Go Go Go Sees

Om verschillende mensen in mijn omgeving gerust te stellen: ja, ik ben ook nog geïnteresseerd in andere dingen dan eten. Mijn foto's lijken soms het tegendeel te bewijzen, maar mijn tripje New York is niet enkel van culinaire aard. Al blijft voedsel één van mijn favorieten in het fotograferen van dingen (kleurrijk en daardoor altijd een beetje feest). Hoofddoel hier is echter een agentschap vinden. Mooi meegenomen zijn mijn snelle benen die me van plek tot plek brengen zonder veel heen en weer getsjees met de metro/trein. Gelukkig is New York één van de makkelijkste steden wat betreft oriëntatie. Gewoon de avenues en streets tellen en je komt gegarandeerd op de juiste bestemming terecht. De ideale plaats voor mij om te komen werken dus.

De voorbije drie dagen liep ik mij de benen onder mijn lijf uit, langs alle grote modellenbureaus in de stad. Opvallend was dat iedereen ontzettend vriendelijk was, mijn foto's nauwkeurig bekeek en mij niet - zoals in Parijs - voortdurend stond te meten rond de welgevormde heupjes. Na het strenge water- soep- fruit- en groentendieet van de week voor ik vertrok hóopte ik bijna dat de meetlint werd bovengehaald, maar helaas.

Ik vind het altijd een ontdekking hoe agencies er aan de binnenkant uitzien, en wat bleek? Dat liep heel erg uit elkaar. Bij het ene bureau kreeg ik het Futuramagevoel - denk ijzeren buizen all over -, bij anderen had de binnenhuisarchitect 5 jaar geleden al langs mogen komen - denk grasgroene accenten. Het meest indrukwekkende gebouw was dat van Women Management: een grote open ruimte met overal glas en binnenstromend zonlicht. Een loft als geen ander.

Mijn eerste bezigheid na het vinden van het agentschap is schoenen wisselen. Comfy combat boots - toch een klein blaartje, maar dat hoort zo bij nieuwe schoenen - worden ingewisseld voor pumps. Vervolgens gaan jas, sjaal, muts en trui uit. Deze winterse benodigdheden worden zo onzichtbaar mogelijk onder de arm gepropt, voor het geval dat de volledige booker board rechtstreeks uitkijkt op de opengaande lift. Doorgaans hoor ik mij dan netjes aan te melden bij de balie. Hier zitten meestal nors kijkende grietjes van 25 die dachten dat werken aan de balie van een modellenbureau hun droomjob zou zijn. Aan hun gezichten te zien blijkt dat bij de meesten nogal tegen te vallen.

Er zijn ook schrijnendere ontvangsten dan een trieste receptioniste. Bij binnenkomst op een niet nader te noemen modellenbureau kreeg ik reeds beneden aan de trap uitzicht op een onfris ogend Family Guy lichaam - wit t-shirt gepropt in te korte jeans - en kwamen mij boze woorden tegemoet. Als je dan al geen inkomsthal - zelfs geen deur - hebt, kan je toch wat subtieler omspringen met het berispen van een model die niet naar haar opgegeven castings gaat. Ontwijken kon niet, onderbreken leek onbeleefd, dus was wachten de boodschap. Na de stevige uitbrander kreeg Fat P mij uiteindelijk in de gaten. Ik ben meer een persoon van opbouwende kritiek, en kreeg al rillingen bij de gedachte mij aan dit agentschap te moeten binden. Bijna gelukkig vonden ze mij niet binnen hun bureau passen. Een model in latexpakje wuifde me uit. Slik.

De normale gang van zaken is een 15 minuten durende wachttijd, vervolgens een rondje portfolio kijken. Bij sommige bureaus bleef het bij één persoon die mijn foto's in handen kreeg, andere agencies stuurden hele manschappen en vragenvuren op me af. Doorgaans bleef het bij de Engelse taal; één keer ging de booker tegenover mij verder in het Frans zodra hij hoorde dat ik uit België kwam. Jep, de taalkwestie is hier duidelijk geen issue. Ik ben alvast tevreden over mijn New Yorkse bezoekjes, nu nog de resultaten afwachten. Hopelijk kan ik snel weer terug komen, ik ben helemaal gek op NY. En niet alleen om het eten.