Marrakech Fashion Days THE END

De voorbije dagen waren een ware beproeving, een uitdaging, een ontdekking. Ik verdwaalde in mijn eigen gedachten tijdens het eindeloze wachten op "iets". Wachten op fittings, op eten, op de auto die ons naar het hotel brengt. Steeds in de rookwalmen van de kettingrokende Marokkaanse modellen. Bizar, om in een land te komen waar iedereen gewoon binnen rookt, zonder enige verwittiging, asjes netjes op de vloer. In de lobby van Le Mamounia (het hotel waar de Fashion Day shows doorgaan), maar ook in de kleine ruimte waar de kappers onze haren in alle mogelijke bochten proberen te wringen, en in de bus. Beetje verveeld, pas de problème, steek een sigaretje op!

Ik liep elke dag voor minstens 4 designers. Hoofddoeken, sjaaltjes, kaftans, babouches (Marokkaanse sloefen), glitterjurken en modernere (of moet ik zeggen "Westerse") outfits vlogen over de catwalk. Vrijdag was de laatste dag van de Marrakech Fashion Day en daar was ik - en ik hou mij in - héél blij om. Tijdens mijn studie Public Relations organiseerde ik als eindproject het Festival van de Bedrijfsfilm. Een ervaring als geen ander, ik weet perfect wat het inhoudt om een event te organiseren. Ik vrees echter dat de organisatoren van deze situatie de basisregels niet helemaal onder de knie hadden. Ik denk - wat zeg ik - ik WEET dat ik met mijn festivalgroepje dit hele gebeuren veel beter zouden georganiseerd hebben. Het was een rommeltje. De enige mensen die mijn respect krijgen zijn de Marokkaanse kleedsters en de man die ons elke middag voorzag van eten. En dan niet van de afschuwelijke piccolobroodjes gevuld met kebabvlees, maar hij voorzag voor mij een hapje zónder vlees. Grappig moment was toen hij mij backstage TIJDENS de show vrijdag een broodje wilde toestoppen. In mijn '50 euros per centimeter dress', ik zou de designer hebben willen zien.

Backstage waren er nog 2 supergeorganiseerde mannen die ervoor zorgden dat de modellen tijdig op de catwalk stonden. Zonder hen was ik eerlijk waar vroegtijdig vertrokken. Ze dreven zonder schroom de spot met de designer from hell waar ik al eerder over schreef. De dag van zijn show liep iedereen op de tippen van zijn tenen. Hij was helemaal turned on en duidelijk onder invloed van iets. Als er eten, drinken of rook in de buurt van zijn kleren zou komen, "he would fight us". En dat zou hij echt doen, daar ben ik van overtuigd. Hij liet zijn eigen make-up artists opdraven en zij waren het ook die onze make-up na zijn show er weer af moesten halen ("They use muuuuuuch better products then this shitty Morrocan stuff"). Jammer genoeg gingen deze zelfverklaarde God van Parijs en zijn make-up mensen ervandoor nog voor de bossen nephaar uit ons haar waren getrokken.  Het hoeft niet meer uitleg dat het backstage volledig in het honderd liep. De volgende show begon immers een halfuur later.

Marrakech was dus niet zo'n aangename ervaring. Eerlijk gezegd de slechtste ervaring die ik ooit in mijn modellencarrière heb gehad. Maar ik heb ervan geleerd, en misschien kan ik er later hartelijk om lachen. Op dit moment heb ik maar één doel: terug in Parijs geraken zondag.