De eerste dag in Parijs was hectisch, een beetje raar ook. Mijn roommates waren niet vriendelijk, eentje zelfs ronduit bitchy. Ik had keuze uit verschillende slaapkamers en nam mijn intrek in de geïmproviseerde eenpersoonskamer zonder deur en dak. Mijn grote kleerkast (joehoe, I like!) zorgt voor een beetje privacy en ik heb handige inkijk op de trap schuinboven me. De eerste nacht ga ik vermoeid van alle indrukken vroeg slapen.
De volgende dag is meteen een hele beproeving: ik moet met de metro op 3 verschillende plaatsen geraken, op tijd dan nog wel. Kleine anekdote: ik ben héél slecht met openbaar vervoer, ook in België. Zo heb ik eens 3 uur getreind tussen een klein dorpje in Antwerpen en Hasselt. Of dat was toch mijn bedoelde eindbestemming. Uiteindelijk is mijn Superman mij moeten komen halen in Aarschot omdat ik de laatste trein gemist had. Zo was ik dan ook heel blij toen ik in februari mijn rijbewijs behaalde. Lang leve de gps!
Maar Parijs doe je nu eenmaal met het openbaar vervoer, dus brak ik mijn hoofd over de ingewikkelde structuur van de plaatselijke metrolijnen. Het cliché van de onvriendelijke Parijzenaar wil ik dan ook meteen ontkrachten; ik kreeg veel hulp angeboden en raakte op de twee eerste locaties (testshoot net buiten Parijs en het modellenbureau) mooi op tijd.
De laatste locatie (casting 1) was weer buiten Parijs dus ik nam de RER (trein). Ik neem hem netjes richting luchthaven - so far so good - en passeer de halte waar ik wil uitstappen. Maar de trein stopt niet. Hij rijdt door tot bijna aan de luchthaven! WHAAAAT?!
Ik sprint naar de overkant van het station en neem de trein weer terug. Gelukkig stopt-ie nu wél aan elke aangegeven halte. Ik loop mij de benen uit het lijf en kom schijnbaar kalm en rustig - snel schoenen wisselen! - nét op tijd aan op de casting. Een paar pola's later kan ik weer terug naar mijn appartementje. My feet are killing me en mijn lichaam eist dat ik stop met lopen. Ik vind de weg niet meteen naar mijn verblijfplaats en beland in Starbucks waar ik geniet van de rust en mijn cappuccino met een extra shot espresso. Na deze ultieme energiestop vind ik het niet erg dat ik nog anderhalf uur in de schemerdonker ronddrentel op zoek naar mijn appartement. AAAHH, éindelijk thuis. En ja... Het voelt echt al een beetje als thuis.
Koffiepauze tijdens shoot
Geen opmerkingen:
Een reactie posten