La piscine à Paris

Tijdens mijn verblijf in Parijs ontdek ik stukje bij beetje wat ik het meest mis als ik van huis ben. Op vlak van eten is dat niet veel. Een goed pak Belgische frieten met mayonaise gaat er bij mij niet in - nooit gelust - dus de drang om Belgische frituurtjes te spotten heb ik niet. Ik vind voldoende vervanging en aanvulling aan gezonde voeding in Parijs, wat maakt dat ik mijn uitgekiende hoe-hou-ik-mijn-lijf-in-de-juiste-maten levensstijl makkelijk kan aanhouden. Ik kan me - thank god - goed van de croissantjes houden.

Nee, de dingen die ik in Parijs mis zijn mijn Superman (lovelovelove), mijn vriendinnen (om diepgaande gesprekken mee te houden en, vooral, nachtjes mee uit te gaan) en het zwembad in Hasselt. Voor veel mensen is dit onbegrijpelijk. Zwemmen. In putje winter. Ik ken véél mensen die griezelend en schouderophalend reageren bij de woorden "Ik ga even zwemmen". Vrouwen die niet houden van natte klevende haren, mannen die het zwemgen niet hebben meegekregen en dat ten alle koste verborgen willen houden. Mij niet gezien, ik huppel elk seizoen minstens 2 keer per week even vrolijk richting zwembad voor een dik halfuur stevig doorzwemmen. In Parijs mis ik dus... Het zwembad.

Een zoektocht door Google leert mij dat er in Parijs maar liefst 38 (openbare) zwembaden ter beschikking staan om mijn sportieve lusten op te botvieren. Kwestie van kiezen dus. Omdat het al donker is, ga ik voor Piscine Suzanne Berlioux, zij is immers gelegen in de uitgestrekte metrohallen van  - jawel - Les Halles (aka winkelcentrum). Voorbij een resem kledingwinkels, Starbucks, verse sapjes en smoothies vind ik het zwembad. De chloorlucht komt mij al tegemoet waaien en voor ik het weet sta ik te douchen in een strikt gescheiden (man-vrouw) openbare douche die uitkijkt op het zwembad. Het nut hiervan ontgaat mij volledig, aangezien iederen inkijk heeft op de douches en iedereen uiteindelijk toch in hetzelfde zwembad plonst. Het principe van voedsel netjes scheiden waar het in de maag toch weer samenkomt.

Ik verlies mij even in mijn gedachten tot ik plots een bord zie staan: "OBLIGATOIRE: BONNET DE BAIN". Met een zeer duidelijke tekening bij van een zwemmertje mét badmuts op het hoofd. Ieh, hier had ik niet op gerekend. De enige badmuts in mijn bezit dateert van toen ik nog aan competitiezwemmen deed - daar heb ik dus mijn 'brede' schouders van - en zou hoogstwaarschijnlijk stante pede ontbinden bij aanraking met water. Alors, ik heb er geen. Uit ervaring weet ik dat redders lieve en behulpzame mensen zijn (ik stond drie zomers geleden zelf als redder langs het zwembad), dus waag ik bij hen mijn kans. "Euh excusez-moi, je n'ai pas un bonnet de bain...". De hoop dat ze mij gingen laten zwemmen zónder dit superoncomfortabele ding neemt snel weg wanneer ze een brandweerautorode badmuts tevoorschijn toveren. Dat ik hem wel moet terugbrengen na het zwemmen. Euh ja, liefst. Bon, ik ben al blij dat ik mag zwemmen met mijn gewoon Belgisch badpak, want naar het schijnt zijn daar ook specificaties over. Ik vraag mij af of in dit zwembad ook - zoals in Antwerpen - aparte uurtjes zijn afgehuurd voor moslima's met badpakken-van-veel-meer-stof-dan-de-mijne.

Het is drukdrukdruk in het zwembad, dus ik trek snel de voorafgeplande baantjes en haast mij maar weer naar huis. Onderweg naar de metro - ondergronds, opnieuw langs de winkeltjes en Starbucks en verse fruitsapjes - word ik lastiggevallen door een (dronken?) man. Of ik naar de cinema ga. Of ik Frans spreek. Of ik een Amerikaanse ben. Of ik altijd mensen zo negeer. Als ze een stinkende adem in mijn gezicht blazen, ja, dan negeer ik altijd mensen op die manier. Ik zet mijn iPod aan en bij de tonen van "Take it off" neem ik de metro richting eindstation. In mijn achterhoofd hoor ik mijn kapper zeggen dat ik conditionner moet gebruiken na het zwemmen, maar ik val uitgeput in slaap op bed. Castings + sporten = een vermoeiende combinatie.