Ik hou van franjes. Heel veel zwierige slierten maken mij gewoonweg gelukkig. Al van kindsbeen af kon je mij blij maken met een kledingstuk waarin iemand serieus met de schaar tekeer was gegaan. Ik zie me nu nog ronddartelen in het gele indianenjurkje van mijn voorkeur. Mocht enkel gedragen worden op vakanties, en liefst dan als slaapkleed. Ik haalde het stiekem vaker uit de kast en trok het 's weekends aan vóor er geluiden kwamen uit de slaapkamer naast de mijne.
Nu nog kan ik ontzettend genieten van het kletterende geluid van mijn zwarte leren Maje handtas waaraan minstens 100 losse slingers klapperend hun weg vinden naar mijn benen. Ik glimlach wanneer mijn top met duizenden dunne koordjes - zoals die van een deur die flirterig is afgeschermd met kleurige linten, maar waardoor je toch een glimp kan opvangen van wat er zich daarachter afspeelt - wordt bevangen door een windvlaag. De chronologische beweging ervan, bij het voorover buigen en het losmaken van zomerse sandalen.
Franjes zijn als een beest dat je moet temmen, maar dat toch zijn eigen stille leven leidt naast je. Ik heb graag gezelschap, maar ik ben ook graag alleen. Franjes dansen mee het leven in, dat wist ik al van kleins af aan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten