben op dit moment uit te drukken in 83-61-90. Davide komt aanfladderen met een lijstje castings en maant ons – vriendelijk maar met Italiaanse kordaatheid – aan te vertrekken richting metrostation. Die avond ontvang ik mijn castings voor de volgende dag: meteen zeven, in alle uithoeken van Milaan. Twee uur later heb ik – temidden van drie verschillende opzichtige uitvouwbare mappen – eindelijk een idee hoe ik overal ga geraken. Al ben ik niet helemaal zeker of dat gaat lukken. In België gebruik ik – behalve de trein af en toe – haast nooit het openbaar vervoer, en hier is het goochelen met metro, bus en tram. Als dat maar goed komt!
In het appartement is plaats voor zes meisjes. Er zijn drie kamers, waarvan eentje half ingepalmd door Dora uit Hongarije. Verder is er nog een keukentje, een wasmachine en een badkamer. Eén badkamer! Paniek! Binnenkort wonen hier zes meisjes, en zal het vechten worden om de badkamer ‘s ochtends. Al zijn modellen er gewend aan zich om te kleden in het bijzijn van andere mensen, enkele minuten private ochtendhygiëne wordt toch door iedereen op prijs gesteld.
De tweede dag worden mijn roommates en ik verwacht op het agentschap voor een meet- en polaroidmomentje. Ik hijs mezelf in mijn inimini-Victoria’s Secret bikini en geef het beste van mezelf in de "front-profile-back-other profile" foto’s die genomen worden. Met mijn centimeters is alles in orde, dankuwel, ik ben op dit moment uit te drukken in 83-61-90. Davide komt aanfladderen met een lijstje castings en maant ons – vriendelijk maar met Italiaanse kordaatheid – aan te vertrekken richting metrostation. Die avond ontvang ik mijn castings voor de volgende dag: meteen zeven, in alle uithoeken van Milaan. Twee uur later heb ik – temidden van drie verschillende opzichtige uitvouwbare mappen – eindelijk een idee hoe ik overal ga geraken. Al ben ik niet helemaal zeker of dat gaat lukken. In België gebruik ik – behalve de trein af en toe – haast nooit het openbaar vervoer, en hier is het goochelen met metro, bus en tram. Als dat maar goed komt!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten