Marrakech

Tijdens de voorbereiding van een défilé kom je al eens wat tegen, maar in Marrakech heb ik al dingen meegemaakt die alle verbeelding tarten. Ik verblijf van maandag tot zondag in het "warme" Marokko (niet, het is hier best koud). Ik hoor elke ochtend klaar te staan om 8u15 aan de receptie van het hotel waar ik verblijf. Feeling better with the sun on my skin is er dus niet bij, zoals de catwalkcoach - ja die bestaan echt - mij verzekerde bij aankomst. Niet erg, ik blijf er professioneel onder en sta op om 7u, neem een douche, een klein ontbijt en wacht op de chauffeur die mij en de andere modellen naar de plaats van de Fashion Days in Marrakech brengt. Ik wacht, een halfuur. Een uur. Anderhalf uur. Twee-en-half-uur later vertrekken we richting het luxueuse La Mamoumia, waar de shows woensdag en donderdag zullen plaatsvinden.

Een groep gesluierde vrouwen en enkele designers staan ons op te wachten. Het is fitting time! Ik word van de ene Marokkaanse outfit in de andere gehesen. Been there, done that. Ik deed een tijdje geleden een shoot voor hoofddoeken, dus ben al bekend met lange, blinkende Oosterse gewaden. Ongeveer 30 overvriendelijke vrouwen staan klaar om ons, op de juiste manier, in de kledij te helpen. Designer na designer passeert de revue en naar Zuidelijke gewoontes gaat alles zijn trage gangetje. We zitten, hangen, zuchten, roken en verdoen onze tijd met... wachten.

Na de middag komt iemand ons uitleggen wat er de rest van de dag nog zal gebeuren. In gebroken Engels volgt er een uitleg over de fittings, en vervolgens nog iets, 's avonds. Ik vraag - altijd de vriendelijkheid zelve - om meer uitleg, want ben niet helemaal mee met de planning van de dag. En ik vind het wel aangenaam te weten wat er mij te wachten staat. Een bepaalde designer - ik ga geen namen noemen - pikt mijn vraag op als onbeleefd en bliksemt mij dood met zijn ogen. Vervolgens maakt hij mij op zeer onprofessionele manier duidelijk dat ik geen vragen hoef te stellen en gewoon moet gaan en staan waar hij zegt dat ik moet gaan en staan. Excusez-moi? Maak ik dit nu werkelijk mee? Ik opper nog dat ik gewoon om wat informatie vraag, nu ik de kans krijg, aangezien we de rest van de dag al in totale onwetendheid verkeerden. Ik ben geen moeilijk persoon, en heb al zeker geen attitude, dus dit slaat echt alles. Ik staar met open mond naar de man voor mij. Ik weet dat modellen veel moeten kunnen verdragen, en dat doe ik ook, maar een beetje vriendelijkheid is toch wel op zijn plaats.

Modellenwerk is niet altijd een lachertje, laat dat duidelijk zijn. Maar even doorbijten, genieten van de mooie momenten - een fancy Thais restaurant, mijn bed en een warme douche - en elke dag lekker catwalklopen.