Gewoonlijk arriveer ik een kwartier eerder op de showroom dan dat de klant er verwacht wordt. Zodra deze zijn intrede doet, sluiten mijn collega en ik de deur van onze omkleedhut. Het is hier blijkbaar not done om de modellen in gewone leefplunje te zien rondlopen. Tot mijn grote blijdschap liggen er enkele Nederlandstalige tijdschriften in de verkleedruimte (Jackie - the baby issue - en Weekend - ja, we weten intussen dat Kate en William gaan trouwen! Ik weet er inmiddels alles over. Alsook over zwangerschapskwalen, aambeien, inknippen en andere dingen die ik echt niet wilde weten over bevallingen. My time will come).
Bon, die magazines komen heel goed van pas tijdens het wachten. En dat gebeurt overvloedig tijdens showroom. De klant arriveert, krijgt een koffietje of iets fris (tip: opteer in Parijs steeds voor fris, de koffie is doorgaans slechts een shot, en die prefereer ik persoonlijk alleen in de vorm van alcohol), kijkt in de kledingrekken, hangt opzij wat hij leuk vindt, en vervolgens trek ik de uitverkorenen aan. Handig! Toch zijn er mensen die géén gebruik wensen te maken van mijn vriendelijk aangeboden diensten. Gisteren keurde de klant de kleren enkel op het zicht, niet op mijn lijf, wat anderhalf uur later resulteerde in twee verveelde modellen in de model cabin. Andere showroombezoekers willen dan weer élke jeans zien, liefst elke keer gecombineerd met een ander truitje en bijpassend jasje. Gelukkig is er maar één paar schoenen per model, of de mogelijkheden werden nog goter.
Er zijn echter twee grote pluspunten aan mijn werk bij Dsquared². Het eerste is dat op de hoek de salad/pasta bar Go Freshly gevestigd is en ik daar rechtstreeks kan afspreken met mijn roommate Molly na de job. Of als ik eens te vroeg kom, gebeurt niet zo vaak hoor, no worries, kan ik er steeds terecht voor een lichte maaltijd/vers yoghurtje/drankje. Het plekje doet me een beetje denken aan mijn place to be op zaterdagen (en andere doordeweekse geen-zin-in-koken-en-wel-in-soep dagen): Mista Mista! in Hasselt (http://www.mista-mista.be/). Altijd gezellig, basic modern, lekker, niet duur en vriendelijke mensen. Ik voel me er thuis, zowel in Parijs, als op dat plekje in Hasselt. Een pluspunt dus voor de locatie van mijn showroombaantje.
Maar ook mijn collega's verdienen een duimpje omhoog. Of toch de übergay vertegenwoordiger van Dsquared². Zalig. Hij vertelt openlijk - in het Frans, anders was het wellicht nog leuker - over zijn seksuele escapades, rassenvoorkeur, feestjes-gone-wrong en ... handtassen. Na 5 minuten had ik door dat deze - weliswaar vrouwelijkere - man meer over de nieuwe collectie van Marc Jacobs-tassen wist dan ik. Ik ben nu eenmaal niet zo geïnteresseerd in handtassen. Soms, ja. Ik moet er gewoon eentje hebben en die gaat dan jaren mee. Lekker makkelijk.
Zo ook met schoenen, tot grote ergernis van mijn Superman die als een ware held de kapotte lievelingsschoentjes van menig vrouw en man hersteld, maar met lede ogen moet toezien dat ik nog liever een gat ter hoogte van mijn dikke teen doorgroei dan dat ik mijn schatjes een dag moeten missen. De Dsquared² vertegenwoordiger wilde maar wát graag wisselen van vriendje bij de woorden "Mon copain, il est cordonnier". Zijn mond viel lichtjes open en vol bewondering bracht hij uit: "Mais AAAOHHH c'est trop sexy, ça". Ja, ik weet het. "Hij heeft getrainde handen", zei ik er nog bij, en mijn gesprekspartner zwijmelde weg bij zoveel algehele perfectheid. Morgen gaan we samen uit. Mooi, zo'n tweede voordeel aan mijn werk. Ik weet nu bovendien in perfect Frans hoe de nieuwe handtassenlijn van MJ eruit ziet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten